Nog steeds een snik
Gisteren waren er in het TV-programma Radar schokkende verhalen over het gebruik van antidepressiva. Als ervaringsdeskundige had dit direct mijn belangstelling. Het is alweer een aantal jaren geleden dat ik, mede door de zesde mislukte voorhoofdsholteoperatie, een burn out kreeg.
Mijn toenmalige huisarts bracht mij binnen het circuit van de geestelijke gezondheid (GGZ). Ik werd veroordeeld tot wekelijkse kringgesprekken en moest antidepressiva slikken. Gelukkig had ik nog voldoende geestelijke veerkracht om objectief mijzelf binnen de therapie te kunnen volgen. Meneer de psycholoog kreeg dan ook geen grip op mij. Ik doorzag te veel zijn tactiek om mij binnen de groep aan het praten te krijgen. Rot op…. Ik bleef een gesloten boek.
De chemische werking van de antidepressiva kreeg wel vat op mij. Mijn vrolijke kijk op het leven verdween als sneeuw voor de zon. Die pillen wisten mijn stemming volledig om te keren. Ik werd volledig labiel. Met nog steeds voldoende geestelijke veerkracht had ik echter voldoende het besef dat de GGZ juist een aanslag deed op mijn geestelijke gezondheid.
Ik trad uit, dus kwam niet meer terug voor het kringgesprek. Wat bezielde mijn, gelukkig voormalige, huisarts toch om mij tot de GGZ te veroordelen? Met die gemene antidepressiva van dien. Gek genoeg schreef mijn dokter mij anders nooit medicijnen voor. Dit vaak tot mijn teleurstelling. “Zo’n dokter zal ongetwijfeld goed zijn in stervensbegeleiding ,“ was daardoor mijn cynische mening over mijn toenmalige arts. Maar dan toch die antidepressiva….
Maar goed, ik was tot mijzelf gekomen. Had de GGZ vaarwel gezegd en mijn antidepressiva-pillen de WC doorgespoeld. Zienderogen knapte ik op. Mijn WC niet.
Want, nog steeds kan het gebeuren dat, bij het omhoog zetten van de bril, ik uit de diepte een snik hoor.
0210
