Motor met zijspan

Met een click op het zijspan zie je de dubbele consumptie

In de kroeg zat hij, laten we hem buurman noemen, de ene na de andere motor met zijspan te kantelen. Uhh, ik bedoel een pilsje te drinken met een jonge borrel ernaast. Kennelijk was hij heel erg van plan om goed bezopen te worden. Misschien wel omdat zijn citroenzure vrouw naast hem, de directe omgeving van de bar met haar doodserieuze verhalen zat te vervelen. Het kan echt niemand schelen dat haar patiënten zo gek met haar zijn. Dat zij hen met liefde verzorgt.

De kroeg was ook niet het Umfeld voor zulke zeikverhalen en de barpopulatie had ook duidelijk veel meer zin in lol maken. Dat had buurman allemaal goed in het snotje, alleen was het tot dan hem nog steeds niet gelukt haar humaan het zwijgen op te leggen. Haar overschreeuwen had in deze lawaaiige kroeg ook geen enkele zin. Niets meer dan een nieuwe motor met zijspan restte hem.

Het was nog maar een uurtje terug, dat er aan de bar gezellig werd rond gekletst. Een moppenrepertoire ging naadloos over in de sterke verhalen, waarbij niemand zich afvroeg of de anekdotes nog maar iets met de werkelijkheid hadden te maken. Daar ging het ook niet om. Een verhaal hoeft niet waar te zijn, als er maar om gelachen kan worden. En dat werd er…

Totdat een kennisje de bar verliet en de gespecialiseerde verpleegkundige haar kont de andere kant op draaide, richting de mannen met de sterke verhalen, waar buurman stilzwijgend veel plezier aan beleefde. Want voor echte humor, nou ja het liefst een beetje platvloers, was hij wel te porren. Bij de eerste de beste mogelijkheid, in dit geval “wulps verpleegstertje”, brak zij op het verhaal in. Het “Hè stil nou!,” van buurman kwam bij haar niet binnen. “Want het is toch verschrikkelijk dat…,” een betoog waarbij het wulpse, met het aanbrengen van een infuus, werd overruled. Met wat knikken van hoofden en een enkele “Tsss” werd enigszins begripvol op het verhaal uit de praktijk gerespondeerd.

Overigens wel het enige moment dat beleefdheid in acht werd genomen. De mannen van de lach draaiden hun ruggen richting saaiheid en zaten binnen de kortst mogelijke keren weer te gillen van de pret. Door de herschikking aan de bar viel buurman precies achter de vrolijke sector, waarbij hij nog enigszins de mazzel had dat nieuwkomers in zijn directe omgeving kwamen te zitten. “Geef mij nog even…” Het nieuwe zijspan stond weer voor hem klaar. Zijn vrouw stond gelukkig inmiddels buiten gehoorafstand nog steeds haar kond te doen.

Het nieuwe gezelschap, waar buurman vrij snel aansluiting bij had gevonden, hadden het niet over drank, vrouwen en motoren. Eigenlijk viel er bij hun niets te lachen, maar toch kwam er een boeiende conversatie op gang. Hoewel, het was wel een beetje snoevend, tegen elkaar op bieden. Geen punt voor buurman. Nu hoefde hij niet de stille toehoorder te zijn. Al snel bracht hij zijn pracht boot ter sprake en de vele maanden dat hij lekker naar Spanje afreisde.

Bij zijn maatjes voor een moment vond hij de luisterende oren, waarnaar hij zo snakte. Aardig toch, dat zij zoveel interesse in hem toonde, zij ‘m zelfs een motor met zijspan toeschoven. “Nee, ik werk al een tijdje niet meer, had best een goeie baan maar… En ach, ik heb het allemaal niet zo nodig. Vorige week was ik nog in Spanje, bij mijn vader. Nou, die ouwe heeft het daar goed geschoten. Hij is ook knap bemiddeld en allemaal zwart geld. Steeds als wij hem bezoeken, geeft ie een leuk bedrag handje contantje mee.” De mannen vonden het een pracht verhaal en interrumpeerden alleen nog maar op fluisterende toon. Buurman genoot van al die aandacht.

Welnee, ik zet niks op de bank, kan ik er vermogensbelasting op betalen, ik ben niet gek. Ik heb het thuis veilig in mijn kluis opgeborgen.” “Psss”, maande een van hen tot voorzichtigheid, want in de kroeg weet je het maar nooit. “Aw, welnee joh, ik kom hier zo vaak.”

Alsof de mannen buurman verder in bescherming wilden nemen, gooide zij het over een geheel andere boeg. Over de verbouwing van de oudste van het stel, wat maar niet wilde vlotten. “Ja, maar dat huis is toch eigenlijk veel te groot voor jou? Weet je waar hij woont?,” werd buurman gevraagd, met een intonatie alsof Paleis Noordeinde het antwoord moest zijn.

”Ben je hier een beetje bekend?” “Nou ja, ik woon hier nu zo een jaar of tien, dus ach. ”Oh ja, waar?” “Nou, op de Landhuisweg, lekker aan het water,” kon buurman nog even pochen over zijn prachtige woonomgeving. “Jôh, daar woont ook een vriend van mij, ken jij Theo Willigenburg, hij woont daar geloof ik op 57?” Buurman kende ‘m niet, woonde op 638 en dat is helemaal aan de andere kant van de laan.

De mannen gingen, bedankten nog voor de leuke middag. Na nog een laatste motor met zijspan meende buurman dat er voor hem nog weinig aanspraak viel te verwachten en zij
’s avonds nog gezellig naar hun buurtjes zouden gaan. Dus rekende hij af, riep zijn vrouw en vertrok. Diezelfde avond stond er politie bij de buurtjes voor de deur, of zij van 638 hier waren. Er bleek ingebroken te zijn. In de ravage die zij aantroffen zag buurman al snel dat zijn kluis was verdwenen.

Heel gek, hij heeft nooit aangifte gedaan.

0315

Eruit jij! | Blufviseur