Om naar te fluiten
Op een vrijdagavond, één van de dagen die per week als stapavond wordt gekenmerkt, stapten wij met m’n zus een Amstelbar binnen. Een kroeg met de reputatie waar altijd iets gezelligs viel te beleven. Los van het plezier wat wij samen hadden, herkenden wij eigenlijk niet veel van die faam.
De kroeg was publiekelijk duidelijk onderbezet en ook aan de bar, onze favoriete locatie binnen de horeca, waren veel lege barkrukken nadrukkelijk aanwezig. Bij de barman bestelden we een fluitje bier. Licht geschrokken keek de man om zich heen, of hij aan de ontstane situatie nog iets kon doen, om uiteindelijk op te moeten biechten: “Al onze fluitjes zijn momenteel bezet.” Intimi van ons weten zich precies, onze blije gezichten van zo’n hilarisch moment, voor de geest te halen.
Voor onze tapper hielden wij echter ons gezicht vroom in de plooi. Twee Amsteldammertjes verder verlieten we, min of meer teleurgesteld, de gelagkamer van deze kroeg, dat zich ten onrechte bar liet noemen.
De volgende dag waren wij, ongetwijfeld door ons sobere gebruik van het gerstenat, vroeg terug in het centrum van onze stad. Net voordat wij de weekmarkt opliepen, zagen wij onze barman van gisteravond op zijn fietsje langskomen. Ad rem als altijd haalde Kieneke uit: “Zijn de fluitjes al vrij?
Uit zijn ontsnapte glimlach viel niet op te maken, of dit zijn gevoel voor humor óf dat van gêne was.
