Kiwi kan niet meer

Click op de foto voor zijn laatste avondmaal

Had ik verdomme 7 mei maar nooit de dierenarts gebeld. M’n katerkoppie was die avond gewoon niet in z’n hum. Schootje op, schootje af. Nou en. Ben jezelf niet te zeikerig tegen het diertje geworden? Kan je gewoon wat minder van ‘m hebben? Was het maar waar.

Bij Kiwi werd suikerziekte geconstateerd, waarvoor hij dagelijks een prik moest krijgen. Intimi weten dat dit bij hem nooit gaat lukken. Echt, als zijn baasje laat hij van mij alles toe. Nou ja, bijna alles. Hij heeft te veel karakter om zich als dartbord te laten gebruiken. Gelukkig was er een oplossing, negentig procent van de katten reageren daar goed op,  Senvelgo wat oraal kan worden toegediend. Na te hebben geblunderd, het door de dierenarts nog één keertje werd voorgedaan, verdween mijn lompheid en gunde Kiwi mij m’n succes.

Z’n bloedsuikerspiegel liep naar tevredenheid terug, alleen knapte mijn vriendje er niet van op. Er was een ander probleem ontstaan, Kiwi wilde van te veel, helemaal niet meer drinken en zelfs het lekkerste eten was niet meer aan hem besteed. In die tussentijd was ik al van zijn populaire Almo Nature afgestapt. Met succes, want het evenzo natuurlijke Encore leek zijn voorkeur te hebben gekregen. Maar wel voor heel korte duur. Nu werd door hem zelfs slagroom, zijn Whiskas sticks, Mini Kip strips en de drie smaken Catisfactions in de ban gedaan. Soms stak hij een van zijn pootjes in zijn drinkbakje om wat waterdruppels te vangen, die hij dan oplikte. Aan meer vochthuishouden deed Kiwi niet meer.

Mijn kanjerkatertje zag mij op de dag niet meer staan, passeerde mij zonder te kijken en verdween meestal in de tuin. Daarentegen vond hij mij nog steeds ’s nachts de kwaadste niet, kwam hij traditioneel in mijn armen liggen. Genoot hij van mijn spelletje blazend zijn vacht verwarmen.

Elke ochtend had ik de hoop dat hij iets uit zijn etensbakjes, het leek inmiddels meer op een rijsttafel, had gegeten.  Mijn volgende poging was de aanschaf van Delidrink en Felix ‘Soup.’ “Lieve poging, baasje,” likte hij welwillend een paar keer van beide lekkernijen. Maar, ook daar bleef het bij. De arts moest er weer bij komen.

Kiwi kreeg een injectie en het smeerseltje Mirataz in zijn oor, om zijn eetlust op te wekken. Kort daarna zat hij bijna gulzig te rijsttafelen. Inmiddels uit het oog van de arts werd het bekkie weer gesloten. Hoewel het mij negeren ook weer werd ingezet, kwam hij zowaar ’s avonds weer op schoot en bij het doven van de lichten, liep hij als vanouds mee naar bed en vleide zich in mijn armen.

Mijn pogingen om hem ’s ochtends iets te laten eten mislukte. Wat verlangde ik er naar dat hij, als een gelaarsde kat, het voedingsprobleem met mij kon bespreken. Het is om gek van te worden. Steeds minder liep ik met z’n bordje en z’n drinkbakje achter hem aan. Het had geen zin.

Heel betrokken werd mij telefonisch door de dierenarts gevraagd hoe het nu met Kiwi is. “Het spijt mij heel erg, maar doordat hij niet wil eten en drinken, kan ik niets meer voor Kiwi doen.” Eigenlijk was dit van de arts een verkapte waarschuwing, dat verdere kosten maken geen zin heeft.  “Maar ik kan mijn diertje, wie weet hoe lang, toch niet laten uitteren?”  Natuurlijk was ze begaand met mijn emoties, “Als je dat wilt wil ik ‘m wel voor een of twee dagen opnemen, geef hem dan natuurlijk weer een eetlustopwekkende prik en zal hem onder sedatie grondig onderzoeken.”

Natuurlijk wist ik dat er weinig hoop was, maar de gedachte dat hij onbepaalde tijd moest wegteren, totdat de dood erop volgt, was voor mij ondragelijk. Ik hield het op dat sprankeltje hoop en Kiwi werd opgehaald voor zijn tweede ziekenhuis-ervaring. (Blaasontsteking, november ’23 Zie kroondomein.com/kiwis-laatste-bericht-uit-de-ziekenboeg/ )

Heel lief kreeg ik ook nu weer ’s avonds foto’s waarop te zien was dat er door Kiwi werd gegeten en gedronken. Het prikkie had weer zijn werk gedaan. Tegelijk voor mij opnieuw de nare ervaring helemaal alleen in huis te zijn. Meerdere geluidjes deden mij opveren, geneigd om te gaan kijken wat mijn katerkoppie aan het doen was. Wat miste ik hem.

’s Ochtends kwam het hoge woord van de dierenarts eruit: “We hebben Kiwi grondig onderzocht, constateerden direct al dat hij in die korte tijd 1 ½ kilo is afgevallen. Hij is erg ziek en valt helaas niet meer te genezen. Kiwi (13) heeft Alvleesklierkanker.” Zo goed en kwaad het kan zal de dierenarts hem zo goed mogelijk met eten en drinken oppeppen, houden hem nog één nachtje ter controle en brengen m’n katerkoppie daarna thuis om afscheid van m’n liefste diertje te kunnen nemen. Tenzij er een wonder gebeurd en hij gaat eten en drinken, zal hij kort nadien voor zijn laatste reis worden opgehaald.

M’n katerkoppie, met ongetwijfeld één hondengèn, is bijna niet meer. Het zijn vreselijke dagen geweest en die pijn zal nog heel lang blijven. Maar wat heeft dr. Claire (Dierenarts Noord-Holland) met haar team mij fantastisch bijgestaan.

Zal ik hierna ooit nog aan diertje beginnen? Na Kiwi lijkt het mij onmogelijk, waarbij mijn leeftijd ook een rol s[peelt. Mijn stelling was ooit, dat ik “liever een diertje overleef, dan dat hij mij overleeft.” Gewoon omdat een kat mijn verdwijnen niet zal begrijpen en ik als mens het vermogen heb om het verlies van een diertje, weliswaar vreselijk te vinden,  wél kan begrijpen.”  Ik twijfel daar inmiddels hevig aan.

0624

Ik ben geen Junk meer |