Kroondomein.com

Sorry Pietje Pelle

Oh nee, aan mijn fiets geen stekker. Graag fiets ik op eigen kracht. Had daarvoor natuurlijk wel de allerbeste fietsen. Zoals in mijn Haagse toer-tijd de op maat gebouwde RIH, die inmiddels een plaatsje in het Voorburgse RIH-museum heeft gekregen. Elf jaar geleden had ik de mazzel, bij de verhuizing van Theo Schilder Tweewielers naar Overstad, dat ik met 50% korting een KOGA Advance kon kopen. Echt een wereld fiets.

Maar ja, dan komt er toch een moment dat je begint te twijfelen. Dat er te vaak leeftijdgenoten, alsof zij op een derny rijden, met alle gemak je inhalen. Windje tegen, brug op of over de duinpaden, steeds meer zoefden ze langs mij heen. En dat begon mij langzamerhand te irriteren.

Tja, dan is daar toch het fenomeen Internet. Voor de grap toch eens kijken wat er allemaal met een stekker te koop is. Ik bekeek een paar testen van de eBike (want zo heet een stekkerfiets), waarbij je via een wensenlijstje tot de beste keuze kon komen. En ja hoor, ik kwam op een van de duurste eBikes uit. Een Gazelle Grenoble HMB Elite met 7 versnellingen.

Oei, een fiets van Pietje Pelle. Opa Wanmaker zou, als ouderwetse fietsenmaker, een gat in de lucht hebben gesprongen. Maar mijn vader, motorman en destijds ook thuis in de wereld van de sportieve  fietsen, zou ongetwijfeld met mij een goed gesprek gehad willen hebben. Toch wist Pietje Pelle mij er toe te verleiden om helemaal naar Hoevelaken te komen, om daar de eBike op een mooi parcours uit te proberen.

Die Gazelle Grenoble Elite is inderdaad een pracht fiets om te zien. Het bijzondere eraan is dat de accu onzichtbaar in het frame is gebouwd. Dat maakt je een stiekeme eBiker, wat mijn Haagse Bluf weer aanwakkert. Ach, dat is stoere-praat, ik vind het gewoon heel mooi. Na een paar keer het parcours af te hebben gelegd, was ik minder enthousiast. De wegligging viel mij tegen, maar vooral de 7 naafversnellingen, waarbij je eigenlijk bij het schakelen je benen stil moet houden. Da’s lastig als je van jongs af aan een derailleur gewend bent, waarbij je met schakelen gewoon doortrapt.

Sorry Pietje Pelle, de Elite valt af. Maar Pietje zou Pietje niet zijn, als hij niet een goed alternatief zou hebben: de Gazelle Chamonix met 10 versnellingen derailleur. Maar dan wel de accu zichtbaar onder de bagagedrager. Ik denk daar wel mee te kunnen leven. Na een proefrit verdween het nadeel als sneeuw voor de zon. Ik ga voor een, sorry pappa, Gazelle Chamonix. “Maar pap, ik beloof je dat ik mijn KOGA Advance er bij zal houden.” Op naar Theo Schilder, natuurlijk niet zonder op internet te hebben rondgesnuffeld.

Van de verkoper die mij begroette straalde wel honderd jaar ervaring af. “Nee, de Gazelle Chamonix hebben we niet staan en ik zal u zeggen waarom.” “Nou, nee, uw inkoopbeleid interesseert mij niet zo”, wimpelde ik zijn verkooppraatje af. De man bleek heel meegaand. “Weet u, ik heb al op de Gazelle Chamonix proef gereden; hij rijdt erg lekker. Ik wil dus van u de prijs weten.” “??!!, dat meent u niet, bij een internet fietsenwinkel met afhaalpunt in de omgeving, staat dezelfde fiets véél goedkoper. “ Ik gunde de verkoper toen wél zijn argumenten, die ikzelf trouwens ook had kunnen bedenken. Stilletjes kocht ik toch veel liever bij deze speciaalzaak.

“Maar als ik nou mijn oude fiets inruil, kunnen we dan wel tot een deal komen?,” was ik de belofte aan mijn overleden vader snel vergeten. “Sorry pap, maar wat zou jij dan hebben gedaan?” Mijn verraad aan m’n KOGA Advance deed pijn. “Zal je met eenmaal een stekker-Gazelle ooit nog de Advance  van stal halen? ’t Is ook de leeftijd nietwaar?!” leek mij door Pietje Pelle te worden ingefluisterd. “Je hebt gelijk ook,” zei ik hardop, waarbij de verkoper mij vragend aankeek.

Zonder mij te verklaren loodste ik de man naar mijn fiets. “Nou meneer, u ruilt een pracht KOGA in,” strooide hij onbedoeld zout in de wonden. “Daar kan ik een knappe prijs voor teruggeven.” De deal was van mijn kant zo goed als gesloten. Daar dacht de verkoper heel anders over. “Waarom wilt u een stapje terug doen?” “Terug doen?, Ik koop er toch een stekker bij!” “Ja, maar wel aan een Gazelle. Doe mij nou eens een plezier en ga met deze fiets een lekker stuk rijden. Lekker op uw gemakje en dan zie ik u straks wel weer terug.” Al pratend zette hij een pracht KOGA Inspire op z’n standaard. “Houd maar op, die fiets is ruim 30% duurder, dat kan ik niet betalen.” “Eerst fietsen, dan praten”, respondeerde hij lachend.

Effe een blokje om en terug om de man spontaan gelijk te geven. Samen met zijn collega had hij inmiddels een fantastische VAN/VOOR bedacht. “Eigenlijk zouden wij u willen verbieden een KOGA in te ruilen, om met een Gazelle weg te gaan,” gaf de een de ander een knipoog. Oei, was Pietje Pelle hier nou maar. Want ja, alles waar zij mij op wezen zag er inderdaad gelikter uit.” Maar die Gazelle Chamonix is toch ook een hele goeie fiets?!,” nam ik het voor Pietje op. “Tuurlijk, een pracht elektrische stadsfiets. Voor iedereen aan te raden, alleen niet voor mensen met een KOGA,” was het hoge woord er uit. “Rij nou maar…”

Een half uur later, een rijervaring rijker, gaf ik mij gewonnen.
Wat KOGA is moet KOGA blijven.

0419

Een gedachte over “Sorry Pietje Pelle

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Loading Facebook Comments ...
|
dis©laimer - Site by - Dutch Design Office