Om zeep
Het lijkt er op dat de zwerm pechvogels na ruim zeven weken eindelijk bij Kieneke vandaan zijn gevlogen. Neemt niet weg dat er heel wat averij bij haar is aangericht, waardoor ze nog een hele weg heeft te gaan om weer ‘de oude’ te worden. Maar dat wordt ze, want mentaal hebben die pokken vogels haar er niet onder weten te krijgen. Kieneke kwam er achter dat pechvogels totaal niet tegen humor kunnen, waarmee zij ze toen permanent met alle gemak wist te bestoken. Iets waarmee ze ons altijd weet te plezieren.
Haar pech begon de nacht vóór dat onze ‘broer/zussendag’ zou beginnen, wat een heel bijzonder weekend zou worden. We zouden namelijk een rondleiding krijgen in het huis aan de Haarlemse Drappenierstraat 5 rood en zwart, waar de ouders van m’n moeder op de begane grond een bakfietsverhuurbedrijf hadden. Die dag is met een tegoed bon aan ons voorbij gegaan.
Ook is het niet waarschijnlijk dat Kieneke en ik in juni de Alkmaarse 4-Daagse, samen voor de tweede keer, zouden lopen. En om ‘m nou voor de twaalfde keer weer alleen te lopen heb ik helemaal geen zin in. Dus op naar een alternatief en dat wordt op 3 t/m 6juli de Alkmaarse Fiets4Daagse. Toerfietsen is namelijk een oude liefde van mij, waarvoor ik in mijn Haagse tijd heel wat toerkilometers heb gevreten.
Na in 1987 naar Alkmaar te zijn verhuisd, om via het Noordhollands Dagblad eten op de plank te krijgen, heb ik vrij snel mijn RIH aan de wilgen gehangen. Ik vond het maar niks om altijd op de terugweg naar huis windje tegen te moeten fietsen. Ik ging mij met squashen plezieren.
Maar, oude liefde roest niet, want nu ik aan mijn KOGA een stekker heb speelt de wind geen enkele rol meer. Over een krappe drie maanden toer ik elektrisch vier dagen lang 70 kilometer per dag door de Alkmaarse regio. Ik moet mij wel realiseren dat de souplesse van dertig jaar geleden volledig is verdwenen, dus moet er worden getraind.
Afgelopen week fietste ik er 60 langs de Noord-Hollandse kust. Vandaag nog eens 60 langs fietsknooppunten door het polderlandschap. Zonder enige beschutting tegen de fikse wind was het zelfs met een stekker behoorlijk aanpoten. Natuurlijk geen vergelijk met fietsen op eigen kracht. Niet moe, maar wel voldaan volbracht ik mijn tocht, waarbij mijn billen de zwakste schakel blijken te zijn.
Een uurtje thuis, kijkend naar de finale van Parijs-Roubaix, kreeg ik me toch een ontzettende kramp in mijn linker dij. Afschuwelijk, je weet dan niet hoe je moet zitten, moet staan of desnoods moet kruipen. Ook hielp het niet om mijn been of voet in een andere stand te houden. Gelukkig kwam Kieneke op afstand, bij wijze van babbelen, mij snel te hulp.
Ooit gaf zij mij namelijk de tip om bij opkomende kramp een blokje Sunlight zeep bij de hand te hebben. Ondanks dit ‘rare verhaal,’ waar mijn veel jongere zus wél in gelooft, heb ik dat blokje zeep toch in mijn nachtkastje liggen. Eén keer heeft het, geloof ik, wel geholpen. Sowieso heb ik in bed nooit meer kramp gehad.
Vandaag strompelde ik naar m’n nachtkastje, greep de Sunlight en stopte het in mijn broekzak. Geloof het of niet, binnen een halve minuut verdween de kramp en is niet meer teruggekomen. Mijn heftige pijn werd door Sunlight volledig om zeep gebracht.
0419
