Het Vulpenhuis*
Deze maand had ik iets met mijzelf te vieren, het feit dat ik vijfentwintig jaar geleden Dagblad Nederland binnenstapte. Doordat mijn loopbaan in deze periode een dagbladentitellijst was geworden, was er niet echt sprake van een jubileum. Toch wilde ik het mijzelf niet aandoen om dit moment ongemerkt voorbij te laten gaan.
Dus toog ik naar Het Vulpenhuis om mijzelf met een Cross pen te verrassen. Het was grappig te ervaren dat de twee vrijgezellen zusters, van vijfentwintig jaar geleden, nog steeds autonoom neringdoende zijn en dus weerstand wisten te bieden tegen het overnamegeweld van de multinationals. “Goede morgen mijnheer”, zeiden zij bijna in koor, zonder dat ze er blijk van gaven mij als de advertentievertegenwoordiger van weleer te herkennen. Terwijl ik nota bene ook een niet geringe bijdrage heb geleverd aan het voortbestaan van ’t filiaal-loos imperium van Het Vulpenhuis.
“Ik ben op zoek naar een exclusieve Cross pen”, zei ik met iets overslaande stem. Een fysieke eigenaardigheid die mij bij oplopende emoties overkomt. De jongste oude vrouw kwam statig met een plateau van groen biljartlaken, waarop de volledige collectie Cross 1999 lag uitgestald. “Waar gaat u de pen voor gebruiken, mijnheer”, was voor mij de verrassende vraag die me direct het gevoel gaf met echte pennenkenners van doen te hebben. Toch wist ik niet direct een afdoende antwoord te bedenken. “Tja, uh, voor een beetje te schrijven, zei ik weinig onthullend. “Heel begrijpelijk, mijnheer, maar er valt van alles te schrijven, dus graag hoor ik wát u er over het algemeen mee wilt schrijven.”
Wat fantastisch toch, de dames van Het Vulpenhuis geven écht tailor made advies. Kijk, da’s nou nog eens echt ouderwets vakmanschap. Inmiddels was mijn oog gevallen op een schitterende, zilveren Cross. “Wat kost die fraaie tweede van links, mevrouw?” Wat gaat u er mee schrijven mijnheer: boodschappenlijstjes, aantekeningen in uw agenda of misschien wel liefdesbrieven?” vervolgde mevrouw Vulpen haar diepte-interview. “Kom, kom, mevrouw, liefdesbrieven, daar zou ik dan zeker vijfentwintig jaar te laat mee begonnen zijn”, grapte ik de vraag weg, “zegt u maar wat u voor die pen wilt hebben, dan bekijk ik nog wel wat ‘k er mee schrijf; misschien wel advertentieteksten, zoals ik dat vroeger voor veel winkeliers ook al deed”.
Ook deze poging herkend te worden had geen effect. Zij had alleen maar interesse voor mijn aankoopmotief en vertikte het vooralsnog de prijs te noemen. “Als u er geen liefdesbrieven mee gaat schrijven, gebruikt u de Cross misschien wel voor sollicitaties?”, hield zij hardnekkig aan. “En dat scheelt natuurlijk wel in de prijs….”. “Wat zegt u, in de prijs?!” “Ja natuurlijk mijnheer, als u zomaar wat aantekeningen maakt of een boodschappenlijstje, bent u natuurlijk veel voordeliger uit dan dat u er liefdes- of sollicitatiebrieven mee schrijft”. “Ach kom nou mevrouw, een pen is toch een pen. ’t Zou u toch een rot zorg zijn wat ik er mee ga schrijven.” Aan mijn overslaande stem was merkbaar dat deze discussie mij niet onberoerd liet. Haar wel.
“Mijnheer, een Cross is uitsluitend te verkrijgen indien de fabrikant, maar wij ook als geregistreerd leverancier, volledig op de hoogte is van het doel der aanschaf. Slechts dan kunnen wij bepalen voor welke prijs u zich een Cross kunt toe-eigenen”, sprak zij niet echt onvriendelijk, maar wel met een zweem van hooghartigheid. Bij deze laatste woorden liet ik het plan varen, om toch met haar nog eens terug te blikken op de tijd dat ik eens per maand een één kolom vijftig IM bij hen, voor de plaatselijke krant, kwam ophalen.
“Maar wat is dan toch het verschil tussen een boodschappenlijstje en een liefdesbrief. De Cross moet gewoon schrijven wat in mij opkomt, niets meer en niets minder,” meende ik het pennenvrouwtje volledig klem te zetten. Niets was minder waar. “Kijk mijnheer, zo eenvoudig is dat niet. Natuurlijk bent u vrij in het neerschrijven van uw boodschappenlijstje. Daar bemoeien wij ons niet mee. Anders wordt het als u toch een liefdesbrief of sollicitatiebrief schrijft. Dan mag u wel onze betrokkenheid verwachten”. “U wilt toch zeker reacties op uw minneschrijven of voor die leuke baan op gesprek kunnen?”, sprak zei minzaam. ““Daarvoor krijgt u, als extra service, op deze met Cross responsgarantie voor die geschreven brieven. En tja, daar moet u wel ietsje meer voor betalen.”
Mijn mond viel open van verbazing en in verschillende toonhoogten kon ik nog maar moeilijk uit mijn woorden komen: “Responsegarantie zegt u??”, ik zou bijvoorbeeld een liefdesbrief schrijven en u zorgt ervoor dat ik daar reactie op krijg?!, Maar dat wil ik helemaal niet. Ik weet zelf wel heel poëtisch een brief te Crossen waarop ik geheid antwoord krijg….” Mijn stemverheffing deed mevrouw Vulpen verder verkillen. “Dan kan ik u niet verder helpen mijnheer.”
Ziedend verliet ik de dames van het onbeschreven blad. Drie deuren verder schafte ik mij een BIC ballpoint aan. Bij de kassa had ik toch even een gespannen gevoel. Ten onrechte, want zonder maar een vraag te stellen werd mijn € 1,95 in ontvangst genomen. Daags nadien sloeg ik de zaterdagkrant op. Geen IM van het Vulpenhuis. Wel vele pagina’s gevuld met personeelsadvertenties. Een glimlach wist ik niet te onderdrukken, bij het aanschouwen van zoveel advertentieruimte met responsegarantie.
///
* voetnoot:
Dit verhaal is geschreven als parodie op personeelsadvertenties met responsegarantie,
een discutabel product van dagbladuitgevers. Gepubliceerd in het vakblad Dagblad van Noordwijkerhout.
0709
