‘t Is K
Stel het je eens voor, je vader is voor een algeheel onderzoek in het ziekenhuis opgenomen. Gewoon omdat zich onhoudbare krampen in zijn borstkas voordeden. Een onderzoek dat zich toespitste op de longafdeling. Het onderzoek van mijn vader valt uit zoals het voor ruim 80% van zijn medepatiënten uitvalt. Zonder enige reserve wordt vertelt: “Mijnheer Kroon, u heeft longkanker. Slechts een levensgevaarlijke operatie zou uw leven kunnen redden. In welke conditie u uit de operatie komt, is niet te voorspellen. Daarvoor dienen wij nog enkele ingrijpende proeven met u te nemen. Wij zullen die proeven niet met u doen, voordat u tot de gevaarlijke operatie heeft besloten. Laat u zich niet opereren…, tja dan zal u spoedig sterven. Maar ja, wanneer…???.” De jonge longspecialist dr.v.d.V was openhartig genoeg. Zo openhartig zelfs dat de verdrietige intonatie in zijn stem haast deed geloven dat hij de doodstraf uitsprak over zijn eigen vader.
Mijn vader, maar 59 jaartjes oud, kon het hiermee doen. Je hebt kanker man!!! Of hij zo simpel weg die meedogenloze diagnose kon weerstaan, bleek niet van belang te zijn. Immers, we moeten eerlijk zijn tegenover elkaar. Vanuit dat standpunt benadert heden ten dage de arts zijn patiënt. Maar ja, kan de patiënt die diagnose wel aan? Oké, ik geef toe, mijn vader was kranig genoeg. “Ach zoon, eigenlijk heb ik al een fantastisch leven achter de rug. Ik heb toch alles meegemaakt. Geloof maar dat ik altijd echt een kwajongen ben gebleven.” Zijn vergoelijking tegenover het doodvonnis is ontroerend.
Haast vergeet je dat jij en je directe familie zijn nabestaanden zullen zijn, die dan wel zonder hem moeten door leven. Wat een verdriet overvalt je bij die gedachte. Ikzelf stond het letterlijk uit te brullen bij mijn auto, nadat ik het slechte nieuws in het ziekenhuis had vernomen. Met gebalde vuisten stond ik: “k laat mijn ‘ouwe van nog maar 59 jaar’ toch niet zo maar dood gaan. Hij zal verdomme doorleven. Dat heeft hij verdiend!”
Ook ik had een gesprek met dr.v.d.V. Elk gevoel van hoop doet leven werd door deze deskundige specialist uit mij gezogen. Verdrietig, héél verdrietig waren zijn toekomst voorspellingen. De keus was aan mijn vader, wel of niet opereren. Hij mocht kiezen, alsof hijzelf de deskundige was. Wat een eer om zo zelf over je leven te mogen beslissen. Wat een kankerstreek van de heren medici! Natuurlijk ben ik enigszins verbitterd.
Maar het is ook mijn vader die door het autoritaire wereldje van de medici volkomen werd opgegeven. Hoe diepzinnig, erg intiem, heb ik nadien nog met mijn vader over zijn leven en sterven gesproken. Hoe onvergetelijk was de reactie van mijn humoristische zus, die volledig in elkaar klapte, toen ik haar het kankerbericht kwam brengen. En dan mijn moeder.., een mens dat zowel door mijn vader als door haar kinderen in stilte werd aanbeden. Een stilte die eigenlijk niet of nauwelijks werd doorbroken. Het was allemaal zo gewoon, zo zaten de Kroontjes nou eenmaal in elkaar.
Mijn vader, met zicht op de dood, toonde nu wat meer zijn genegenheid en dankbaarheid jegens mijn moeder. Hij heeft zich echter nooit helemaal laten gaan, dat kon hij gewoonweg niet. Zoals wij kinderen dat ook niet kunnen. Mijn moeder was echt alles voor hem, een vrouw en goeie vriendin tegelijk. Ze hebben samen wat afgelachen. (“Maak er nog eens een schoon vrouw…”) Mijn vader had duidelijk bepaald hoe zijn begrafenis moest worden geregeld, en wat na zijn heengaan ons stond te wachten. Hierin was hij heel doordacht. M’n ouwe had, zonder iemand hiermee te belasten. zelf een besluit genomen. De operatie was onvermijdelijk. Bobbie speelde alles of niets. O nee, beslist niet de lijdensweg afwachten. Nee, opereren en vechten voor herstel. Wat waren wij blij met zijn moedige besluit, waarmee hij elk risico trotseerde. Hij wou leven, bij ons blijven. Jofel pap! Een machtig goeie beslissing! Een machtig goeie beslissing????
Dr.v.d.V. verkankerde iedere hoop. “Er wordt niet geopereerd. Want dan zou binnen drie maanden de patiënt sterven?! Mijnheer Kroon valt niet te redden.” Tot deze conclusie kwamen de heren medici na een ontzettend strafonderzoek.Dr.v.d.V deelde, wederom vol dramatiek, de harde waarheid mee: “Mijnheer Kroon, opereren doen wij niet, dat heeft geen enkele zin. Dus…, u gaat aan longkanker sterven. Alleen weten wij niet wanneer”. Godver…Jezus…maar…: “Nee echt, mijnheer Kroon...” Dr.v.d.V. was overduidelijk. “Maar dokter mag mijn zoon nog eens…Natuurlijk laat hem vanavond maar komen…”. Jezus, kanker??? Godver de godver… mot dat nou??? Ik ga wel effe met dr.v.d.V praten.
Mijn zus, even machteloos, stond er op om mee te gaan. Dr.v.d.V mocht zijn woordje doen. Triester dan ooit stond de dokter ons te woord. O ja, gewillig genoeg. Maar niet omwille van ons. Want, met de nodige medische termen die voor ons onbegrijpelijk waren, gaf hij enige uitleg. Niets begrepen wij van deze explicatie. Alleen, pappa was stervende. Nee, geen operatie…Wachten…, alleen nog maar wachten…, tot de dood er op volgt.
Wat een kankerstreek!
“To Be Or Not To Be…” | Ladekutjien
Al lezend over jouw vader realiseer ik, nu ik zelf die leeftijd heb, dat 59 jaar gewoon nog heel jong is.