Stiletto’s afgeknuffeld

Stiletto’s afgeknuffeld
Dag 22

Soms zit er bij Kiwi een miauwtje in. Niet zielig, maar protesterend of een beetje dwingend. Zo langzamerhand heeft hij ‘binnen’ genoeg gezien. Hij vindt dat het tijd wordt om nu de andere kant van de tuindeur te verkennen. Ik kan het begrijpen, maar durf het na drie weken nog niet aan.

Nog steeds is zijn uitvalbasis mijn voormalige eettafel van 75×75 cm, die pal naast de keuken is gesitueerd. Dat verleidt mij er regelmatig toe om, langslopend, hem een knuffel te geven. Proactief ligt hij daardoor regelmatig met z’n koppie om. Af en toe té onbesuisd, waarbij het gebeurde dat hij van de kleine tafel afrolde. Een aantal keren wist ik hem daar van te behoeden, maar het gebeurde ook dat hij er af kukelde en daarbij net deed alsof dit was gepland. Kiwi wilde zich groot houden. Aha, zal de eerste ‘Haagse Bluf’ bij hem er al bij zijn ingeslopen?

Kiwi vertoont heel soms ook momenten waarvoor ik ben gewaarschuwd. Dat lieflijk ‘koppie om’ kan plots veranderen in grijpgrage pootjes, waarbij zijn nageltjes als een stiletto naar buiten komen. Voor mij geen reden tot paniek. Ook ben ik niet van plan om hem, voor het in ’t bezit hebben van stiletto’s, aan te geven. Ik wil mij niet met Freek Vonk vergelijken, maar kattendiertjes kunnen mij echt niet in paniek krijgen. Met een zware bas intonatie roep ik hem dan tot de orde, met wisselend succes. Een enkele keer kan ik ook de wijste zijn, altijd met dezelfde afloop, dat het voorval wordt afgeknuffeld.

Vandaag waren er bij m’n katerkoppie 2.0 serieuze pogingen om te spelen. Niet met het pingpong balletje, wat hij nog te onberekend vond stuiteren. Maar wel met de kastanje, die ik een aantal keer tot aan de tuindeur 20 meter ver kon rollen, met Kiwi er enthousiast achteraan hollend. Tja, die kerstdagen hè. Er zal weer aan de conditie moeten worden gewerkt. “Laat mij dan ook buiten!” Na elke worp, waarbij een paar keer spelenderwijs de pootjes er tegenaan werden gezet, holde Kiwi op mij af. Al benen strijkend bleef hij, inmiddels gewoonte getrouw, als mijn sergeant tegen mijn been aanhangen. Het pleziert hem, en mij ook, om regelmatig op mij af te hollen.

Ben ik in mijn werkkamer, komt hij graag gezelschap houden. Ook zonder daarbij mijn toetsenbord te blokkeren. ’s Nachts distantieert hij zich volledig. Tot op heden heb ik de gewoonte aangehouden om hem dan niet in de woonkamer te laten. Maar mijn slaapkamer pruimt hij niet. Geen idee of hij dan op de patio in het mandje ligt. Tot op heden zag ik hem namelijk steeds op andere plaatsen en heeft hij zijn beklag nog niet gedaan. In alle rust begroet hij mij elke ochtend weer opnieuw.

Grappig denkt hij mij ook een handje te helpen. Hij weet dat ik een paar keer per dag zijn kattenbak schoon houd. Als tegenprestatie opent hij, een paar keer per dag, de WC deur. Kennelijk om te zien of ook mijn bak’ schoon is. Ja, we zijn echte maatjes van elkaar aan het worden.

0120

Sorry baasje | Bloemkool manie