Kroondomein.com

Het land van de verbannen lach

Click op de foto voor het grote contrast tussen arm en rijk

Al jong was ik gefascineerd door het militaire spektakel op het Rode Plein in Rusland. Kon mij maar niet voorstellen dat er zoveel oorlogstuig en eindeloos veel militairen over één plein langs een eretribune kon paraderen. Ik wilde dat pleintje eens van dichtbij bekijken en ook zien wat er na de val van het rare communisme van het land is geworden.

Tegen alle voorspellingen in hadden wij snel onze koffers terug en werd ons geduld bij de douane ook niet op de proef gesteld. Met het overhandigen van het paspoort, inclusief visum, liep de nervositeit bij het gezelschap wel enigszins op. Wat wil je. De grenswachters stonden in hun verhoogd tramhuisje je, met hun idioot hoge pet, ons strak aan te kijken, alsof ze “dé verschillen zochten. Mijn vrouw stond dit kritieke moment als een beeld in Madame Tussauds heldhaftig te doorstaan. Waarna ook zij niets meer als een knik richting Rusland kreeg.

Tijdens de busrit naar het hotel zochten wij gretig naar het nieuwe, rijke Rusland. Niets meer dan afbraak en flats uit de laat vijftiger jaren lagen op onze route. Soms zagen wij binnen het kriskras rijdende verkeer, waarin alle discipline uit het communistische tijdperk waren verdampt, een knappe Amerikaan of dikke Duitser langszij komen. Naarmate wij dichterbij het centrum kwamen, liep de kostprijs van het wagenpark aanzienlijk op. Dagen nadien, rondom het Kremlin, tot “Sky High” aan toe.

De naam Cosmos van ons immense hotel met maar liefst 3.500 bedden, wat ten behoeve van de Olympische Spelen 1980 werd gebouwd, is een directe afgeleide van de “luchtvaartbuurt,” waarin het is gesitueerd. Met recht voor het hotel een groot park, waar Yuri Gagarin en de zijnen dagelijks worden geëerd.

Heel verrassend kwamen wij via de kelder met roltrap de kolossale ontvangsthal binnen, waar het krioelde van toeristen. Ons NS station Utrecht mocht willen zoveel reizigers dagelijks over de vloer te hebben. Bij wijze van babbelen dan. Heel westers waren we zo ingecheckt, waarna toch de douane-ervaring zich plots weer opdrong.

De weg richting liften, van dit 26 etage hoge gebouw, werd afgeschermd door een beveiligingsbeambte met een spierwit, staal gezicht. Wij dienden vanaf dat moment telkens weer ons passeerbewijs te tonen. Zonder goeie morgen, middag en avond werden wij dan ijselijk door geknikt.

Vanaf dat moment werd het ons duidelijk, dat de wens tot aansluiting met het Westen van Michail Gorbatsjov en Boris Jeltsin, bij lange na nog niet volledig in vervulling is gegaan. Rusland verkeert in het postcommunistische tijdperk, waarbij klantvriendelijk gedrag nog niet in de Russische her-inburgeringscursus schijnt opgenomen te zijn.

Voorbeeldje: ’s Avonds gingen wij in de bar van het hotel nog even een biertje drinken. In gebrekkig Engels begreep onze Stalinistische ober wel dat wij een biertje wilde hebben, alleen wát voor biertje, waarvoor hij ons de prijskaart voorhield. “Doe maar een Russisch biertje uit de tap en ja, 0,5 liter”. “Maar, wat voor een biertje?” “Hè, wat voor? dat zeggen we toch: Russisch, tap en 0,5 liter”. Nog één maal werd ons, nu lijkbleek, licht stampvoetend, sissend gevraagd: “Wat voor biertje?!” Omdat ons nu woorden te kort schoten, kreeg dat Russische ettertje geen response meer en kwam hij even later hautain met de biertjes aan.

Ander voorbeeld: Eén van de ochtenden was het restaurant ’s ochtends totaal gereserveerd voor Japanners die Europa verder gingen afvinken. Een Russinnetje verwees voor het ontbijt naar een restaurant op de eerste etage. Mogelijk was haar tong nog niet volledig uit de vodka-narcose van de vorige avond, want zij was nauwelijks te verstaan. Dus vroegen wij een repeat….  Met ogen bovenop haar kop, in een bestraffende intonatie snauwde zij ons de trap op.

De mooie momenten zouden nog volgen. Fantastisch om op het Rode Plein te lopen. De aflossing van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat te zien, waarbij de militairen hun benen stap voor stap horizontaal brachten. Wat ons deed denken aan een combinatie van hordelopen en karate.

In het prestigieuze GOEM warenhuis wordt duidelijk zichtbaar hoe ‘de verhevenen’ binnen het communistische systeem zich met hun pracht en praal van het gewone volk wisten te onderscheiden. Slechts op een aantal vierkante kilometers van het Rode Plein bestond er rijkdom binnen de U.S.S.R. Het armtierige volk moest zelfs voor dagelijkse boodschappen bij een staatswinkel lang in de rij staan.

Ook het Kremlin maakte indruk. Dure bolides van de heren ministers stonden met een begeleidende politieauto, om en om geparkeerd. Aan het aangrenzende Kathedralenplein staan maar liefst vijf Kathedralen. Al bekijk je maar één van die pracht kathedralen, met uitleg van een gids, dan steek je heel wat op van de Russische kerk met haar imponerende iconostase. Dan ben je zelfs happy met een kitscherige namaak-icoon, die je aan je eigen verzameling kan toevoegen. Wel een exemplaar waarop eerst een kus werd gedrukt, alvorens ons te overhandigen.

Heel Stalinistisch zijn de wolkenkrabbers van weleer, waar de beter gesitueerde (lees: hogere partijleden) Moskovieten woonden. Nog steeds staan er bewakers op openbare plaatsen, waar wij in het Westen totaal het nut niet van zouden inzien. Bewaken zit kennelijk in élk Russisch systeem.

En dan nog worden wij door de reisleiding steeds gewaarschuwd voor zakkenrollers. Vooral in de metro… Maar ja, dat geldt toch zeker voor elke wereldstad.?! Het is immers de onderwereld, nietwaar?! Dan heeft Moskou toch wel de allermooiste onderwereld, met om de paar minuten vervoer naar alle windstreken. Terwijl er in de bovenwereld ook op tijd rijdende tram, bus en trolleybus voor de stedelingen beschikbaar is. Toch iets om jaloers op te zijn.

Maar, dagelijks viel het ons wel op hoe stoïcijns de Russen zijn, alsof lachen verboden is. Of de lachspieren hen, als onze blinde darm of voorhuid, op erg jonge leeftijd is ontnomen. Dit kenmerk vind je ook in alle reisgidsen terug, echter met de vermelding dat, als je ze eenmaal beter leert kennen, zij erg sympathiek gezelschap kunnen zijn. Zal best, maar wij hadden totaal maar zeven dagen om daartoe eventueel een poging te wagen.

Met dát beter leren kennen wordt misschien later op de avond bedoeld, als de fles vodka op tafel komt. Tja, vodka ontspant, hoewel een Rus er dan kennelijk heel wat van moet drinken. Zo zag ik een jong stelletje tijdens de lunch ‘als drankje’ een halve liter bier nemen met ieder een glaasje, nou ja driekwart Cola-glas, vodka. Een drankje bij het eten waar niemand van opkeek.

Onze bestelling bij het fastfood restaurant was aanzienlijk ingetogener. Niet omdat wij geen trek hadden, maar meer doordat wij het van ons aanwijzen moesten hebben. Een drankje stond niet in het zicht, dus sloegen wij dat maar over. In hun ‘etalage’ stonden zakjes frites, waar wij gretig naar wezen. Geheel naar Russische WYSIWYG-normen (What You See Is What You Get) kregen wij de frites, ijskoud zo vanuit de vitrine geserveerd.

We hadden overigens een echte Russin als gids, die heel goed Nederlands sprak, uiterst vriendelijk was, veel lachte en gevoel voor humor had. Voorbeeldje: Bij het passeren van de skischans, van de laatste Russische Olympiade, wees zij ons er op dat deze schans redelijk dicht bij rivier de Moskva ligt, waardoor de beste Russische schansspringers nooit aan de Olympische Spelen hebben kunnen deelnemen. Hun trainingssprongen waren zóver, dat ze in het water terecht kwamen en met ski’s en al verdronken.

Met onze laatste busrit naar Hotel Cosmos werd op een heel bijzondere wijze het postcommunistische gedrag van de Rus gesymboliseerd. Een zwervende (wilde) hond had kennelijk honger. In een Stalinistisch, of gereïncarneerde(?), fiere houding stond hij midden op de rechter rijstrook van de drukke ringweg. Ondanks dat de auto’s op hem af kwamen scheuren, week hij geen millimeter van zijn plaats. Keek zelfs arrogant de passanten na en viel soms de auto’s aan. Zover wij hem in de bus konden gade slaan, is hij in leven gebleven. Ringwegterreur van een Russische Terriër.

Leuk is het dat onze dagen in Moskou door een paparazzo werd gevolgd, zodat veel op DVD is vastgelegd. Na drie dagen Moskou vertrokken wij per trein naar Sint Petersburg. Een saaie treinrit van acht uur, die wij met enige vrolijkheid in de restauratiewagen wisten te onderbreken. Rusland zou ons nog veel meer gaan verbazen.

-o-o-o-

Dit is het eerste deel van een vierluik over onze vakantie in Rusland in 2008
Deel 2: Russen dienen klacht bij Intours tegen ons in
Deel 3: Drankjes serveren vraagt om een gedegen administratie
Deel 4: Laat me raden

Click hier voor deel 2: https://kroondomein.com/russen-dienen-klacht-bij-intours-tegen-ons-in/

 

Moskou 2008 Rode Plein

1008

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Loading Facebook Comments ...
|
dis©laimer - Site by - Dutch Design Office