Thee met een plakje cake

Toen ik in 1986 uit het Rotterdamse vertrok, om in Alkmaar bij het Noordhollands Dagblad te gaan werken, heb ik acht maanden lang een aantal dagen per week gelogeerd in het Vander Valk Hotel in Akersloot. Dat is even leuk, maar verveelt wel heel snel.

Om de discipline er enigszins in te houden, hield ik mij aan een vast schema. Rond zessen kwam ik ’s avonds in het hotel en ging voor het eten nog even de krant lezen. Tegen half acht ging ik naar het restaurant, waar ik op mijn gemak een drie gangen menu nam, wat de avond verder deed vorderen. Zo heb ik de menukaart aardig doorgewerkt.

Daarna terug naar de kamer om de nodige stukken te lezen en plannen uit te werken voor de afdeling, die ik bij de krant aan het opzetten was. Rond half elf dan toch maar even naar de bar. Heel grappig ging ik daar steeds meer mensen leren kennen. Vooral zakenlui die eens per week op doorreis waren. Het werd dan heel gemoedelijk aan de bar, waarbij mijn consumptiegedrag niet helemaal strookte, met die van iemand die zijn proeftijd nog moest doorlopen. Daarvoor had ik mijn list verzonnen.

De jonge bink achter de bar had er geen enkel probleem mee, om mijn biertje op de bon om te zetten naar een koppie thee met plakkie cake. Gaande de tijd was hij daar zelfs heel proactief in. Zodra ik de bar binnenkwam begroette hij mij al met “Goedenavond meneer Kroon, kopje thee met plakje cake?” en hops de bierpomp ging open. Nog steeds denken zij bij de krant dat ik verzot ben op thee met een plakje cake.

Zo langzamerhand had ik, per dag verschillend, een leuke barkring opgebouwd. Een netwerk wat alleen omwille van de vrolijkheid werd onderhouden. Eén van die avonden zat er een vervelende vent apart aan een tafeltje. Op het moment dat ik zijn richting uitkeek, vroeg hij of ik iets wilde drinken. “Nee, dank je, ik heb nog?” Die vraag herhaalde hij een paar keer, toen ook onder mijn bargenoten. Om hem buiten onze kring te houden, bleven wij allervriendelijkst het afslaan. De man hield niet op en wilde zich coûte que coûte bij ons inkopen. Hij kwam zelfs bij ons zitten. “Bar man, zet hier even een goeie fles wijn neer, met een paar glazen.” “Ho, ho, nee hoor, wij blijven aan ons biertje” en probeerden zo hem verder te negeren.

Inmiddels liep het al in de kleine uurtjes. De ongewenste gast bleef om aandacht vragen, had –vond hij- niets met de barman te maken, werd steeds onhebbelijker en trok plots een pistool. “Oh, dus jullie moeten mij niet… Nu gaan we toch zeker wel wat drinken?!” Geschrokken als wij waren, de barman was snel weggevlucht, bleven wij toch rustig en praatten op hem in. Kennelijk had ik een overgevoelige snaar bij hem geraakt, want plots richtte hij het pistool op mij. Uitgaande van het late tijdstip zal ik wel enigszins boven mijn theewater zijn geweest, want ik maakte overmoedige opmerkingen, liep zelfs naar hem toe met “Doe nou niet joh!”

Gelukkig werd bij het moment suprême hulp van buiten geboden. Sneller dan wij ons konden realiseren was de man door een aantal politieagenten omsingeld, werd hij in de boeien geslagen en met z’n hoofd tussen de schouders, zonder boe of ba te zeggen, meegenomen.

Niet dat we er eerder gebrek aan hadden, maar de gebeurtenis gaf aardig wat stof tot praten. En stof maakt dorstig. Ter compensatie van de schrik bleef de bar nog langer open en werd het zó laat, dat het nachtpersoneel tot het plunderen van de keuken viel aan te sporen. Er kwam een samengesteld menu wat niet op de kaart was terug te vinden.

0215

Zijn simpele doelgroep | Prins Kroondomein de eerste