Ik ga het toch doen
Nog maar kortgeleden zag ik ze voor het eerst lopen, die wandelaars met skistokken. Compleet voor joker stiefelden ze mij voorbij. Laat mij dan maar in marstempo m’n eigen tochies wandelen. Alleen die eigen wandelingen worden er steeds minder, ondanks dat ik in een van de mooiste omgevingen van Nederland woon, met zee, strand, bos en duinen direct bij de hand. Ik mis gewoon een stok achter de deur.
Daarbij komt dat mijn squash- activiteiten door omstandigheden ook aanzienlijk zijn teruggelopen. En dat wreekt zich bij mij heel snel. De kilo’s vliegen eraan, nog eens meedogenloos geholpen door een prednisonkuur. Het hek is van de dam, wat ik eerst enigszins gelaten mij liet welgevallen. Eerst nog maar even vakantie houden. Op Malta. Nou, daar stond mooi die stok. “Fat Only”, leek het adagium voor de Engelse vakantiearrangementen te zijn.
Wat ongelooflijk veel overgewicht hield er in de voormalige Engelse kolonie vakantie. Great Britten moet als eiland gedurende die vakantieperiode centimeters hoger zijn komen te liggen. Engelsen verstaan ook niet de kunst om hun vele maten meer te maskeren. Welnee, uitgedost in de winkeldochters van Zeeman accentueren zij het zelfs, alsof zij een verwoede poging doen een trend te zetten. Vet cool! “Jemig, laat mij afvallen”.
Elke ochtend waren ze in ons hotel in de eetzaal bij elkaar gedreven, genietend van hun Engelse ontbijt, om zichzelf nog verder in het vet te zetten. Eén van hen was een waar eet-eiland, die het door een vriendin aangevoerde voedsel geroutineerd aan het inladen was. Uit niets bleek dat zij het zich liet smaken. Trouwens, bij geen van de Engelsen was er welke vorm van emotie dan ook te herkennen. Ze zijn zo kleurloos en eigenlijk hebben zij dat ook van Malta gemaakt. De Engelse gebouwen zien er gewoon niet uit. Daardoor mist Malta net iets van die zonnige uitstraling, wat de landen rondom de Middenlandse Zee juist zo aantrekkelijk maakt. Maltezers zijn ook, net als Engelsen, bang voor de zon en komen niet eerder dan na zonsondergang op straat. Na het eten, six o’clock sharp, want ook daarin zijn zij heel Engels.
Nou moet ik ook niet overdrijven, want Malta heeft zeker ook iets frivools. De Maltese vrouwen dan. Aangemoedigd door het lekkere weer van september, smoelen zij wonderschoon in hun manvriendelijke minirokjes. Dan is het maar gelukkig dat ook zij de laatste mode niet volgen, zodat zij van die lange strookrokken, alleen een boerka is erger, verschoond zijn gebleven. Heel Zuid-Europees houden zij zich aan de ongeschreven wet dat je vrouwelijk schoon niet te royaal moet verpakken.
Wat ook erg opvalt, is de vriendelijkheid van de Maltezers. Soms door handelsgeest ingegeven. Zodra je over de boulevard flaneert, word je allervriendelijkst aangesproken om vooral een boottocht te boeken. “Harbour Tour Sir?” Waarna op een afwijzing, altijd nog volgt: “Thank you Sir, Have a Nice Day!” Erg vriendelijk allemaal, hoewel dat Sir mij op een gegeven moment wel ging tegenstaan. Sir dit en Sir dat. Onwillekeurig dacht ik daarbij aan de Amerikaanse soldaat, die gedrild zijn meerdere toeschreeuwt, “Yes Sir!” Door een overdosis aan “Sir”, liep voor mijn gevoel de decibellen bij de Maltezers ook op. “Thank You, Sir!” Anders was het als je bij het Sir ook een hand kreeg toegestoken, wat ons enkele keren is overkomen. Zelfs een Non-Profit-hand, “Welcome to Malta,” van Miss Malta, die namens haar overheid een praatje met de toeristen maakt.
Van een andere hand had ik de indruk een paard te hebben gekocht. Wat overigens met een rekenformulefout had te maken. In Mdina werden wij er door een koetsier toe verleidt, met hem een trip te maken door Mdina en Rabat, waarbij hij voor de Kathedraal van Paulus en de Paulus catacomben op ons zal wachten. Met dan nog wat leuke wetenswaardigheden slechts voor 15 Maltezer Pond. Effe gauw rekenen: 15x 2,35, valt mee ƒ 35,= “Oké doen we”. Eenmaal onze tour te hebben gemaakt, nam de koetsier met een hand, “Thank You Sir!” afscheid van ons. Net het moment dat de juiste rekenformule, 15x 2,35x 2 plus 10% bij mij boven kwam en ik mij realiseerde bijna acht oude tientjes te hebben ingeleverd. Meer dan een zuinig knikje kon er bij mij toen niet meer af.
Door zeven dagen, wel dan niet georganiseerd, Malta te verkennen, hebben we veel moois voorbij zien komen en veel wetenswaardigheden als een spons opgenomen. Hoe bijzonder is het toch dat een land, met een taal die voor 90% uit Arabische woorden bestaat, voor 95% katholiek is. En dat heel fanatiek zelfs, met meerdere kampen. Mocht je het dorpsfeest Maria-Hemelvaart meevieren, maak je dat als dorpeling kenbaar door een blauw lampje op een hoge mast gemonteerd te hebben. Het dorpsfeest voor Johannes de Doper was goed voor een rood lampje. En die lampjes gingen nog wel eens met elkaar op de vuist, zoals wij Hagenezen vroeger ook op de vuist gingen met de Loosduinse peenbuikers. In zo’n Maltees dorpje is het zelfs uit den boze om met het verkeerde lampje te trouwen. Gelukkig hebben de Engelsen op die tradities geen invloed kunnen uitoefenen. Nu helemaal niet meer, nu zij Malta alleen nog toeristisch kunnen aandoen.
Permanent daar wonen is er ook voor hen niet meer bij. De Maltese regering is zo verstandig geweest om met een virtuele vesting buitenlanders buiten de deur te houden. Alleen als je kunt aantonen, volledig van je rente te kunnen leven, laten ze voor jou de ophaalbrug zakken. Mij goed, ik had toch geen plannen in die richting. Door Malta is bij mij wel een heel ander plan boven komen drijven. Geconfronteerd door heel veel kilo’s Engelsen, zal ik eraan werken geen vleesgeworden eet-eiland te worden.
Inmiddels heb ik m’n clinic Nordic Walking achter de rug en ik geef toe, het heeft een hoog gênegehalte. Jemig, wat voel je je voor joker lopen. Dat moet dan maar, want het is niet alleen heel goed voor je conditie, maar is zelfs in letterlijke zin een goeie stok achter de deur. Mijn vijf lessen staan geboekt.
1005
