Vakantie houden in eigen land is een absolute aanrader, tenminste als je dagelijks met zon en minimaal 23 graden wordt verwend. Je hoef dan ’s-avonds niet voor de zoveelste keer het haventje rond te lopen, om zo de avondtijd te doden. Dat treinen was een echte openbaring. Drie dagen lang kriskras door Nederland, steeds weer voorzien van een ander gezelschap binnen je compartiment. Tussen de rails gaat er een docu-film aan je voorbij. Neem nou die Haagse herrieschoppers, die op Amsterdam Centraal instapten. “Astedam Kankegstad Astedam Kankegstad” scandeerden zij in koor. Verder lezen..
Soms vonden Ben en ik het tijd om ons weer ergens aan een bar te laven. Dit keer op de Rotterdamse Noordsingel, waar een boom van een kastelein in het achterste deel van de bar aan het tappen was. Voorin stond een leuk vrouwtje achter de bar, die ons aan Maggie MacNeal deed denken. We kozen voor haar werkterrein. Vrij kort na ons eerste biertje ving zij fragmenten van ons gesprek op, waaruit zij concludeerde dat we bij de krant werken. Verder lezen..
Zelfs hier krijg je een veel betere bediening. (Click hiervoor op de foto)
Onze laatste avond Rusland verliep wel heel bizar. Voor het management van Hotel Alexander Platz valt te bidden, dat dit niet structureel maar uit rancune van het personeel was, omdat wij die dagen het vertikten in looppas te ontbijten.
Verder lezen..
Click op de foto voor het grote contrast tussen arm en rijk
Al jong was ik gefascineerd door het militaire spektakel op het Rode Plein in Rusland. Kon mij maar niet voorstellen dat er zoveel oorlogstuig en eindeloos veel militairen over één plein langs een eretribune kon paraderen. Ik wilde dat pleintje eens van dichtbij bekijken en ook zien wat er na de val van het rare communisme van het land is geworden. Verder lezen..
Hier wordt het recht op een toetje besproken, click hiervoor op de foto
Bij het station van Sint Petersburg werden wij rond 19:30 uur opgewacht door een goed Nederlands sprekende Rus. Zijn kwaliteit die slechts in openbare ruimten is waargenomen. Want in de bus deed hij namelijk geen bek open. Niets meer dan wat te pruttelen over het hotel, waar wij naar toe zouden worden gebracht. En over een, naar later bleek, beroemde brug met paarden, die wij overdag ook nog wel zullen zien. Verder lezen..
Click op de foto om te zien wat ik denk te raden
Tegen de zin van het hotelpersoneel in, had ons reisgezelschap van zes dagen Moskou en Sint Petersburg, zich in een grote kring rond twee tafels gesitueerd, om op onze laatste avond in Rusland gezellig samen nog een drankje te drinken.
Verder lezen..
Letterlijk en figuurlijk loop ik soms met m’n kop tegen de muur. Bij wijze van babbelen, dat wel maar het ellendige gevoel is er niet minder om. Geen arts, 7 operaties en dito specialisten konden daar iets aan veranderen. Ook het alternatieve circuit, vaak door mijn zusje aangejaagd, bracht geen verlichting. Verder lezen..
Voor hem was het zijn laatste broodje bal die hij in koffiehuis Koos ging lunchen. Reden om zijn ‘koffiehuis-broeders’ op een koffie met kano te trakteren. “Hoe lang heb je nou op die SRV wagen gereden, Harrie?” “Nou ja, niet altijd met een SRV wagen, maar vanaf m’n zestiende bezorg ik in deze wijk. Bij elkaar 55 jaar dus.” Verder lezen..
Nog steeds denk ik met veel verdriet terug aan het overlijden van m’n veel jongere zusje Kieneke. Maar ja, het is ook nog maar een half jaar geleden. Ze is verdomme net geen 68 jaar geworden, de leeftijd waarop mijn moeder overleed.
Toch absurd dat zij nagenoeg even jong zijn overleden. Met hun gulle lach, gevoel voor humor en prettige karaktertrekken leken zij ook erg op elkaar. Ook hun laatste levensjaren, door medische tegenslagen, hebben zij beiden beslist niet cadeau gekregen. Door al die overeenkomsten moest ik aan mijn moeder terugdenken. Vooral aan de wijze waarop zij afscheid van ons nam: Verder lezen..
Kiwi laat ook graag mee eten (click hiervoor op de foto)
M’n katerkoppie 2.0, intensief luisterend naar zijn naam Kiwi, is vandaag precies 2 jaar bij mij. Daarover schreef ik vooral in die begin tijd veel. Inmiddels digitaliseer ik nauwelijks nog over het plezier wat ik aan m’n 10 jarige katertje beleef. Eigenlijk ten onrechte.
Neemt niet weg dat hij wel voldoende aandacht van mij krijgt. Eigenlijk een beetje (te) veel. Hierdoor heb ik hem zijn zelfstandigheid, zoals op de dag zich alleen kunnen vermaken, onbewust ontnomen. Oorzaak? Corona, want deze pandemie heeft mij veel meer thuis gehouden, met “Me and My Shadow” tot gevolg. Verder lezen..
|
Volgende pagina »
