Als het nu al anders is, was er ooit een tijd dat bazen baas werden, door maar lang genoeg op dezelfde plaats te blijven zitten. Van hen zijn er ongetwijfeld veel anekdotes te vertellen. Zoals van die baas, die met zijn eenvoudige jongensnaam, zichzelf interessanter poogde te maken, door een initiaal tussen voor- en achternaam te voegen. Kennelijk geïnspireerd door Willem O. Duys. Verder lezen..
Click op de afbeelding voor de organisator zelf achter de tap
Aanvankelijk was het een hele opgave, om vanuit de Randstad een nieuw domicilie in Noord- Holland Noord te vinden. Maar ja, het was de verplichting van mijn nieuwe werkgever, dus hebben wij dit gebied, met behulp van makelaars afgestruind. Verder lezen..
Lex was nou niet bepaald m’n bloedgabbertje, daar was hij toch te veel anders voor. Gewoon, meer door de wol geverfd. Een jongen die alleen maar van stappen hield, graag met wat oudere vrouwen omging en het met de waarheid niet zo nou nam. Maar lachen kon je met hem. Daarom trok ik toch graag, zo nu en dan, met hem op. Waar we ook kwamen, Lex was overal de getapte jongen. Goed gebekt en altijd in voor een geintje. Ooit mocht ik hierbij een van de hoofdrollen vervullen…. Verder lezen..
Click op de foto op het beschreven kanon
In de periode dat mijn ouders een hotel aan de boulevard van Scheveningen runden, hadden zij ooit een verknipte Duitser te gast, die idolaat was van al het wapentuig. Tijdens het allereerste borreluurtje van het nieuwe Busgesellschaft kwam hij al met de vraag, of mijn vader in het bezit was van wapens uit de tweede wereldoorlog. Verder lezen..
Dolend door mijn korttermijn geheugen ben ik op zoek naar dé kandidaat voor m’n Valentijnskaart 2006, waarvoor ik het dit keer in de dienstbare hoek wil zoeken. Overruled door mijn langtermijn geheugen, kom ik in gedachte terug bij die aardige, wat oudere juffrouw van de bibliotheek, waar ik als veertienjarige jongen mijn boeken leende. Toen ik op de planken zocht naar een volgend, spannend jongensboek, kwam zij naar mij toe en vroeg: “Heb je al eens in de volgende rij naar een boek gekeken?” “Uh, nee” “Nou, loop dan eens mee,” waarna zij mij bij het erotische genre neerzette. “Lees dit maar eens”, stopte zij mij een boek van Jan Wolkers in handen. Verder lezen..
“Goede morgen meneer, ik ben Elsje Hoogduin van Telemarketingbureau Stupid Questions. Ik bel u namens HolidayJet. Zij hebben namelijk een nieuwe vakantieformule, wat zij zonder te adverteren graag onder uw aandacht willen brengen. Als u binnen hun doelgroep valt, krijgt u van HolidayJet zelfs een gratis week vakantie in Spanje aangeboden,” werd met een autocue-ritme mijn oren in getetterd. Hoewel dit gesprek ongevraagd bij mij binnenkwam, kon ik niet nalaten erop te reageren. Verder lezen..
Ooit schreef ik onder het pseudoniem Ed de Keizer een column in een lokale krant. Omwille van belastingontduiking, maar ook om mijn (verboden) bijbaan buiten het zicht van mijn werkgever te houden. Om mijn copy in te leveren, was ik een keer per week op de betreffende redactie. Regelmatig had ik dan ook bemoeienis met een soort Lieve Mona-rubriek, waarbij dan een spitsvondig antwoord moest worden geschreven. Verder lezen..
Dries van Gils, de amateur-filosoof van Ruilerf* numero 188, heeft als hotemetoot van het Ministerie van Financiën, al heel wat erfgenoten met hun belastingproblemen geholpen. En dat weer in ruil voor onder meer het winter klaarmaken van zijn tuin en een grote onderhoudsbeurt aan zijn Honda Shuttle. Verder lezen..
Click op de foto voor de ledenkaart
Met onze lesloze dansvereniging The Dancing Shoes, maakten we elk jaar een uitstapje met een touringcar, waarvoor Gerard zich ook had ingeschreven. Tot onze grote verbazing overigens, want Gerard was Jehova Getuige en mocht van zijn moeder helemaal niet met ons optrekken. Die zondag was iedereen dan ook in de bus gestapt, behalve Gerard. Zou zijn moeder dan toch hebben begrepen, dat hij naar The Dancing Shoes zou gaan?! Verder lezen..
click op de foto voor de sportieve prestatie van mij
Ik verheug mij altijd weer op deze periode van het jaar. De tijd dat ik mijn nominaties vaststel voor Valentijnsdag. Eind december heb ik daar al plezier van. De laatste oliebol heb ik nog niet door m’n strot, of ik word het allerhartelijkst gekust door heel veel vrouwen uit mijn omgeving, waarbij ze de liefste wensen mompelen. Zelfs mannen, ook die ik maar zijdelings ken, begroeten mij warmer dan ooit. Ja hoor, Valentijn komt er weer aan. Ik struin onder mijn hersenpan rond om kandidaten op te sporen. Verder lezen..