Gratis, voor iets.
Het is mij eindelijk gelukt om een goede vriendin over te halen om zelf ook een FaceBook pagina te openen. Laat ik nou niet te veel eer naar mij toetrekken. Die wil was bij haar al lang sluimerend aanwezig. Mijn opsomming van voordelen van dit medium was niet meer dan het laatste zetje. Eerlijk gezegd heb ik een paar nare nadelen compleet buiten beeld gehouden. Dan bedoel ik niet eens het horkerige taalgebruik en rottige ideeën van bepaalde lieden, want die laat ik met blokkeren, buiten mijn gezichtsveld. Nee, ik bedoel de ‘toetsenbord-tokkies,’ die zelfs jou om niets op een nare manier onheus bejegenen. Recent was ik ook het ‘slachtoffer’ van die simpele zieltjes.
Via een speciale “gratis” pagina bied ik regelmatig iets aan, waarmee ik een ander een plezier kan doen. Mijn spelletjesvoorraad bijvoorbeeld is zo naar jonge gezinnen gegaan, die daarmee ongetwijfeld net zoveel plezier beleven, zoals wij dat in het verleden hebben gehad.
Een oud schilderij, met een moeder, kindje, baby en engeltjes zette ik ook op die pagina. Eerder constateerde ik op Marktplaats dat zo’n schilderij nog leuk iets kan opleveren en om de handelaars de wind uit de zeilen te halen, verzocht ik de kandidaten, om een foto mee te sturen van de plek waar het kinderkamer- schilderij zou komen te hangen. Door verloting is het bij een lieve, dankbare jonge moeder terecht gekomen.
Ook had ik nog twee ligbedden voor in de tuin, inclusief kussens, in de aanbieding, die ik ook onder een bepaalde voorwaarde op de ‘gratis’ pagina plaatste. De ligbedden waren na het overlijden van mijn Truus, dus vijf jaar, namelijk niet meer gebruikt en stonden achterin de tuin onder de bomen. De kussen uiteraard binnen bovenop een kast.
Ogenschijnlijk zagen de bedden er nog prima uit, alleen moest er vijf jaar ‘natuurgeweld’ (wat heel erg mee valt) worden weggeborsteld. Ik wil dat dit ter plaatste gebeurd, omdat ik geen tuintroep door mijn pas opgeknapte gang wil laten gaan. Dan vind ik het niet raar, dat iemand die twee ligbedden met kussen gratis krijgt, die borstel en natte lap er even overheen halen.
De eerste reactie: “Ik wil ze heel graag hebben, maar ik maak ze schoon wanneer het mij uit komt.” Pfff, kwam natuurlijk niet in aanmerking. De tweede reactie, nu van haar vriendin Sharin: “Als ik ze in mijn eigen tuin schoon maak, mag ik ze dan hebben?” Nu er op gereageerd dat mijn cadeau de moeite waard was om even schoon te maken.
Derde reactie, van ene Aranka, die kennelijk op haar balkon geen ruimte heeft voor die bedden, maar toch haar steentje wilde bijdragen: “Die meneer biedt steeds op een rare manier iets aan. Jullie moeten het verhaal over dat schilderij maar eens lezen.”
Wat bezielt zo’n mens toch, waarbij ik een shaggie rokend, onverzorgd type voor ogen heb, om jonge meiden zo op te jutten?! Waarom niet “Kom op meiden, pak je kans!”
Gretig gingen die luiaards hier op in, waarbij Sharin de kroon spande: “Het zijn maar tuinstoelen, u geeft geen auto weg, heel triest.” Opgejut door ‘sjekkiebek’ kreeg ik nog de nodige, laten we het onbeleefdheden noemen, over me heen. Wat moet er in hemelsnaam van dat type meisjes terecht komen?!
Wie leert ze dat gratis ook een prijs heeft?
0516