Patiënt als Koning Klant
Alvorens een nieuwe arts te bezoeken, moet ik eraan denken, een pilletje in te nemen tegen mijn allergische reactie op artsen-arrogantie. Want, Jezus, ik had weer zo’n kwast.
Nadat ik twee en een half jaar niet bij een KNO-arts ben geweest, mijn problemen regelmatig niet om uit te houden zijn, ging ik toch maar weer naar zo’n specialist. Nu niet meer in een academisch ziekenhuis, zoals in Amsterdam, Leiden en Nijmegen, maar in ons eigen MCA-streekziekenhuis.
Voordat hier de afspraak was gemaakt, vroeg ik mijn huisarts of mijn lijvig, medisch dossier nog uit Leiden moest overkomen. “Niet nodig, want over uw medische historie is er zoveel bekend….” Dus op naar de voor mij nieuwe KNO-arts.
Bij het binnenkomen stond mijn röntgenfoto vol in beeld. “Herken ik daar mijn foto?” Misschien een flauwe binnenkomer, maar toch niet zo erg dat het compleet genegeerd moest worden. “Wat zijn uw klachten waarvan u denkt dat ik u zou kunnen helpen?” vroeg de jonge arts mij afgemeten. Pfff, dat was dan zijn binnenkomer.
Omdat ik hiervoor zelf mijn tekst moest formuleren, dus dit niet op een briefje kreeg aangereikt, begon ik met een korte inleiding. Fout! “Wat zijn uw klachten waarvan u denkt dat ik u zou kunnen helpen?,” herhaalde hij zijn vraag met een overdosis aan arrogantie.
Zo kort mogelijk formuleerde ik mijn problemen, waarna hij toch dieper op mijn medische historie inging. “Zeven keer geopereerd, wanneer was de laatste keer?” “Tja?!” “Ongeveer dan?” Er zou toch verdomme voldoende informatie over mij bekend zijn?!
Er werd even in mijn oren, richting holten, gekeken. “En ik heb de laatste maanden een zeurende pijn in mijn oor.” “Ik zie dat u meerdere malen bent geopereerd, maar niet meer dan dat…” “Maar die oorpijn dan? Of kan dat van m’n keel komen?,” probeerde ik nog. “Laten we klacht voor klacht bekijken alstublieft.” “???”, alsof ik een orthopedisch probleem had aangesneden.
Achter zijn bureau zette hij zijn diepte-interview voort, waarbij zijn hooghartigheid er niet minder op werd. Omdat ik als Hagenaar die kunst vanzelfsprekend ook versta, leek mijn geringschattende blik toch enig effect te hebben. Zijn houding werd hooguit wat koeltjes. Zelfs een beetje overbeleefd, toen we na zo’n tien minuten consult afscheid van elkaar namen.
Hoe kan het toch, dat er nog steeds artsen zijn die menen hun patiënten hooghartig te kunnen behandelen?! Het wordt écht tijd dat die medici gaan begrijpen dat wij patiënten simpelweg hún klanten zijn, waaraan zij royale geld verdienen.
Het zal wel niet, maar als er momenteel voor medische opleidingen een studentenstop is, zou die stop direct opgeheven moeten worden. We moeten een overschot aan medische specialisten kunnen creëren, zodat zij om klandizie moeten knokken. Wie weet de eerste marktwerking die wél gaat werken?!
Niet wij patiënten, maar zij als specialisten moeten de wachtkamers van de ziekenhuizen bevolken. Als zij de spreekkamer van de patiënt in kunnen, krijgen ze de kans om beleeft om onze klandizie te vragen. Hoewel, zo overdreven hoeft het ook niet.
Klantvriendelijkheid moet tijdens hun opleiding met de paplepel worden ingegoten. Want, zoals het nu soms gaat, is het om ziek van te worden.
11.10
