Vrouwenman
Click op de foto om te zien dat ik ooit zelfs coach was van een voetbalelftal
Mijn digitale etalage van FaceBook-vrienden is zo langzamerhand behoorlijk opvallend geworden. Tenminste, als je er oog voor hebt. En dat hebben ze, die nieuwsgierig over mijn heining komen kijken. Zonder daar een toon van afkeuring in te horen, krijg ik toch wel de opmerking: “Jij hebt wel heel veel vrouwen als FaceBook-vrienden.” Oef, daar heb ik nooit bij stil gestaan en alvorens ik eventueel in de verdediging ga, wil ik voor mijzelf eerst eens naar de oorzaak hiervan op zoek gaan.
Terug naar het gezin waaruit ik kwam, twee jongens en een meisje. Moeders kant, aha een aanknopingspunt, dat gezin bestond uit twee meiden en ja ik had iets meer met mijn moeder. Is dat mijn geaardheid? Welnee. Als mijn eigen Perry Mason weet ik het wel te verklaren. Mijn vaders voorkeur ging uit naar z’n eerste zoon, een handige jongen die ook nog eens hard kon fietsen, terwijl hij veronderstelde dat door mijn gehang in cafetaria’s er geen ene kloten van mij terecht zou komen. Vader en zoons’ combine jegens mij was niet altijd even prettig. Heeft mij dat dan in de armen van de vrouwen gejaagd? Welnee, mijn moeder betekende gewoon veel meer voor mij. Effe verder speuren naar een mogelijke oorzaak.
Binnen onze vriendenkring bleven onze activiteiten, conversatie en het lol maken, altijd erg centraal. Bij ons waren er niet specifieke vrouwenverhaaltjes, ach wie weet soms wel in de keuken, als de mannen zouteloos over voetbal zaten te ouwehoeren. Waren de auto’s ook geen onderwerp van gesprek?! Er heerste bij ons nooit stoer mannen gelul. Aha, hier lijkt toch wel enigszins de basis te zijn gelegd. Wat overigens niet met watjesgedrag moet worden verward. Hoewel, binnen de belevingswereld van sommigen misschien wel.
Binnen mijn vak kreeg ik met veel vrouwen te maken. Vaak hele mooie vrouwen binnen de wereld van de reclamebureaus. Ik kan niet ontkennen dat ik dit een heel aantrekkelijke kant van mijn beroep vond. Daarbij komt dat ik beroepshalve noodzakelijkerwijs een getraind luisterend oor moest hebben, om uit informatie een goeie propositie of publicatie te kunnen halen. ‘Ik lulde dus niet voor het vaderland weg,’ wat natuurlijk als sympathiek werd ervaren. Daarbij had ik mij aangeleerd om, tijdens het betoog van mijn vrouwelijke gesprekspartner, alle tijd ervoor te nemen om zo van de wonderschone verschijning te genieten. Het werd gewaardeerd dat ik zo aandachtig kon luisteren.
Door veel voetbalgelul hebben een aantal vrienden nooit aansluiting gevonden bij mijn centrale manier van converseren. Het gevaar van te kort aan onderwerpen lag daarbij op de loer. Daarbij komt ook dat de meeste van mijn oer-vriendjes, tot uit de tijd van de zesjarigen met “Dag mevrouw komt Arnold buiten spelen,” veel te vroeg het leven hebben gelaten. Het is een groot gemis om samen geen herinneringen meer op te kunnen halen.
Heb ik daarmee ‘het bovengemiddeld hebben van vrouwelijke FaceBook-vriendjes’ verklaard? Niet echt, maar ik ben op weg. Over onderwerpen van gesprek, waarvoor ik de conversatie graag centraal wilde houden, heb ik menig column of zo maar een verhaal geschreven, wat kennelijk meer door vrouwen wordt gelezen. Tja, opnieuw, mist het elke vorm van voetbalgelul. Kroondomein.com is mogelijkerwijs meer een digitaal vrouwenblad, waarvan ik hoop dat het inhoudelijk wel de Libelle en Margriet overstijgt. Dan heb ik nu hiermee toch zeker de verklaring gevonden? Mooi niet, ondanks dat m’n website wel voor de nodige aanwas heeft gezorgd.
Over het algemeen weet ik, na het overlijden van mijn Truus, mij behoorlijk te vermaken. Van het leven te blijven genieten. Heerlijke wandeltochten heb ik achter mijn kuiten en als het effe kan vouw ik mijn fiets uit om ergens een lekker tochtje te maken. Geen enkele beperking hoef ik mijzelf op te leggen. Alleen, ja jammer, mijn gezondheid is niet optimaal. Veel energie moet ik er vaak in steken om mij goed te voelen. Heel recent realiseerde ik mij dat het alleen zijn daarbij soms een extra moeilijkheidsfactor is.
Een paar weken had ik vakmensen over de vloer die gang, werk- en slaapkamer hebben opgeknapt. Naast de zorg voor die mannen, nou ja het simpele natje en droogje, maakten we met z’n allen ook erg veel lol. Echt heel veel plezier. Achteraf realiseerde ik mij toen dat bepaalde, permanente klachten, zich dan veel minder manifesteerden. Het alleen zijn trekt toch een grotere wissel op me, dan ik dacht.
Mijn verlangen werd groter dan de berusting. Ik ging op een datingsite. Gaande de tijd meerdere malen. Vreselijk vind ik het, om af te wijzen of afgewezen te worden. Een aantal, vaak leuke gebeurtenissen, hebben zich in die tijd afgespeeld. Het heeft mij en hun niet datgene gebracht, waar wij naar op zoek zijn. Daar heb ik wel, voornamelijk digitale, vriendinnen aan overgehouden. Een lieve vriendin, nota bene de vrouw die mijn Truus een heel mooi afscheid heeft gegeven, heeft destijds het al gezegd: “Jij bent een echte ‘vrouwenman,’ wat zij daar ook mee bedoeld zal hebben?
Waarschijnlijk toch datgene, waar ik in analytische zin nu uitleg over probeerde te geven. Dames, jullie blijven van harte welkom.
0616
