Spiegeltje, spiegeltje

Vandaag maar eens onder de grootste parasol binnen mijn omgeving m’n fiets uitgevouwen. Heel wat keren heb ik op mijn wandelschoenen het Amsterdamse Bos doorkruist. Al fietsend kwam ik nu op geheel andere plekjes terecht. Dat ontvouwen blijft een leuk spelletje.

Natuurlijk zocht ik om te laven en een broodje een schaduwrijk terras op. Schaduw-technisch gesproken, zat ik daardoor dicht tegen het Grand Café aan, waardoor de dienstertjes in aangename shorts mij regelmatig passeerden. Eén van de leuke mevrouwtjes trok op een gegeven moment extra mijn aandacht. Steeds als zij net voorbij was, hield zij een beetje in en keek op zij.Een passage verder had ik het door. Met ingehouden pas keek zij in de etalageruit of haar verschijning er wel mee door kan. Een variant op “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…” Leeftijd gebonden, wist ik mij gelukkig in te houden, vertelde dus niet “dat ik op zo’n kont ook wel zou willen zitten.”

 Misschien door het gemis van mijn aanmoediging, hield zij bij de ruit elke keer weer eventjes in en draaide haar hoofd naar links.