katerkoppie
Het is vijf maanden geleden dat Lotta, ons 17 jaar oude poesje, insliep. Ondanks dat zij ooit heel schuw is geweest, was zij in de finale van haar leven erg op mij gefocust. Lag ‘s nachts bij mij ‘cheek to cheeck.’ Ook met Morro was zij 15 jaar lang, binnen ons kroondomein, de grootste maatjes. Het baarde mij zorgen hoe het met Morro, dan met mij alleen in huis, verder zou vergaan.
Hij bleek mij heel dankbaar te zijn, dat ik direct naast mijn stoel een doosje van een internetwinkel had gezet. Daar ligt hij voornamelijk in, lekker dicht bij het baasje. Voor de nacht laat hij zich graag oppakken om met mij naar bed te gaan. Hij aan het voeteneind. Ook wil hij geen dag missen om met mij te knuffelen. Absoluut niet op schoot, maar graag balancerend op de leuning van mijn stoel. Veel koppie’s gevend en knuffelend blijft hij daar minstens een kwartiertje zitten. Maar mijn ‘hartstikkevriend’, één van zijn nicknames, wordt zichtbaar oud. Heel oud.
Eerst viel mij dit op doordat zijn lopen in ‘hobbelen’ veranderde en er met het miauwen nauwelijks nog geluid wordt geproduceerd. Morro werd een kei in het zichzelf playbacken. Gisteravond was er weer zo’n knuffelcessie, balancerend op de leuning van mijn stoel. Doordat ik mijn mobiele binnen handbereik had, wilde ik heel de wereld laten zien wat voor aangenaam diertje ik aan mijn ‘katerkoppie’ heb.
Eenmaal de foto mijn PC in geprikt, schrok ik mij te pletter. Natuurlijk zag ik wel dat Morro vermagerde, maar dat het zó erg was, had ik mij niet gerealiseerd. Naast de foto van gisteravond plaats ik boven dit bericht een foto van acht maanden geleden. Ook toen was zijn loopje al in hobbelen veranderd, maar wat zag hij er toen nog ouderwets patent uit. Was ik maar een ‘katerfluisteraar,’ zodat ik meer van mijn beestje zou weten.
Volgens mij is het gemis van Lotta veel groter dan ik mij voor kon stellen. Het enige wat ik nog kan doen, is hem vertroetelen. Nou ja, nóg meer vertroetelen en dat is beloofd!
0618