Kroondomein.com

De eeuwige slaap overviel Jakoppie

Click op de Hemel en zie ons Jakoppie

Vrijdagavond was er nog niets aan de hand. Jakoppie had zelfs, ongebruikelijk voor haar, in één keer haar soepvlees op. Zaterdag, in de loop van de ochtend begon ze ontzettend te miauwen. Nu was de timmerman bezig en stond de voordeur open, dus dachten wij dat ze aan het zeveren was om buiten te komen. We hadden namelijk de tussendeur gesloten. Wat ons wel opviel was dat ze, echt in één dag, zo mager leek….

Dat miauwen bleef, ook ‘s-nachts, zondag en afgelopen nacht. We dachten eigenlijk dat haar hormonen opspeelde, iets wat Minni ook wel heeft gehad. Maar ze werd steeds zwakker, at sinds zaterdagochtend niet meer, zodat we vanochtend direct de dierenarts bezochten. Er werd geconstateerd dat haar schildklier(en) veel te snel werkte(n) en dit een geweldige aanslag op haar hartje deed. Dit was zelfs in redelijk kritieke fase.

We kregen medicijnen mee en de afspraak dat we donderdagochtend terug zouden komen. Zouden de medicijnen zijn aangeslagen, kreeg ze een verdere kuur, anders zou zij moeten worden geopereerd, iets wat niet geheel risicoloos zou zijn. Maar oké.

Truus heeft vandaag geprobeerd haar met een pipetje astronautenvoer te geven, in de hoop dat dit haar eetlust zou stimuleren. Zonder resultaat. In de loop van de avond waren wij haar kwijt en hoorde haar wel zielig ergens angstig miauwen. Uiteindelijk bleek zij zich in mijn werkkamer te hebben verstopt. Eénmaal weer in de kamer leek ze het heel benauwd te hebben en had ze geen enkel rustig moment meer. Het was niet om aan te zien, dus hebben we het noodnummer van de dierenarts gebeld en konden direct terecht.

Bij ons eerste bezoek was er al over haar gesproken, dat er twijfels waren of zij het wel zou halen. Nu bleek dat ze onderkoeld was en had de arts de indruk dat Jakoppie het zelf had opgegeven. Zij was blauw in haar bekkie, wat op een calcium tekort duidde. Bloed afnemen lukte al niet meer, doordat de aderen zich hadden terug getrokken. De arts vreesde dat Jakoppie een verstikkingsdood stond te wachten en het leek haar beter ons lieffie in te laten slapen.

Dat doet natuurlijk verrotte pijn, maar we wisten ook dat het zo absoluut niet verder kon. Mevrouw Jakoppie had immers zelf bepaald dat haar 15 jarige leven was afgelopen. Haar inslapen was dan ook, na de narcose, héél snel gebeurd.

Wat was het toch een kleurrijk typie.

n.b. Jakoppie kregen wij destijds uit een nestje, waar zij als rooie kater werd aangeprezen. Rood bleek ‘lapjes’ te zijn. Ook goed. Maar bij de dierenarts bleek ons dat ‘hij’ niet gecastreerd kon worden. Wij hebben haar d’r naam Jakoppie laten behouden, min of meer als eerbetoon voor mijn Opa Wanmaker, omdat hij iedereen Jacob noemde.

1002

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Loading Facebook Comments ...
|
dis©laimer - Site by - Dutch Design Office