Gold digger

Click op de foto voor mijn mooie begin

Hoewel de naam er in die tijd nog niet aan werd gegeven, werd ik in bepaalde kringen Gold digger genoemd. Dat speelde zich af in 1966 met als hoogtepunt, eerste kerstdag, het moment dat ik mij met mijn vriendinnetje verloofde. Kwade geesten meenden hun opvatting over mij bevestigd te zien, toen zij onze verlovingskaart onder ogen kregen. Ik verloofde met Truus Jas, een donkerharige schone van 17 jaar. Overigens slechts twee jaar jonger dat ik. Verder lezen..

Voor gezien

Met een click op de foto zie je een voorbeeld van het omdraaien van de handtekening

Niet alle scholieren kwamen vandaag vrolijk naar huis, ondanks dat ze daarmee op de drempel van de kerstvakantie staan. Dat heeft alles te maken met het kerstrapport. Je zal maar met een rapport in walstempo (één, twee, drie, één, twee, drie) thuiskomen, in de wetenschap dat je na de vakantie het rapport getekend door ouders weer moet inleveren. Tenminste, als het nog gaat zoals in mijn schooljaren. Verder lezen..

Licht vergeten

Vrolijk, misschien zelfs wat overdreven, stapte ik op het HEMA verkoopstertje af. “Hallo!”, hoe is het er mee?” ”Goed hoor”, respondeerde zij enigszins gereserveerd. Een wat te lauwe reactie voor mijn gevoel. “Je kent mij toch nog wel?,” probeerde ik mijn enthousiasme over te brengen. Linda, zoals haar naamplaatje aangaf, kreeg een blosje. Bij “nou, niet direct meneer,” leek ik twijfel te ontwaren. Voor mij reden om haar een handje te helpen. “Vorige week woensdag…?!”  Verder lezen..

Door de zorgsector gegijzeld

Met een beetje onwezenlijk gevoel kwam ik terug uit de narcose. Mij eerst afvragend of ik nog daar ben, waar ik mijzelf had achtergelaten. In een blauwe operatiejas met een mutsje op in de operatiekamer van het Medisch Centrum Alkmaar. Alsof er een ogentest werd gedaan, verdwenen de vage beelden en had ik weer helder zicht. Ik was nog duidelijk binnen het aardse decor van het ziekenhuis, waar ik mij de dag daarvoor had gemeld. Verder lezen..

Toch nog goed terecht gekomen

Click op de foto voor mijn rapportcijfers bij de Inspectie Infanterie

Te droef voor woorden brokkelt onze verzorgingsstaat steeds verder af en heeft onze Minister President Mark Rutte de twijfelachtige eer, met zijn partijgenoten, de architect te zijn van onze participatiemaatschappij. Waarin vooral mensen, jong en oud, die zichzelf niet (meer) kunnen redden, steeds meer op vrijwilligers zijn aangewezen. Daardoor is het eigenlijk bittere noodzaak dat de dienstplicht, zowel voor jongens als voor meisjes, opnieuw wordt ingevoerd. Zij moeten daarmee iets van onze verzorgingsstaat terughalen. Verder lezen..

Dezelfde hand

Via de krant was ik in contact gekomen met een vrij exclusieve club van restaurants, waarmee we misschien wel wilden samenwerken, om zo onze lezers een gezellig uitje aan te kunnen bieden. Dit idee was aantrekkelijk genoeg om daarover eens met elkaar van gedachten te wisselen. Ik maakte telefonisch een afspraak met de voorzitter van die club horecanen. Verder lezen..

Pet chauffeurs

Click op de foto voor de hedendaagse aso-rijders

Ooit werd aangenomen dat chauffeurs met een hoed op in de auto, een heel slechte rijstijl hebben. In ieder geval ben ik die bevestiging in de praktijk heel wat keren tegengekomen. De hoedjes-rijders reden nog slechter dan de chauffeur van een Daffodil. Waar ik overigens via Dagblad Het Vrije Volk ook een tijdje in heb gereden. Verder lezen..

De ouwe

Zonder dit te weten kopieerde mijn vader jaren zeventig een truc van de Duitse kroegbaas Franz Kugler, toen rond 1920 in de omgeving van München fietsen in het weekend steeds populairder werd. Verder lezen..

Lieg omgekeerd

Wekelijks een fikse wandeling staat niet garant voor fluitende tochten. Tenminste, niet de hele tocht. Nu overkwam het mij bij 17 kilometer, met nog vijf te gaan, wat inderdaad als duizenden meters voelde. De mooie omgeving ging mij steeds minder boeien en snakte ik nog naar één uitzicht, die van mijn geparkeerde auto. Verder lezen..

Blauw, grijs, in het midden

Click op de foto om Stef te vinden

Natuurlijk wil ik mij niet bezondigen aan vooroordelen. Maar ja, ze moeten er niet om vragen. En dat deed Sjef Janssen uit Sittard. Met hem had ik de afspraak dat hij, zodra werkzaam in Noord-Holland, bij mij zou langskomen om wat praktische adviezen te komen geven. Ik heb het over het navigatie loze tijdperk. Verder lezen..