Veel plezier van Stichtingpoezen
Click op de advertentie voor het ‘beetje wit’ van Lotta
Op bovenstaande niet bepaald wervende, maar o zo ware tekst in het blad Zwerver van Stichting Zwerfdier, was het met name mijn vrouw die het Carlotte gunde alsnog haar verzamelnaam “huisdier” te kunnen waarmaken. Zou zij niet socialiseren, had zij tenminste een goed onderkomen gevonden en hadden wij altijd nog onze knuffelkater Morro, die de taken van gezelschapsdier dan maar van Carlotte moest overnemen.
Uit ervaring wisten wij dat Morro, twee maanden eerder als Zorro van dezelfde Stichting Zwerfdier gekomen, deze verantwoording wel aan kon. Al heel snel werd ons bevestigd dat Carlotte een wel heel schuw poesje was. Alleen al haar bij de Stichting weg krijgen heeft twee dagen geduurd, omdat madam het vertikte zich te laten pakken. Door listig haar eten in een klaarstaande poezenmand te zetten, kon zij uiteindelijk worden gevangen. Haar nieuwe leventje, waarvoor zij in het vervolg de naam Lotta zou dragen, kon een aanvang nemen. Vanzelfsprekend met een meerdaagse start onder het bed.
Toch deed Lotta ons één van de eerste ochtenden al verbazen. Bij ons is het een ingeslopen gebruik dat mijn vrouw in bed blijft zitten, totdat zij van mij twee kopjes koffie heeft gekregen, waarmee overigens mijn taak in het huishouden voor die dag weer is geklaard. Direct al bij het eerste kopje koffie kwam Lotta heel voorzichtig onder bed vandaan om, op mijn bedplaats, naar de gunst van mijn vrouw te dingen. Hiervoor roetsjte zij naar haar toe, liet zich eventjes aanraken, om roetsj weer buiten aaiafstand te zijn. Dit spelletje herhaalde zij in een steeds hogere frequentie, waarbij het wel duidelijk was dat alleen mijn vrouw deze gunst werd verleend. Al na een paar dagen lag Lotta, zwaar bevriendind, tegen mijn vrouw aan en liet zich naar hartelust aaien. Alleen mijn komst aan het bed deed dit vredige tafereeltje verstoren.
Inmiddels is het al zo dat ik, na mijn eerste ochtendactie, door Lotta bij het toitlet wordt opgewacht. Zij daarna in de gaten houdt wanneer ik met de koffie kom, om voor mij uit met een snoeksprong op het bed mijn vrouw hiervoor wakker te maken. Blijft het tweede rondje te lang uit komt zij, door verontwaardigd te grote bek mauwen, bij mij informeren wanneer ik dan wel denk even mijn krantje weg te kunnen leggen. Met een tweede snoekduik voor de koffie uit als gevolg. Op bed, maar dan wel alleen bij mijn vrouw, is aan niets te merken dat Lotta nog steeds erg schuchter van aard is. Zij loopt tegen haar overeind zittend vrouwtje op, om met een vette kop een kus bij haar weg te snoepen. Iets wat zij, luid knorrend, vele malen herhaalt.
Ook ik ben nu zover dat ik, binnen haar bedterritorium, haar ongebreideld mag aanhalen. Iets waar zij zelfs genoegen in schept. In plaats van haar kleine koppie, biedt zij mij haar trillende staart aan, zoals mensen elkaar handenschuddend begroeten. Als haar vrouwtje eenmaal uit bed is, volgt er een vast ritueel. Morro en Lotta krijgen, in die volgorde, hun eten voorgeschoteld. Vol ongeduld, koppies gevend en grotebekmauwend, geeft zij steeds weer opnieuw te kennen dat ze er vandaag weer hartstikke veel zin in heeft. Daarbij is ze wel ontzettend bezitterig geworden. Het liefst heeft zij dat haar vrouwtje op de bank gaat zitten, zodat zij pontificaal op haar schoot plaats kan nemen. Zo nu en dan naar haar opklimmend om een vette kuskop uit te delen. Toch heeft Lotta er alle begrip voor dat het vrouwtje niet altijd maar op de bank kan zitten. Op die momenten scharrelt zij graag mee door het huis, om met haar de huishoudelijke werkzaamheden te verrichten.
Als de tuindeur openstaat, gaat zij graag even een frisse neushappen waarbij zij, met een soort verlatingsangst, zich heel regelmatig binnen komt melden. Alleen haar zusterlijke gevoelens voor Morro kunnen de drive nog wel eens zijn, om langer in zijn omgeving in de tuin te vertoeven. Vanaf het prille begin is zij met hem grote maatjes. Zij overigens meer met hem dan hij, stoer al ie is, met haar. Het is haar vaste gewoonte om ‘s-avonds geen hap te eten, alvorens ook Morro bij zijn etensbordje is aangeschoven. Het liefst eet zij dan nog van één bordje wat onze kater zich niet altijd laat welgevallen. Zijn er brokjes te eten, wil Lotta nog wel eens met haar pootje om Morro heen, een brokje van zijn bordje wegsnoepen. Inmiddels is het al zo dat ik, na mijn eerste ochtendactie, door Lotta bij het toitlet wordt opgewacht. Zij daarna in de gaten houdt wanneer ik met de koffie kom, om voor mij uit met een snoeksprong op het bed mijn vrouw hiervoor wakker te maken.
Blijft het tweede rondje te lang uit komt zij, door verontwaardigd te grote bek mauwen, bij mij informeren wanneer ik dan wel denk even mijn krantje weg te kunnen leggen. Met een tweede snoekduik voor de koffie uit als gevolg. Op bed, maar dan wel alleen bij mijn vrouw, is aan niets te merken dat Lotta nog steeds erg schuchter van aard is. Zij loopt tegen haar overeind zittend vrouwtje op, om met een vette kop een kus bij haar weg te snoepen. Iets wat zij, luid knorrend, vele malen herhaalt. Ook ik ben nu zover dat ik, binnen haar bedterritorium, haar ongebreideld mag aanhalen. Iets waar zij zelfs genoegen in schept. In plaats van haar kleine koppie, biedt zij mij haar trillende staart aan, zoals mensen elkaar handenschuddend begroeten. Als haar vrouwtje eenmaal uit bed is, volgt er een vast ritueel. Morro en Lotta krijgen, in die volgorde, hun eten voorgeschoteld.
Vol ongeduld, koppies gevend en grotebekmauwend, geeft zij steeds weer opnieuw te kennen dat ze er vandaag weer hartstikke veel zin in heeft. Daarbij is ze wel ontzettend bezitterig geworden. Het liefst heeft zij dat haar vrouwtje op de bank gaat zitten, zodat zij pontificaal op haar schoot plaats kan nemen. Zo nu en dan naar haar opklimmend om een vette kuskop uit te delen. Toch heeft Lotta er alle begrip voor dat het vrouwtje niet altijd maar op de bank kan zitten. Op die momenten scharrelt zij graag mee door het huis, om met haar de huishoudelijke werkzaamheden te verrichten.
Als de tuindeur openstaat, gaat zij graag even een frisse neushappen waarbij zij, met een soort verlatingsangst, zich heel regelmatig binnen komt melden. Alleen haar zusterlijke gevoelens voor Morro kunnen de drive nog wel eens zijn, om langer in zijn omgeving in de tuin te vertoeven. Vanaf het prille begin is zij met hem grote maatjes. Zij overigens meer met hem dan hij, stoer al ie is, met haar. Het is haar vaste gewoonte om ‘s-avonds geen hap te eten, alvorens ook Morro bij zijn etensbordje is aangeschoven. Het liefst eet zij dan nog van één bordje wat onze kater zich niet altijd laat welgevallen. Zijn er brokjes te eten, wil Lotta nog wel eens met haar pootje om Morro heen, een brokje van zijn bordje wegsnoepen.
Evenals Morro, zit zij ook graag aan de voorkant van ons huis, om in de gaten te houden wanneer wij thuis komen. Het kan niet anders dan dat beide diertjes, door de passanten, als boegbeeld van ons huis worden gezien. Wat zij, naar wij uit onze omgeving hoorden, tijdens onze vakantie zelfs als dagtaak hebben beschouwd. Dat zij ons hebben gemist bleek niet alleen direct bij thuiskomst, maar ook nadat we de koffer hadden uitgepakt. Zonder onze vuile was buiten te willen hangen moet ik wel erkennen dat, door de komst van Lotta, er twee kampen bij ons thuis zijn ontstaan. Het ene kamp met Lotta en mijn vrouw, het andere kamp met Morro en mij. Waar ik van Lotta vriendschappelijk haar staart ‘als aanhaling’ krijg aangeboden, zijn de meeste knuffels van Morro toch voor mij bestemd.
Het valt niet te verzinnen dat je van twee ‘moeilijk plaatsbare ‘stichtingspoezen’ als koppel zoveel plezier kan beleven.
0906
