Tot aan de zestiger jaren werden wij door PTT Post heel erg verwend, doordat zij nog twee keer per dag post bezorgde. Was een brief niet bij de ochtendpost, werd deze teleurstelling met de middagpost goed gemaakt. “Dat waren nog eens tijden….” Tante Post stond er voor garant, dat een brief sowieso de volgende dag werd bezorgd. Met pakketpost was het niet anders. Verder lezen..
click op de foto voor de playlist.
Uit het gezin met drie kinderen ben ik de laatst overlevende. Mijn broer Edward werd maar 66 jaar, terwijl m’n lieve zusje Kieneke (net) geen 68 jaar mocht worden. De jonge leeftijd waarop mijn moeder overleed. Mijn vader verloren wij al op zijn 62-jarige leeftijd. Kortom, biologisch gesproken zijn de Kronen niet bepaald een sterk ras. Verder lezen..
In een inspirerende omgeving was ik met Hans van Dam in gesprek, toen er een voor mij vreemde man met uitgestoken hand op ons toeliep. “Hey Hans, hoe is het met jou?” En ondanks dat ik wist dat het heel goed gaat met Hans, leek mij zijn reactie ingetogen. “Tjee, dat is een tijd geleden,” sprak de man onverstoord, kennelijk zonder Hans’ gelatenheid waar te nemen. Nadat zij over en weer nog wat neutrale onbelangrijkheden hadden uitgewisseld, nam de vreemdeling met een hartelijk “tot ziens maar weer” afscheid. Verder lezen..
achter de rug van de loper was een Shell station gepland
click op de foto en zie de uiteindelijke ‘frommel-plek’
Nog maart kort met een Marketingstudie bezig wist ik er direct al profijt uit te halen. Dit had alles met de zogenaamde Shellzegeltjes te maken. Zelfs mijn hele straat, de Jeroen Boschstraat in Maasluis, kon hiervan meeprofiteren. Verder lezen..
click op de foto voor het krantenbericht
“Wat hebben jullie dit weekend uitgespookt?” was de verrassende vraag van ons buurvrouwtje, toen we haar maandagavond begroetten. Even verbaasd als geschrokken zochten mijn vrouw en ik naar een passend antwoord. Omdat ons gezellige weekendje in Brabant geen enkele sensatie bevatte, biechtte ik haar maar eerlijk op dat ik wel zo’n 140 kilometer per uur had gereden. En dat niet eens alleen op de heenweg. Verder lezen..
Links veel minder lekkere kip. Rechts bordje leeggegeten.
(Met een click op de foto maak je kennis met zijn andere eet-maatje)
Kiwi heb ik als een verwend katertje van acht jaar oud bijna 3 jaar geleden geadopteerd. Zijn gelukkige leventje was minder aangenaam geworden (vond hij), doordat zijn baasjes ineens veel meer aandacht hadden voor hun eerste kindje. Min of meer op zijn verzoek, is hij toen bij verhuisdieren.nl in de etalage gezet. Verder lezen..
Sinds ik de laatste drie jaar met mijn stekker-KOGA fietstochten langs knooppunten fiets, heb ik voor de zekerheid altijd een regenjackje bij me. Een simpel ding die heel klein in een zakje kan worden meegenomen. Van die zekerheid heb ik slechts een keer gebruik moeten maken. Verder lezen..
Vakantie houden in eigen land is een absolute aanrader, tenminste als je dagelijks met zon en minimaal 23 graden wordt verwend. Je hoef dan ’s-avonds niet voor de zoveelste keer het haventje rond te lopen, om zo de avondtijd te doden. Dat treinen was een echte openbaring. Drie dagen lang kriskras door Nederland, steeds weer voorzien van een ander gezelschap binnen je compartiment. Tussen de rails gaat er een docu-film aan je voorbij. Neem nou die Haagse herrieschoppers, die op Amsterdam Centraal instapten. “Astedam Kankegstad Astedam Kankegstad” scandeerden zij in koor. Verder lezen..
Soms vonden Ben en ik het tijd om ons weer ergens aan een bar te laven. Dit keer op de Rotterdamse Noordsingel, waar een boom van een kastelein in het achterste deel van de bar aan het tappen was. Voorin stond een leuk vrouwtje achter de bar, die ons aan Maggie MacNeal deed denken. We kozen voor haar werkterrein. Vrij kort na ons eerste biertje ving zij fragmenten van ons gesprek op, waaruit zij concludeerde dat we bij de krant werken. Verder lezen..
Click op de foto voor het grote contrast tussen arm en rijk
Al jong was ik gefascineerd door het militaire spektakel op het Rode Plein in Rusland. Kon mij maar niet voorstellen dat er zoveel oorlogstuig en eindeloos veel militairen over één plein langs een eretribune kon paraderen. Ik wilde dat pleintje eens van dichtbij bekijken en ook zien wat er na de val van het rare communisme van het land is geworden. Verder lezen..