Wedden dat…

Eigenlijk is het een heel gewoon verschijnsel, dat we zeker weten of er iets wel òf juist niet is. Dat bleek ook maar weer, toen ik Els en Etienne* terloops iets zei over een boottocht door de grachten van Haarlem. “Dat bestaat helemaal niet…”, respondeerden zij bijna tegelijk, vooral laatdunkend uitmondend in een royale lach.

En zij konden het weten, want zij hebben immers jaren in Haarlem gewoond. Toch liet ik mij niet door die reputatie intimideren. Ik wist wat ik ooit zag, een rondvaartboot in de grachten van Haarlem. De locatie, waar onze discussie wel of niet boot plaats vond, leende zich er niet toe om direct haring of kuit te krijgen. Dus bestelden wij nog maar een biertje, om die leuke kanten van Haarlem, waarvan wij gezamenlijk wèl overtuigd waren, eens lekker de revue te laten passeren. Ja, zeker geinig, die vele hofjes en tja, ’t is wat, Haarlem is toch mooi dè winkelstad van Nederland. Hier zijn de leuke winkelstraatjes nog niet compleet vergriept door de eenheidsworsten aanblik van Blokker, Hennis & Mauritz, It’s Electric en Leen Bakker. Nee, de kleine neringdoenden verrassen hier nog met hun leuke winkeltjes, collecties en uitstallingen.

“Laten we de trein eens pakken om lekker te winkelen en ons te laven in Haarlem,” borrelden bij ons op, proost! Waarna toch even treiterig “I am Sailing…”, deinend werd ingezet. Ik kon er de lol van inzien, vooral ook omdat ik die rondvaartboot zo maar voor mijn geest zag verschijnen. Ons voornemen in Haarlem te shoppen verwaterde. Tot het moment dat wij ons flessenfeestje hielden, hartje zomer in de tuin, waarbij Els en Etienne natuurlijk niet ontbraken. Een prettige bijkomstigheid was dat zij zich geroepen voelden, om voor ons een presentje mee te nemen. Een Ansicht…, nou ja het gaat om het gebaar, niet waar. Door effe wat meer aandacht te schenken aan deze kaart, werd de grap ons duidelijk. Zij hadden zichzelf er inmiddels van overtuigd, dat er inderdaad een rondvaartboot door Haarlem vaart en waren bereid om de totale vernedering te ondergaan, zodat zij ons uitnodigden gezamenlijk, op een nader te bepalen datum, in die Haarlemse boot te stappen.

Hier was moed voor nodig… Wat ook wel bleek, want ruim elf maanden na dato mochten wij deze tegoedbon met hen verzilveren. Zaterdags om 14:00 uur. Twee uur, prima tijd om van huis te gaan. Nee twee uur op de boot dus. Een misverstand die alleen met kunst en vliegwerk viel recht te zetten. Daarbij absoluut niet geholpen door die o zo kloterige Nederlandse Spoorwegen. Want, doordat wij slechts vijf minuten lopen van het station af wonen, wisten wij toch nét op tijd de trein te pakken. Uhhh, ja als we er voor hadden gaan liggen… Want hij stond inderdaad voor ons klaar, alleen is het bij de NS geen goed gebruik dat je dan gewoon mag instappen. Eerst moet en zal je een reisticket uit de automaat moeten halen, waarbij heel veel handelingen noodzakelijk zijn. De trein stond er nog. De automaat bleek niet willig genoeg te zijn. Eén kaartje oké, maar vier stuks, nee dan moet je bij mijn collega-automaat, hier pal naast mij zijn. Game over! Nee, het was niet de automaat die ons, willige treinkaartjeskopers, op de andere automaat had gewezen. Maar een doorgewinterde treinreizigster, die ooit nog eens een vent met een auto aan de haak hoopt te slaan, die ons van het NS manco op de hoogte stelde. Wat haar vrij baan gaf tot de eerste automaat. En de trein stond er nog steeds.

Opnieuw werden vele handelingen aan de automaat verricht. Aantal?, verrekt ja, het werkt, vier stuks. Wij zagen toen wel de trein langzaam het station verlaten. Onze vier uitgeprinte kaartjes waren niet eerder dan over een half uur te verzilveren.

Nou ja, dat half uurtje…., een gedachte die ik absoluut niet kon delen. Mijn vrolijke ‘dagie uit gezicht’, verkrampte zich tot de ‘dagelijkse filebek’. En dit keer dan nog eens veel erger. Want in een file kan je gewoon niet rijden, omdat àlle auto’s stil staan. Maar nu hadden we gewoon in de klaarstaande trein kùnnen stappen. Instappen en wegwezen. Dat hadden we ook verdomme moeten doen. Heren van de spoorwegen, u had ons gewoon in die verrekte trein een kaartje moeten verkopen. Dan hadden wij al die ingewikkelde handelingen, inclusief ‘Game Over‘ en de veronderstelling dat de ‘collega-automaat’ voor meer dan één treinkaartje is bedoeld, misschien wél leuk gevonden. Als een geinig tijdverdrijf. Waarom, heren van de meest klantonvriendelijke organisatie van Nederland, staan die kaartautomaten niet ìn de trein? Bij de gedachte dagelijks met de trein te moeten reizen, verdween mijn fileleedgevoel als sneeuw voor de zon. Etienne wist beter zijn rust te bewaren en was druk een tijdschema in elkaar aan het steken, om toch nog stipt om 14:00 uur bij de rondvaartboot te zijn. Gaande de reis leek hem dit te lukken, hoewel het dan op het scherpst van de snede zou zijn.

Zonder professionele begeleiding leek het toch een te groot risico, om op tijd aan de Spaarne te zijn, recht tegenover het Teylers Museum. “Taxi, taxi!”, riep Etienne voor ons ter geruststelling. Nou is dat nou ook weer niet een beroepsgroep die bij mij alle vertrouwen geniet. Jemig, wat heb ik voor kippeneindjes vaak de hoofdprijs moeten betalen. Of het nu te maken had met de ‘dagploeg’, weet ik niet, maar dit keer was het heel anders. “Dagje uit?, Wat zijn jullie van elkaar?”, onze chauffeur vroeg en lulde heel gezellig honderduit. Bij hem begon voor mij eigenlijk pas echt het dagie uit. Etienne bleef daarbij onverstoorbaar met zijn reisschema bezig en onderbrak abrupt het gebabbel van de taxichauffeur. “We moeten wel stipt om 14:00 uur op de rondvaartboot zijn!”. Een verlangen wat door de chauffeur direct serieus werd genomen. “Geen probleem, gaat lukken”, stelde hij zijn passagiers gerust. Niet wetende dat die verdomde brug over het Spaarne open zou staan. Met het wegtikken van de resterende minuten, voorzag onze taxikanjer minuutjes te kort te komen. “Juffrouw, wilt u met spoed het telefoonnummer van Rederij Woltheus in Haarlem voor mij opzoeken en mij direct met hen doorverbinden”. “Ja hallo, met Freddie van Taxi Haarlem, ik sta voor een open brug nog geen honderd meter van jullie vandaan en ik heb vier passagiers bij mij, die met jullie zouden meevaren. Blijf even wachten, we komen er aan”. Ja hoor, dit kan ook bij een Nederlands taxibedrijf. Wat een afleiding! Met toch wat extra vertraging, “die Jan El had, bij het inladen, zijn bestelwagen meer aan de kant kunnen zetten”, claxonneerde hij het laatste opstakel weg, om ons ogenschijnlijk net te laat aan de kade af te leveren.

Zijn telefoontje had echter voldoende impact gehad, want de reeds vertrokken rondvaartboot maakte een lus, om bij de kade terug te keren. Van boot op boot konden wij alsnog aan boord komen, hartelijk begroet door de kapitein, die ons VIPgevoel verder aanwakkerde, door te melden dat dit helemaal nooit eerder is voorgevallen. Jouw verdienste, Taxi-Freddie, Top! Nou kwam bij onze rondvaart, die niet meer dan veertig minuten heeft geduurd, de gedachte bij mij boven, dat de weddenschap van weleer eigenlijk toch door Els en Etienne was gewonnen. Een mentale oprisping die ik overigens toch nog maar even voor mijzelf hield. “Want, is deze grachtenvaart meer, dan een ponttocht tussen oever A en B?!” Ook deze gedachte hield ik in eigen omgeving.

Uiteindelijk hield ik er wel de leuke wetenschap aan over, te weten waar de Bisschop van Haarlem is gehuisvest. Daar aan de gracht, met die Porsch pal voor de deur. Compleet vrij van zeebenen, vervolgden wij te voet onze verkenningstocht door Haarlem, waarbij onze hang sterk richting de Vijfhoek was. Voor ons een overdosis aan nostalgie, omdat mijn opa aan deze beruchte locatie, in de Drappenierstraat no. 5 zwart, een bakfietsverhuurbedrijf had. “Bij Wanmaker huren, veilig sturen”. Terwijl mijn grootouders boven de zaak, op numero 5 rood, woonden. Wat leuk toch, om daar weer even stil te staan. En wat raar! Want zijn er meer plaatsen in Nederland waar je huisnummer/zwart en huisnummer/rood hebt? Was dit bedoeld voor de analfabeten onder hen?

Slenterend door de omliggende straatjes is het overduidelijk een prachtig Yuppengebied geworden. Volgens mij in woongenot te vergelijken met de Amsterdamse Jordaan. De voormalig Haarlem Noorders keken hun ogen uit en konden er mee leven, dat zij juist door Hagenezen naar deze omgeving waren geleid. Hoewel het hun wel net even te ver ging, dat de locatie rondom de Nieuwe Kerk werd aangeduid, als een beroemde plek waar jaarlijks rond middennacht zo’n duizend mensen samen komen om kerstliederen te zingen. “Een beroemd festijn?, Ja hoor!”, wat op ongeloof bleef hangen. Kuierend door de o zo leuke straatjes kwamen we weer op De Vijfhoek uit, waar de ‘verboden kroeg van weleer’ ons lokte met een zonovergoten terras. Niet alleen het biertje, het terras en de entourage was prima. Maar ook de TV van die kroeg was top, want juist hier won Tourdebutant Pieter Weening op spectaculaire wijze zijn eerste Touretappe, in dienst van de Wanmaker Bakfietsploeg. Uhhh, van de Rabobankploeg natuurlijk.

Zo werd de ‘aangeklede boottocht’ toch nog een succes. Deed mij zelfs aan een volgende weddenschap denken. “Wedden dat zaterdagnacht 24 december om 0: 00 uur de dertigste Kerstsamenzang op de Nieuwe Kerkseplein in Haarlem wordt gehouden?” Met als inzet: Deelname natuurlijk, inclusief een overnachting in Hotel Amadeus.

0705