What’s in a name

Met m’n neef lekker uit eten betekent “biefstuk van Loetje.” En dat deden we vorige week dan ook. “Biefstuk Bali?” ”Met sambal? Welnee!” “Champions en uitjes?” “Tuurlijk niet, alleen met jus en witbrood, zoals Loetje het in 1979 heeft bedoeld.” Het was smullen. Wat heb ik dit lang moeten missen.

Met mijn ‘tafeltje dekje anno 2019’, ofwel de magnetronklare maaltijden van “Uitgekookt,” heb ik niks te klagen. Alleen af en toe dat biefstukkie hè. Het doet mij direct aan mijn jeugd denken. Elke zaterdag aten we ’s avonds witbrood (dubbelhard gebakken melkplaat) met Hema rookworst uit het vuistje, óf was het biefstuk met brood, met de juskom midden op tafel. Want er moest wel worden gesopt, precies zoals je dat nu nog bij Loetje doet.

Trouwens Loetje behoort ook bij meer van mijn prettige herinneringen. Werkzaam bij het Noordhollands Dagblad, bezocht ik namens de krant veel reclamebureaus, waarvan er tóen heel wat, op stand in de directe omgeving van Café Loetje zaten. “Je komt toch zeker vanmiddag ook wel een borrel halen?” werd mij medio 1986 gevraagd door een van die reclamerakkers. Het was die vrijdagmiddag dat ik voor het eerst bij Loetje binnenstapte.

En niet voor de laatste keer, waarbij het desbetreffende Umfeld voor mij meer dan een prettige bijkomstigheid was. Tijdens een zakenlunch maakte ik vrij snel voor het eerst kennis met de biefstuk van Loetje. Alsof mijn moeder op één hoog in de keuken stond, waaruit via een eenvoudig liftje zonder morsen het biefstukje naar beneden kwam.

Bij Café Loetje, in de Johannes Vermeerstraat met de beroemde La Garage van Joop Braakhekke direct om de hoek, had je eigenlijk geen menukaart nodig. Wees op willekeurig tafeltje om je heen en je had de biefstuk brood al besteld.

Op die vrijdagmiddagborrel heb ik heel wat leuke reclamemensen ontmoet, waarbij de theorie “als je maar lang genoeg blijft hangen”, ook hier opgeld doet.” Ik had voornamelijk met de mediamensen van de bureaus te maken, maar mijn interesse ging ook heel sterk uit naar de échte reclamemakers. Uiteindelijk was ik zelf nog maar een paar jaar eerder geslaagd voor de opleiding copywriting. En juist die mannen, sorry geen -/v, die tijdens mijn opleiding als voorbeeld werden gesteld, trof ik hier ‘in het wild’ aan.

Misschien was hij wel de allerbeste copywriter in het vak, die ik ooit tegen de avond nog aan de bar trof. Flink beschonken. Veel tijd om een paar woorden met hem te wisselen had ik niet, want hij had net met een vreemde tongval zijn rekening gevraagd. “Drieënnegentig gulden? Mag ik een bon van drie lunches van je?”

Ik meende toen te hebben begrepen waardoor Cafés plots Eetcafés zijn geworden.

-o-o-o-

 

1219

Mijn service aan mij lezers:
https://www.ladify.nl/hoe-bak-perfecte-loetje-biefstuk/

Door een roze bril | Zijn stoere einde