MafDaf
Het moest wel een heel aantrekkelijke salarisverhoging worden, wilde ik van het Rotterdamsch Nieuwsblad overstappen naar Dagblad Het Vrije Volk. Het zou namelijk betekenen dat ik mijn redelijk nieuwe Renault 9 moest verruilen voor een kanariegele Daf 66. Erger nog, precies ten tijde van het moment dat Neerlands Hope dat gele karretje op Nederland 1 compleet had afgezeken.
Wat dat betreft zou ik voor paal moeten rijden. In het verkeer veel blije gezichten om mij heen moeten gedogen. Toch waren er verzachtende omstandigheden, want bij ‘die rooie rakkers’ was er voor mij al een nageltje nieuwe auto in bestelling. Maar ja, ook van Nederlands fabricaat, ofwel een beige Volvo 66. Ook deze leasebak was nou niet bepaald mijn eigen keuze. Was door mijn voorganger, kennelijk in een moment van verstandsverbijstering besteld, om vóór aflevering snel de pleiterik naar het Algemeen Dagblad te maken.
Zoals gezegd, de salarisverhoging moest dan wel héél aantrekkelijk zijn. En dat was het. Binnen dat behoorlijke surplus beschouwde ik een deel van het maandinkomen dan maar als smartengeld. Vrij snel was ik echter over die gêne heen, zeker nadat ik het ‘bergenknopje’ had ontdekt. Een extra versnelling voor in de steile bergen, wat bij het stoplicht ‘plank gas’ mijn MafDaf tot een directe concurrent van de Ferrari maakte. In zo’n positie kreeg ik binnen de kortst mogelijke keren ál het verkeer in mijn achteruitkijkspiegel. Door mijn rijgedrag verdween het lullige imago van mijn DAF met VOLVO-bumpers als sneeuw voor de zon.
Toch vielen de snelheidsbekeuringen alles mee. Het waren de parkeerbekeuringen waarmee de Gemeente Politie Rotterdam trachtte mijn salaris te nivelleren. Ik zag het als sport om daar dan weer met een smoes onderuit te kunnen komen, wat zo nu en dan lukte. Eén keer volledig tegen hun wil en dank in. Op die bon werd mijn nieuwe auto als Daf 66 omschreven, kleur geel, met wel het juiste kenteken. Hoewel ik licht de pé in had weer eens 35 gulden te moeten inleveren, zag ik tegelijk mijn kans er onderuit te kunnen komen.
Ik belde met de Politie Rotterdam. De betreffende verbalisant was in het veld nog meer slachtoffers aan het maken. Maar, er werd beloofd dat hij terug zou bellen. “Met Koos van Dam van de Rotterdamse Politie,” kondigde hij zich een half uur later aan. “Bedankt voor het terugbellen,” begon ik uiterst vriendelijk. “Heel vreemd, er zat in de Witte de Withstraat een bon achter mijn ruit, bestemd voor een gele Daf 66 en dat is niet mijn auto.” “Wat heeft u dan voor auto, meneer Kroon?” “Een beige Volvo 66,” “Aha, ik begrijp het al, voorheen was het een Daf.” “Nee hoor, het is vanaf het eerste moment een Volvo 66, dat staat ook op het kentekenbewijs.”
“Ja maar, ik bedoel, uhh, lijkt uw auto ook op een Daf?” “Op een Daf zegt u? Zo’n grote wagen met oplegger? Welnee, helemaal niet, het is een gewone personenauto,” speelde ik de onbenul die totaal geen verstand van auto’s heeft. Uiteindelijk een halve waarheid. “Maar lijkt uw auto op die van de politie?,” ging de diender met zijn diepte-interview door. In die tijd reed de Rotterdamse politie inderdaad in spierwitte Volvo’s 66. “Met zo’n zwaailicht bedoelt u?,” vroeg ik onbenullig. “Nee meneer, zo bedoel ik het niet. De politie rijdt in een witte Volvo 66. Dát bedoel ik. U heeft de politie daar toch wel in zien rijden?” De stem kreeg een wat hulpeloze intonatie. Dit moest ik verder uit kunnen spelen.
“U gaat mij toch niet vertellen dat ik strafbaar ben, omdat ik niet weet in wat voor auto de politie rijdt?, speelde ik het verder op. De andere kant bleef stil, waardoor ik weer enige sympathie meende te moeten oproepen. “Sorry hoor meneer Van Dam, maar ik heb helemaal geen verstand van auto’s en weet alleen dat ik in een beige Volvo 66 rijd en niet in een gele Daf.” Ik hoorde een zucht: “Maar dat geel lijkt toch wel op beige?!, beet de verbalisant zich toch nog hopeloos in zijn uitgeschreven bon vast. Ik begreep te hebben gewonnen, vond het leuk nog een stapje verder te gaan.
“Kijkt u deze weken ook naar de Tour de France?” “Jazeker, ik ben een echte liefhebber,” praatte hij zich verder mijn fuik binnen. “Dan weet u ook wie er in het geel rijdt?” “Zeker, Hinault.” “Meneer van Dam, als hij vanavond een beige trui aantrekt, kom ik direct bij u 35 gulden betalen. “Meneer, ik zal de bekeuring verscheuren,” eindigde de diender kortaf.
Zal mij benieuwen wie er vanavond (nog) in het geel rijdt.
0618
