Kiwi’s laatste bericht uit de ziekenboeg
Na de thuiskomst van Kiwi zou de ziekenboeg gesloten kunnen worden. Nee toch niet, want er kwam nog een vervolg. De update hiervan moest echter wachten, want nu dook het baasje de ziekenboeg in, waar overigens de dierenarts niet bij nodig was. Vooral door de honderden reacties en medeleven met Kiwi op FaceBook, dan toch maar alsnog die update.
Eenmaal terug bij zijn baasje moest Kiwi een aantal dagen een antibiotica kuur ondergaan. Slechts één pilletje per dag. Nou slechts?!, doe dat maar eens bij mijn katerkoppie. Zijn smoeltje kreeg ik wel open en ook het pilletje ging er wel in, maar dan is het een kwestie van dat bekkie dicht te houden, totdat het kleine pilletje was doorgeslikt. Dat lukte met geen mogelijkheid. Kiwi lichte zijn pootje en confronteerde mijn hand met zijn scherpe nageltjes. Au!
Het was beslist geen valse actie van hem, want mijn kussen op z’n koppie nam hij met plezier aan. Op advies van de dierenarts moest ik, nadat het pilletje ‘binnen’ was, zachtjes in zijn snuitje blazen. Leuke theorie, maar niet tegenover Kiwi, want nu kwamen ook zijn scherpe tandjes er bij te pas. Weer niet vals, maar meer van: Hè doe nou niet baasje!”
De dierenarts moest ter plaatse ‘als joker’ worden ingezet. (Geweldig zo’n kattendokter aan huis.) Dinsdags kreeg hij (met gemak) zijn eerste injectie, waarna de tweede prik tweedagen daarna volgde. Overigens was m’n diertje vanaf de eerste dag niet meer bij mij weg te slaan. Het liefst liet hij mij als ‘zitzak’ functioneren, waar ik (alleen) die eerste dag (helemaal) aan toegaf.
Rond middernacht gingen we samen naar bed en voordat ik het dekbed goed en wel over mij heen had getrokken, lag hij in mijn armen met zijn koppie dicht bij mijn mond hard te knorren. Ging ik op mijn andere zij liggen, maakte hij ook direct de oversteek. Iets waar hij de laatste maanden al een gewoonte van had gemaakt. Hij hield dat voorheen dan een kwartiertje uit, ‘het gaat toch om het gebaar hè baasje’, om dan op het andere bed verder te slapen.
Nu bleef hij echter de hele nacht en ook de nacht erop. Ik kreeg hierdoor s’ nachts alle tijd op er over te piekeren, hoe ik hem in zijn oude gewoonte terug zou kunnen krijgen. ‘Niet nodig baasje!’ Inderdaad, vanaf de derde dag thuis, normaliseerde onze nachten. Extra koppies op de dag zijn tot op heden gebleven. Misschien wel om door te geven, want wij zijn allebei ontzettend blij met de aandacht en steun die Kiwi heeft gekregen.
1123
