IJskoffie
Als het nu al anders is, was er ooit een tijd dat bazen baas werden, door maar lang genoeg op dezelfde plaats te blijven zitten. Van hen zijn er ongetwijfeld veel anekdotes te vertellen. Zoals van die baas, die met zijn eenvoudige jongensnaam, zichzelf interessanter poogde te maken, door een initiaal tussen voor- en achternaam te voegen. Kennelijk geïnspireerd door Willem O. Duys.
Aan alles was merkbaar dat hij, in zijn verworven positie, behoorlijk op z’n tenen moest lopen. Erger werd het nog toen de monopolistische positie van zijn commerciële onderneming terrein verloor. Klantgericht denken had binnen zijn hersenpan nog geen richting gekregen, wat overduidelijk werd toen het hem gepermitteerd was de wensen van de klant legitiem af te wijzen. “Lekker toch, om je weer eens ouderwets arrogant tegenover de klant te kunnen opstellen,” verraadde zijn uitspraak de hunkering naar het verleden.
Ook viel hem geen enkel gevoel voor humor te verwijten, wat waarschijnlijk door zijn wantrouwen jegens alles en iedereen, volledig was geblokkeerd. Staande op zijn strepen, heeft hij ooit een van z’n medewerkers, ondergeschikte zoals hij dat zag, ter verantwoording binnengeroepen. Terwijl de grap o zo leuk was en volledig door het baasje zelf was uitgelokt.
The Boss had namelijk de vervelende gewoonte, zijn directe medewerkers eens per jaar op de koffie uit te nodigen, om gezamenlijk een beetje zijn verjaardag te vieren. Iets waaraan iedereen een godsgruwelijke hekel had, waarmee tegelijk de spontaniteit van zo’n sessie minutieus is beschreven. Die bewuste keer had zijn drang naar originaliteit elke vorm van logica overruled, waardoor het kon gebeuren dat de verjaars traktatie dit keer ijstaart bij de koffie was. Mede door het gemis aan spontaniteit en ondanks de bloedhete dag, was slechts een enkeling bereid ’s ochtends om 10.00 uur de ijstraktatie tot zich te nemen.
Van de twee dozen ijstaart bleef dus veel te veel over, wat het volgende advies aan zijn secretaresse ontlokte: “Je mag die dozen wel vast in z’n auto zetten, anders vergeet hij die traktatie nog mee naar huis te nemen”. Met een dodelijke blik en een latere uiting van ongenoegen, werd te kennen gegeven dat de grappige opmerking niet werd gewaardeerd. Deze ervaring zal IK (inderdaad?) mij altijd heugen.
0806
