Zijn trein-terras
Bij Amsterdam Centraal kwamen twee moeders met vier kindertjes bij mij in de coupé zitten. Drie kinderen vermaakten zich prima en smulden van al het lekkers wat hen werd toegeschoven. Een jongetje van zo’n vijf jaar hield zich afzijdig en was eigenlijk alleen maar aan het jengelen. Nee hij hoefde geen boterham met omelet. Nee, geen Mars en nee, hij had geen dorst. Hij wilde alleen de trein maar uit.
“Wanneer zijn we er nou?’ “Nog even geduld Olaf” Zijn dreinen verhevigde zich van station tot station. Af en toe kon hij worden afgeleid, maar dan kwam het gezeur weer in alle hevigheid terug. Stil aan begon ik mij eraan te ergeren. Gelukkig, het gejengel hield op, toen de trein het station van Hilversum binnenreed.
Olaf was er stil van, keek vol aandacht naar de mensen die op het perron zijn trein passeerden. Deze manier van terrassen beviel hem wel. Maar, na vijf minuten, precies op tijd, kwam de trein weer in beweging. Weg leuk uitzicht. Het voelde alsof vandaag alles tegen zou zitten.
“Nu gaat het station ook nog weg…,” was zijn gejammer waarop ik geen glimlach kon onderdrukken.
0205
