Slechte vangst langs onze Nederlandse kust
Het valt bijna niet te geloven, maar ik heb de allergrootste moeite moeten doen om, direct aan zee, een heerlijke verse schol te kunnen eten. Ja, als filet, valt het op bijna elke menukaart te vinden. Maar visfilet vind ik eerder iets voor een tehuis voor dementen bejaarden, of als een McSchol-winkel.
Ook zo raar vind ik de Noord-Hollandse gewoonte, om een haring in stukjes gesneden met een prikkertje te eten. Hiervoor heeft onze schepper de Amsterdammers toch niet zo’n grote bek gegeven?! Een haring moet je, evenals een scholletje, eten zoals ze door de zee zijn aangeboden. Vandaar mijn verlangen naar een lekker grote, gebakken schol.
Eindelijk vond ik toch m’n adresje. Omwille van mijn vrouw, nu nog even kijken of er ook pannenkoeken op de kaart staan. Ja hoor, het was écht mijn dag. Ondanks dat het inmiddels ruimschoots etenstijd was, waren maar enkele tafeltjes op het verwarmde terras bezet. Aan tafeltje negen werd door een verveeld stel gekookte mosselen gegeten, waardoor ik in gedachte mijn schol bijna voor mosselen had verruild. Nee toch maar niet. Nu moet en zal die robuuste schol mijn bord op glijden.
Voorpret verhogend was ons intussen een drankje ingeschonken en ons de menukaart overhandigd. Doordat onze keuze snel was bepaald, keken wij wat verkennend naar de andere gasten, maar vooral naar wat zij voor lekkers te eten hadden genomen. Aan tafeltje vier en tafeltje vijf was net de prijspakker besteld: “twee Dobber kroketten brood met een kopje koffie voor slechts € 4,50. “Gadver, een kroket en brood met koffie, da’s toch geen lekkere avondmaal?! Nee, geef mij dat scholletje maar.
“Heeft u een keuze kunnen maken?”. “Nou, reken maar. Geef mij maar het menu met die knappe, gebakken schol en mijn vrouw heeft graag een appelpannenkoek. O ja, trek ook maar vast een lekkere Chablis voor ons open…” “Dat kan niet meneer”, onderbrak de ober mij onverstoord. ” ‘s-Avonds serveren wij geen pannenkoeken” “Ach kom op, mijn vrouw is een kleine eter en heeft nu toevallig trek in een appelpannenkoek”. “Ja meneer, maar van de kleine kaart wordt er ’s avonds niets geserveerd”, hield studentenobertje standvastig vol.
Nog steeds had ik het gevoel dat er bij de ober, tijdens zijn inwerkperiode, één instructieblaadje was overgeslagen. “Kijk dan!, aan die tafels zitten ze brood met kroket te eten. Da’s toch ook niet van een grote kaart. En onze bestelling kost veel meer dan die negen euro.” “Kan zijn meneer, maar wij hebben zo onze instructies en daar valt niet van af te wijken”. Onwillekeurig dacht ik daarbij aan de tweede taal die onze kust zomers rijk is: “Befehl ist Befehl”.
Te nadrukkelijk had de gelegenheidskelner mij getoond, dat na zijn studie z’n toekomst niet in de commercie zal liggen. “Reken onze drankjes maar af; wij gaan elders wat eten”. Onbewogen, zonder zichtbare spijtgevoelens van omzetverlies of aandrang tot zeggen van sorry, rekende deze bedrijfsonkostenpost onze drankjes af. Van mijn kant, zonder één sou tip natuurlijk. Het was ondertussen bij achten en niet meer de tijd om naar een heerlijke schol op zoek te gaan. Vandaar dat wij voor het alternatief kozen van toch een appelpannenkoek maar voor mij een Mexicaanse schotel hete kip. Zal natuurlijk wel kipfilet zijn geweest, maar oké soms moet je je verlies manmoedig nemen. Het gezellige etentje was er overigens niet minder om. Wij rekenden, niet als tafeltje 4 en 5 van het onwillige hotel/restaurant € 9. = af, maar € 45. = exclusief fooi.
Over het scholincident hield ik een onprettig gevoel over. Het moet de baas van het prachtige seizoenbedrijf toch zijn opgevallen, dat het studentenkelnertje die avond, of misschien wel vaker, een lage tafelomzet heeft gescoord. Ik vond dat de bedrijfsleiding mijn ervaring moest weten. Via hun internetsite deed ik mijn relaas. Na nog eens om een reactie te hebben gevraagd, kreeg ik het verrassende antwoord dat de kelner juist had gehandeld. “Wij kunnen er niet aan beginnen, om ‘s avonds pannenkoeken te bakken, ook al is het niet druk”. Om bij ons begrip op te roepen en onze teleurstelling weg te nemen, mogen wij met het mailtje naar hun café/restaurant komen, waar ons gratis koffie met gebak zal worden geserveerd.
Natuurlijk maakten wij hiervan geen gebruik. Blijven wij ons kroketje bij de Febo halen en gaan langs de kust opnieuw op zoek naar een lekker gebakken schol. Met natuurlijk een appelpannenkoek.
0308
