Nog meer onder stroom
Morro begreep er niets van, toen ik mijn beddengoed naar de logeerkamer sjouwde. “Met wie heb je nou dan bonje?,” leek hij te vragen. “Jemig Morro, dat jij dát nog weet, het is meer dan zeven jaar geleden en het kwam ook maar een enkel keertje voor.” Ik kon hem geruststellen.
Veel leeftijdgenoten hebben tegenwoordig een elektrische fiets en daar ben ik met m’n Koga nog niet aan toe. M’n stoel is al elektrisch, met een elektrisch bed als logisch gevolg. Tuurlijk flauwekul, want, na een fikse verbouwing aan mijn lijf, kon ik mijn draai niet meer in een normale fauteuil vinden. Ik had meer standjes nodig. En eigenlijk heeft het bed datzelfde koopmotief.
Door een halfjaartje in ziekenhuisbedden te hebben gelegen, kreeg ik steeds meer het gevoel dat mijn hoofd op m’n prima boxspring té laag kwam te liggen. Dat heb ik vijf jaar volgehouden. Want eerlijk, het is toch weer een hele investering, waarvan je niet weet in hoeveel jaar je het kan afschrijven. Of, fluisterend gesproken, hoelang je er nog plezier van mag beleven.
De aanschaf van een nieuw bed riep trouwens ook een dilemma op. “Moet ik nog wel zo nodig een tweepersoonsbed??” Het antwoord hierop kwam bij mij gevisualiseerd binnen. “Eén bed in een ouderslaapkamer?” Het lijkt mij dat ik daarin elke nacht met een snik in slaap zal vallen. Het wordt toch een ‘doe-net-als-of’-opstelling van twee bedden naast elkaar. “Laat ik niet vergeten om op mijn profielschets van ’bepaalde sites’ dit aan te passen,” maar dit terzijde.
Morgenochtend om 07:00 uur wordt mijn nieuwe bed gebracht en gemonteerd. Doordat Swiss^Sense tenminste vijfentwintig jaar onder garantie* meegaat, zou dit wel eens mijn sterfbed kunnen zijn. Maar ja, dan zijn wel op z’n minst 9.125 nachten verder. Zal mij benieuwen of de rechter kant van het bed gloedjenieuw zal blijven.
-o-o-o-
0818
n.b.:* Ik probeerde nog van de 25 jaar garantie levenslange garantie te maken,
waarbij ik natuurlijk korting wilde bedingen. Óf ze begrepen de deal niet,
óf ik zie er erg jong en gezond uit. 🙂
