Vinkje
Waar is het nou toch voor nodig, dat zelfs artsen boeken gaan schrijven. Volstaat een overduidelijk rapport ten behoeve van hun doelgroep niet meer? Niet dat ik de heren medici hun literaire kunstjes misgun, maar ik heb wat tegen die verpleegstertjes, die er dan toe neigen van de behandelkamer een literair café te maken. Dit ervaarde ik zelf, in het streekziekenhuis van Weert.
Ik kreeg namelijk de kans om mijn fysieke problemen aan een second opinion te laten onderwerpen, door een specialist die zich in deze materie niet alleen heel erg heeft bekwaamd, maar daar zelfs boeken over heeft geschreven. Binnen zijn team wordt er bijna dagelijks over gesproken, dat hun arts in aanmerking moet komen voor de P.C. Hooftprijs.
Bij de verpleegkundige aan de balie, moest ik m’n ponskaartje afgeven, zodat zij achter mijn naam een vinkje kon plaatsen. Maar dat vinkje volstond niet voor dat praatgrage tiepie. In haar opvatting is het heel belangrijk, dat nu direct de sociale banden met mij stevig worden aangetrokken. “Nou, nou, u moest wel erg vroeg van huis…,” deed ze hiervoor de aftrap, “want je weet het maar nooit met al die files hè. Van de week nog moest ik zelf…” Ik vergat verder te luisteren, waardoor er alleen nog maar fragmenten van haar alleenspraak bij mij binnenkwamen.
Daar waar haar monoloog toch om een reactie vroeg, kreeg ze ‘m natuurlijk, dat wel. Alleen waren mijn antwoorden, omwille van mijn eigen vermaak, redelijk onzinnig. Zo echter niet door de vinkjesmevrouw aangevoeld, want onverstoord en blij met de aandacht, ratelde zij voort. Geprikkeld door die situatie, werden er vermakelijke gedachten bij mij opgeroepen. Jammer, dat ze alleen met een vinkje zich voor mij dienstbaar mocht maken, anders had ik m’n binnenpret in uitvoerende zin naar buiten kunnen laten komen, door d’r tijdverdrijvend in de maling te nemen. “Gaat u maar zitten hoor, u bent zo aan de beurt”, herhaalde het sociaalvoelende vrouwtje nog eens, met een gebaar naar de stoeltjes.
Nog geen 5 minuten nadien, ging de behandelkamer open en werd ik naar binnen geroepen. “Komt u maar gezellig hier zitten hoor…” Nee toch?! Viel ik weer in handen van die vinkjesmevrouw. En alsof er geen pauze was ingelast, kwebbelde zij weer lekker voort. Met geleuter, wat zij nu rijkelijk lardeerde met het stellen van vragen. Kennelijk om door middel van haar diepte-interview meer van mijn motieven te leren kennen, om zo ver van huis behandeld te willen worden. “Zeker een auto-ongeluk gehad?” “Nee hoor, ik rijd vreselijk goed” , sprong ik hier verbaal pissig bovenop. “Oh, nou ja, ik dacht…“, trachtte ze compenserend zich van haar liefste kant te laten zien. “U heeft dan zeker het boek van de dokter gelezen”, viste zij opnieuw naar mijn motieven. “Nee hoor, ik heb de film gezien,” respondeerde ik luchtig.
Alsof mijn rechterhand onder het medisch-centrum-tenue op verkenning was gegaan, sprong zij op. “Is er over de dokter ook al een film gemaakt?” stamelde zij met een lyrische intonatie. “Nou ja, film, film, eigenlijk was het meer een docudrama op de VPRO,” rolden de eerste onwerkelijkheden over mijn lippen. Dankbaarder dan Vinkje deed, kon hierop niet worden gereageerd. Wat mij ertoe inspireerde een stapje verder te gaan. “Kan jij een geheimpje bewaren?’ “Tuurlijk meneer.” “Ja, maar ik bedoel een écht geheim, wat de dokter zéker niet mag weten,” voegde ik hier heimelijk aan toe. Geheel aan haar vrouwelijke intuïtie overgegeven, begreep Vinkie wel dat zij een belangrijke bijdrage kon leveren, aan de gebeurtenissen die komen gingen. Kreeg haar vader dan toch gelijk, dat zijn Prinsesje iedereen nog eens versteld zou laten staan?!
“Weet je, dat onderzoek is eigenlijk maar een fake. Mij mankeert niets. Ik ben door Van Heijningen, die ken je toch wel, die filmproducent?” Zij knikte opgewonden. “Ben ik ingehuurd, om de juiste sfeer van het streekziekenhuis te proeven en eigenlijk zelfs om medespelers te casten voor een echte speelfilm”. Ik zag niet alleen dat het verhaal er als zoete koek inging, maar nam zelfs door een tepeltechnische reactie waar, dat het Vinkje er opgewonden van raakte.
“Van Heijningen is er zelfs een voorstander van om met onervaren mensen deze film te maken. Mensen die thuis zijn in het medisch wereldje. Kijk maar naar die soapseries. Ervaring heb je gewoon niet nodig om succes te hebben. Je kijkt toch ook wel naar soaps?” checkte ik nog even of Vinkje niet inmiddels was afgehaakt. Niets was minder waar. Het leek zelfs dat haar blik wat sensueler was geworden, wat vroeg om nog een schepje erbovenop. “Heb jij zijn boek gelezen? ” “Nou nee, ik heb het wel hoor, maar heb er alleen nog maar in gebladerd. Het zijn allemaal van die kleine lettertjes op héél dun papier.” “Juist, dat bedoel ik nou”, viel ik haar bij. “Het is een prima verhaal van die arts, dat wel, maar zó saai, zó technisch geschreven, eigenlijk helemaal geen roman”. Wat Vinkje opgelucht deed ademhalen. Lag het toch niet aan haar, dat ze niet door het boek heen wist te komen.
“We zijn het script, maar mondje dicht, aan het herschrijven. Wat wulpser, met natuurlijk ook wat romantische scènes en een beetje seks”. Uit een diepe zucht, maakte ik op dat zulke scènes op haar mooie lijfje waren geschreven. Niet real, dan maar gespeelde scènes met de dokter, leek in haar koppie te zijn opgekomen. Non-verbaal solliciteerde zij nu naar een van de belangrijke filmrollen, die er was te vergeven. Ik geloof zelfs dat haar bovenste knoopje even daarvoor nog gesloten was, terwijl haar motoriek zich soapachtig ontpopte. Inmiddels was de onderzoeksruimte, omwille van het onderzoek, pikdonker gemaakt. Wat bij mij impertinente opmerkingen ontlokte. “Zij die in de film gaan spelen, moeten natuurlijk zich wel heel amoureus kunnen gedragen”. “Logisch” hoorde ik achter het onderzoeksscherm deep throat reageren. “De medespelers moeten van seks en bloot acteren totaal geen probleem maken”, ging ik nog een stapje verder, nét op het moment dat het licht weer aanknipte.
Uit het opgewonden, verhitte smoeltje, kwam licht verlegen haar meegaande reactie. Jemig, ben ik nu niet een beetje te ver gegaan? Nou ja, laten die artsen zich dan ook maar bij hun esculaap houden.
Cut!
0503
