Onthullingen aan de bar
Soms vonden Ben en ik het tijd om ons weer ergens aan een bar te laven. Dit keer op de Rotterdamse Noordsingel, waar een boom van een kastelein in het achterste deel van de bar aan het tappen was. Voorin stond een leuk vrouwtje achter de bar, die ons aan Maggie MacNeal deed denken. We kozen voor haar werkterrein. Vrij kort na ons eerste biertje ving zij fragmenten van ons gesprek op, waaruit zij concludeerde dat we bij de krant werken.
“Aha, jullie zijn journalisten,” kwam ze bij ons staan. “Welnee jôh, we hebben niet meer dan een krantenwijk,” deden wij speels geheimzinnig. “Ja, ja… ik laat mij niet zo makkelijk in de maling nemen hoor,” hield zij aan haar conclusie vast. We kregen er plezier in om dit gesprek gaande te houden: “Nee, echt niet van de redactie.” Zij negeerde onze ontkenning:
“Ik wil zelf ook journaliste worden”, schoof zij ons een biertje van het huis toe. “Kunnen jullie mij daar een beetje bij helpen?” “Ach, wie weet,” begonnen we ons een houding aan te meten. “Schrijf je nu al veel?” “Ja wel, maar alleen in m’n dagboek.” “Hum, op zich best een goeie basis, dagboek…, dagblad…” Aan haar enthousiaste geknik zagen wij dat Maggie hier ook de logica van in zag.
“Maar ja, hoe objectief schrijf je dan?”, gingen wij quasi geïnteresseerd in op d’r kansen in de journalistiek. “Echt, ik schrijf dagelijks in m’n dagboek”. “Ja, maar hoe objectief?”, probeerden we nog eens. We zagen dat zij met deze vraag geen raad wist. Ongegeneerd hielpen wij haar een handje. “Die barkeeper is toch jouw vriend?” “Jan? ja, al drie weken”. “En doe je het al met hem…. Niet dat het ons interesseert hoor, maar staat het ook in je dagboek te lezen? ” “Ja”, bloosde zij. “Enne staat ook jouw allereerste keer er in?”, gingen wij meedogenloos door. “Uh ja, met Jan wás het de eerste keer…,” kwam haar naïviteit in volle glorie naar boven.
Wij wilden weten hoe ver we nog konden gaan. “Voor het mooie zouden wij jouw dagboek moeten lezen. Schrik daar maar niet van hoor, want wij lezen zoiets beroepshalve.” “O ja, net zoals je met je dokter intieme dingen bespreekt”, trok zij een vergelijking waar wij niet direct op zouden komen. “Precies!”, moedigden wij haar aan. “Als jullie morgen langskomen, neem ik ‘m mee, mogen jullie mijn dagelijkse reportages lezen.” Op die afspraak werd ons nog een biertje van het huis voorgezet. Ook bij het afrekenen kregen wij een fikse korting.
“Ik zal vannacht nog tot het laatste moment mijn dagboek bijwerken,” zei zij met een intonatie van “Stop de persen”. Met de belofte morgen haar dagboek op te halen, namen wij allerhartelijkst afscheid. Van een avondje heel bijzonder lol maken aan de bar.
De dag erop gingen we terug naar de kroeg van Maggie. Niet om haar dagboek op te halen, maar om uit te leggen dat we haar eigenlijk toch niet konden helpen en dat zij vooral voorzichtig moet zijn met het uit handen geven van d’r dagboek. Maggie bleek er niet te zijn. “Zij is maar eventjes geweest, maar is weer weggegaan omdat ze mijn avonddienst heeft overgenomen. Zijn jullie van de krant? O wacht even, ze heeft een pakketje voor jullie achter- gelaten”.
“Geef het maar terug aan Maggie en laat zij er erg zuinig op zijn”. Waarna wij deze kroeg van wulps avontuur voorgoed verlieten.
0205
