Van naveltruitje tot kaftan
Er was geen houwe meer an…, steeds als ik m’n weegschaal passeerde gaf ie mij weer een kilo’tje er bij. Om gek van te worden. Maar, juist op het moment dat ik, omwille van de representatie, ‘een maatje meer-kostuum’ moest aanschaffen, ging ik rentenieren. Of eigenlijk de vrolijke vut in, een predicaat waar ik mij stelselmatig tegen verzet, omdat het domweg iets met m’n leeftijd heeft te maken.
Zoals alle vutters dat overkomt, verloor ik bij het inleveren van mijn baan, plastisch gesproken, ook aanzienlijk veel gewicht. Daarentegen bleef de naald van m’n weegschaal steeds verder rechts houden. Het werd tijd dat ik m’n fysieke omstandigheid naar mijn pas verworven status ging aanpassen.
Gelukkig kon ik voorlopig even de knellende pakken in de kast laten hangen. Door het mooie weer geholpen, kon ik het met mijn dagelijkse outfit voorlopig houden bij een zomerse broek, met daarop een T-shirtje. En met nadruk shirtje, want ook dit simpele kledingstuk zat, op z’n zachts gezegd, niet meer als gegoten. Als een onbedoeld naveltruitje kroop het omhoog. Nog meer reden om aan een afvalrace te gaan beginnen. Dol op symboliek, gaf ik mijzelf het startsein door al m’n half ronde stropdassen in de kledingcontainer van het Leger des Heils te deponeren, op weg naar een intakegesprek bij de sportschool.
Inmiddels ben ik op de sportschool heel fanatiek twee keer per week, na een uurtje cardio en gewichten, op krachten aan het komen. Eigenlijk is het helemaal niet leuk, het uiterste van jezelf te vergen op de steeds zwaarder in te stellen apparaten. Een uurtje en zeven toestellen verder ben ik dan weer ontslagen van mijn lijfelijke plichten en kan het voldane gevoel verder op komen borrelen.
Vooral na m’n donderdagcessie, in de wetenschap dat ik tot dinsdag vrijaf heb, rijd ik breedbekkikkerend op de fiets naar huis, om zaterdags met veel plezier 15 kilometer stevig weg te wandelen. Kortom, mijn sportiviteit kent geen grenzen. Mijn gewichtig voorkomen loopt op alle fronten terug. Op té veel fronten zelfs, want bij m’n derde APK-keuring bleek dat ik niet alleen vet, maar ook spiermassa te hebben weg gepoept. Een lijfelijk onderdeel wat je bij een rondje krachttraining juist heel hard nodig hebt. “Er zal uit een ander vaatje moeten worden getapt”, aldus de sportschoolhouder.
Om verder en vooral op de juiste wijze af te vallen, zal ik mij aan een voedingsdeskundige moeten onderwerpen. “Alle kans dat je dan juist méér mag eten…,” was de wervende tekst waardoor ik, weliswaar met veel reserves, afstand nam van mijn onprettige Weightwatchers-gevoel. Neemt niet weg, dat dit het eerste was wat ik bij mijn consumptiecoach ter sprake bracht. “Denk maar niet dat ik zus en denk maar niet dat ik zo…”, meende ik zelf de spelregels vast te kunnen stellen.
Ongetwijfeld vele malen eerder met dat bijltje te hebben gehakt werd er door Bea, de mondjesmaatmevrouw, aan “mijn eisen” voldaan. Het spel kon op de wagen. De Do’s en Dont’s werden mij, met de nodige consumptiesuggesties, doorgemaild. Door mijn consumptieve gedrag minutieus via een Excelbestand te digitaliseren, kon ik Bea in detail tonen dat de belangrijkste richtlijnen vooralsnog aan mij zijn besteed. Nu nog de optredens binnen het lijncollectief, wat binnenkort een volgend onderdeel van mijn vermageringsstage zal zijn. Ondanks dat een receptenboek en een calorieënbetoog mij niet kunnen boeien, zal ik de te verwachten gespreksonderwerpen binnen die eetclub, met iets aan tegenzin trachten te doorstaan. “Het resultaat telt,“ zullen we maar zeggen.
Uiteindelijk wil ik letterlijk de vette jaren achter mij laten. Over het resultaat heb ik nu al niet te klagen. M’n T-shirts zijn niet langer onbedoelde naveltruitjes, die wel steeds verder richting enkels zakken. Om het niet te laten verworden tot een Arabische mannenjurk (Kaftan), zijn mijn XXLletjes zo langzamerhand aan vervanging toe.
Dan koop ik gelijk weer nieuwe stropdassen, die dan loodrecht naar beneden kunnen hangen.
0809
