Zo kan het lopen
Click op de foto om Wilma’s voorwoord te lezen
Behept met een historisch vooroordeel over vrouwen, stond ik op een ongepijld moment voor een dilemma. Moest ik mijn wandeling naar links of juist naar rechts voortzetten. Ik twijfelde. Lang genoeg om ingehaald te worden door de wandelaarster die ik even daarvoor in stevige pas passeerde. “Je moet hier naar rechts…” Ik bleef twijfelen, omdat ik nou eenmaal van die generatie ben die kaartlezen niet graag aan een vrouw toevertrouwt.
“Echt, je moet naar rechts”, werd ik opnieuw aangespoord. Dit keer kwam het zo overtuigend over, dat ik toch maar een aantal passen naar rechts maakte. Mijn gids van een moment volgde mijn tred. “Weet je het zeker?,” zocht ik naar meer bevestiging. “Ja, heel zeker, ik heb in deze omgeving gewoond.” Gek genoeg kwamen de twijfels weer bij mij boven. Het is uiteindelijk het advies van een vrouw. Alleen een Second Opinion kon mij geruststellen.
Een mannelijke fietser bracht mij uitkomst. “Meneer, is dit de Schaapjesdijk?” De man hield in. “Jazeker”. “En lopen wij nu richting de Kalfjesbocht?,” zocht ik nog steeds, maar ten onrechte, naar de uitspraak: ‘vergissing is vrouwelijk.’ “Ja, gewoon vijf minuten doorlopen, dan kom je vanzelf op de Kalfjesbocht”. Een overdreven luid gegniffel viel mij ten deel. Deze boer had zichtbaar kiespijn.
Ik versnelde mijn pas, stilletjes met de gedachte dat ik zo mijn blunder verder kon ontlopen. En ondanks dat mijn tempo terug was op het inhaalniveau van daarvoor, had mijn gids ook haar pas versneld, waardoor wij naast elkaar bleven lopen. Haar inspanning beloonde ik door mijn tred enigszins te vertragen. Dan blijft een praatje natuurlijk niet uit.
Het werd verder eigenlijk een heel gezellige wandeling, waarbij we elkaar iets over ons zelf vertelden. Die mevrouw, Wilma vanaf dat moment, bleek in het recente verleden een kilometervreter te zijn. Had meerdere malen de 4daagse van Nijmegen gelopen. Nu wél met gepaste bescheidenheid, hoorde ik haar wandelbelevenissen aan, zoekende naar het moment dat ik het over een andere boeg kon gooien. Met mijn wandelervaring zou ik haar immers niet kunnen imponeren.
Via professie kwam ik toch daar waar ik de kilometervreter meende te kunnen overtreffen. Tja, ‘mannen tegen de vrouwen’ blijft toch een belangrijke missie in ons leven, nietwaar?! Stap voor stap bracht ik het gesprek richting mijn schrijven en mijn eigen Kroondomein. Ook nu wist Wilma weer opvallend goed aan te haken, want ook zij schreef. Ppfff.
Toegegeven, het was een ontzettend leuke en boeiende wandeling geworden. Enthousiast door d’r verhalen bood ik haar spontaan aan, om haar leuke stukjes via mijn site te publiceren. En dát imponeerde wel. Kortom, Wilma heeft gedurende een lange tijd, onder Wilma’s Woordenspel, leuke anekdotes op de vorige versie van mijn kroondomein geschreven.
Daarna heb ik haar er zelfs toe weten te verleiden om d’r boeiende beroepservaringen, waarover zij mij veel had verteld maar nooit over had geschreven, onder de naam Warboel in een blog te publiceren. Een jaar en dertig verhaaltjes verder haalde Wilma mij toen schrijvend in. Geregistreerd onder ISBN nr. 978-94-90537-21-0 werd haar boekje In de War uitgegeven.
Nu mocht ik nog eventjes metaforisch met haar meelopen. Via haar voorwoord een beetje meedelen in haar succes.
0912
