Eindcijfer een 3
met click op de kentekenplaat komt de Nissan Note
Nadat ik mijn auto op de grote parkeerplaats had geparkeerd, ging ik de bouwmarkt in om mij te oriënteren op datgene ik in huis wilde laten doen. Inderdaad, ik ben geen doe-het-zelver. Terug naar mijn auto wees ik ‘m als het ware met het sleuteltje aan, om met een druk op de knop de portieren te openen. Het vrolijk knipperen van de lichten bleef uit, de normale reactie van mijn Note om mij zo bij terugkeer te begroeten.
Oké, ik ben ook niet elk moment van de dag even vrolijk en wie weet gaat in de loop der tijd de auto op zijn baasje lijken. Dat zeggen ze bij honden toch ook?! Dus het was ‘m vergeven. Op aaiafstand drukte ik weer. Nog niets, dat werd me toch wat te gortig. Druk, druk, druk, nog steeds geen reactie, wat op de voorbode gaat lijken, dat mijn Note ooit in een ezel zal reïncarneren. Maar, zover zijn we nog niet, ik wil niet op, maar in ‘m kruipen. Op heel ouderwetse wijze stak ik nu het sleuteltje in ‘m. Geen kik.
Het lijkt erop dat de energie van het sleuteltje is weggeëbd. Nog een mazzel dat ik bij een bouwmarkt sta. Daarbinnen kunnen ze ongetwijfeld mijn sleuteltje nieuw leven in blazen. Ik had geen idee waar te moeten zoeken, dus zocht ik de aardige verkoper van een eerder moment op om mij hulp te bieden. “Tja, ik weet niet of we die batterijtjes hebben. Mag ik ‘m openmaken.” “Graag!” antwoordde ik gretig, opgelucht dat ik zelf niet hoefde te klooien. Het batterijtje vertoonde zich en de bouwman ging op zoek naar een look a like.
Na wat stellingen te zijn afgelopen was de trieste conclusie dat zulke batterijtjes niet in het assortiment voorkomen. “Zal ik ‘m weggooien?” “Nou, nee wie weet heeft ie na dit uitje toch nog een beetje puf om mijn Note te openen.” Het was ijdele hoop. Er zat niets anders op om met m’n Nissan Card de hulpdienst van de dealer in te roepen. “Tja, dat is inderdaad snel. Zo’n batterij hoort bijna levenslang mee te gaan. Tenzij u spelenderwijs zich door uw auto steeds gedag laat zeggen, door telkens de lichten te laten knipperen,” grapte de servicemonteur. “Geen idee of wij die batterijtjes in voorraad hebben, wilt u even blijven wachten….”
Ik had geen keus, dus drentelde ik wat om mijn auto heen. Naarmate de wachttijd verstreek werd de kring om mijn auto steeds groter, totdat ik weer pal naast ‘m kwam te staan. Hè???, mijn omtrekkende beweging moest mij verder van mijn Note hebben gebracht. Hoe kan ik er dan plots weer naast staan?! De monteur kwam terug aan de lijn: “Nou meneer Kroon. we zullen u toch op moeten komen halen want…” Enigszins timide onderbrak ik hem: “Even een momentje, ik sta naast mijn Note naar mijn Note te kijken.” “Wat bedoelt u?” Inmiddels was ik een tiental passen van die auto weggelopen, wees naar een andere Nissan die toen vrolijk naar mij knipperde.
“Het sleuteltje heeft veel meer energie dan ik dacht, dus sorry dat ik u lastigviel.” Later heb ik het nog uitgelegd, in een straal van nog geen tien meter stond een exact dezelfde Nissan, in dezelfde kleur met bijna hetzelfde kenteken. Met niet een 3 maar 5 als eindcijfer.
0415
