Wantrouwen

Zojuist werd de SIM-kaart van mijn nieuwe provider bezorgd. Ene Abdul stond daarvoor met een koffertje voor mijn deur. Zijn naam kende ik al door via Track & Trace te zien hoe laat ik hem mocht verwachten. Ruim op tijd stond hij voor mijn deur, of hij even binnen mocht komen.

“Tuurlijk, maar ik hoef toch alleen 1 cent aan de provider over te maken?” “Dat niet alleen, ik heb ook de nodige informatie van u nodig,” waarna hij een heel geavanceerde koffer openklapte. Mijn rijbewijs en bankpas werden onder een glazenplaat in vaste vormen gelegd en uitgeprint.

“Zó, jullie gaan met wel heel imponerende apparatuur op pad,” sprak ik onder de indruk. “Ja, daarom moeten wij vragen of wij even binnen mogen komen, “verklaarde Abdul. En voordat ik kon zeggen dat ik dat vanzelfsprekend vond, voegde hij toe dat hij ook nog wel wordt geweigerd. “Hoezo dat?” vroeg ik nog naïef. “Tja, mijn naam Abdul, hè.”

De jonge vent met glimmende kale kop stond mij daarbij met verdrietige ogen, maar wel met brede lach, aan te kijken. “Echt waar meneer!” reageerde hij op mijn ongeloof. “Wat een hufters, terwijl ze met Track & Trace, met pasfoto en al, wisten dat jij langs zou komen.”

De transactie was volbracht en nadat hij zijn koffer had gesloten om mij verder een fijne avond te wensen, vroeg ik hem ten slotte: “Mag ik je nog wel even fouilleren?” Hij schoot in een deuk. “Deze grap heb ik nog nooit gehoord. Ik ga ‘m onthouden.”

Het afscheid was heel hartelijk. Van harte hoop ik ook in het nieuwe jaar nog heel veel Abduls, van zijn kaliber, te mogen ontmoeten.

1217

Misschien wel kinnesinne?! | Familie RIH