Tante dokter
De mantelzorg voor Lotta heeft zich met zorg voor Morro uitgebreid. Makkelijker dan verwacht kon ik Morro het vervoersmandje induwen, om ook een bezoek aan ‘tante-dokter’ af te leggen.
Sinds kort heeft hij een ontstoken oogje en al veel langer grote klitten op z’n rug, doordat hij met wassen daar niet meer bij kan komen. Met twee maal daags een druppel op het oogje en weggeschoren klitten mocht hij weer mee naar huis. Voor de zekerheid moet ik een beetje antibioticum door z’n eten mengen om te testen of m’n ‘hartstikkevriend’ geen pijn heeft bij het lopen, wat ik als ‘hobbelen’ beschreef. ‘Katten blijken nauwelijks aan te geven pijn te hebben’, aldus de leuk ogende dierenarts (-/v).
Zowel het ochtend-, als het avondritueel is hiermee nog gecompliceerder geworden. Nou heb ik wel de mazzel dat Morro voor het eten altijd even naar buiten wil, zodat Lotta eerst alle aandacht kan krijgen. Het is en blijft toch een hele tour om dat kleine pilletje bij haar naar binnen te krijgen.
Gisteravond moest ik daarvoor eerst een blikje eten weggooien, ‘dat hoef ik niet’, om daarna tot drie keer toe een gerechtje met pil op te bouwen. De aanhouder wint, maar de aanhouder had er ook even de balen van. Daarna was het de beurt aan Morro. Ook hij beliefde die zalmmousse niet, zodat hij omwille van de medicijn inname een nieuw antibioticum-besproeid gerechtje kreeg voorgeschoteld. Het oogdruppeltje onderging hij handtam.
Pfff , ik weet nu wat bejaardenzorg is.
1117
n.b.: Voor Lotta gaat het pilletje inmiddels even in de vijzel.
