De das om
Bij het praatprogramma EVA spraken drie wijze mannen over het kleedgedrag van de heren politici, waarbij onder meer de stelling werd ingenomen, dat sowieso de minister-president zich in een donker kostuum mét stropdas dient te presenteren. Tijdens mijn arbeidzame leven heb ik dat ook zo ervaren.
Zo kwam ik bij een directeur van een reclamebureau, die een gesprek zonder stropdas absoluut niet aankon. Dan begon hij te hakkelen. Sterker nog, als hij een telefoongesprek moest voeren, deed hij eerst zijn colbertje aan. Dit ook om vloeiende zinnen te kunnen produceren. Zelf kwam ik, voor de deur van een grote elektronicaketen, er achter mijn stropdas te zijn vergeten. Maar oké, meneer de directeur kende ik vrij goed, wist dat hij een sportfanaat was, waardoor ik hem ook in iets van een coltrui voor mij zag. Mooi niet. Strak in het donkerblauwe pak met dito stropdas werd ik ontvangen. Hoewel het niet uit de resultaten bleek, voelde ik mij toen heel ongemakkelijk en ben ik nadat gesprek direct een stropdas gaan kopen.
Later overkwam mij nog eens zoiets, toen ik werkte bij het socialistische dagblad Het Vrije Volk, waar de ribbroek met coltrui bijna uniform werd gedragen. Slechts een enkeling van ons team was in jasje-dasje. Zo was er een vrijdag dat ik, na het bestuderen van mijn agenda, ook maar eens sportief voor de dag wilde komen. Niet dat ik daar een corduroy voor had aangeschaft. Het bleef bij een gewone broek met poloshirt. Na mijn eerste, sportieve bezoek reed ik opnieuw linea recta naar een herenmodezaak, waar met wit overhemd en stropdas de mise-en-scène in de oude staat werd teruggebracht.
Zo voelde ik mij het prettigst. Jaren eerder door een training bij een verzekeringsmaatschappij mij aangeleerd. In dat conservatieve bedrijf mocht ik zelfs niet in een combinatie lopen.Dit hield ik vol tot ver na de dassenzwaai van Prins Claus.
0215
