De troostprijs van een illusie
Het lijkt er toch niet van te komen. Vooral na mijn ziekteperiode kreeg ik er de behoefte aan, om mijn verhalen te bundelen. Om met een boek met ISBN nummer in de Koninklijke Bibliotheek te worden vereeuwigd. Zoals veel copywriters had ook ik ooit de drang tot het schrijven van een boek. Ik had daar zelfs een goed idee voor en was al aan het schrijven.
“Een gepensioneerd mannetje wat dagelijks de bus pakte om in het Rotterdamse winkelcentrum Zuidplein een beetje rond te scharrelen en kornuiten te ontmoeten. Eén keer miste hij de bus, moest een half uur op de volgende wachten, precies voor een snackhal waar ook twee gokkasten stonden. Kortom, de man werd hierdoor gebiologeerd en om zijn tijd te doden gooide hij er zelf ook een knakie in. Hij raakte verslaafd, met alle ellende van dien.” Ik twijfelde nog of er ook een moord in zou voorkomen. Maar voordat ik dat mannetje al schrijvend zijn bed uit kreeg, zich had aangekleed en bij de bushalte liet aankomen, had ik al aardig wat tekst weggeschreven. Het ging mij allemaal te traag, waardoor ik afscheid nam van mijn boek en het mannetje.
Wel heb ik de titel van het boek er aan over gehouden en daar dan toch een verhaal over geschreven. Lees door welk verhaal mijn boek er nooit is gekomen: https://kroondomein.com/fruitverslaving/
1214
