Morro kent helemaal geen Japie
(Update van: bij Japie gaan wonen*)
Mijn katerkoppie Morro heeft gewoon domme pech gehad. Rond middernacht plonsde hij vier deuren verder het water in. Voor de elfde keer overigens, maar het was mijn onpotige kater jaren niet meer overkomen en nu is hij niet lenig genoeg meer om zelf op de hoge kant terug te komen. Gelukkig hoorden buren aan de overkant van het water hem plonzen, waarna zij met lichtsignalen onze nieuwe buren wisten te waarschuwen. Die brachten hem op het droge en, handtam als Morro is, werd hij drooggewreven. Eind goed, al goed.
Nou, dat dan weer niet. De nieuwe buren hadden geen idee dat het vriendelijke diertje vier deuren verder in mijn Kroondomein thuishoort. Daarom belden zij, de dag en nacht bereikbare, dierenambulance, die niet wilde komen(?!) Doordat de buurtjes midden in een verbouwing zitten, er daardoor maar één deur in het hele huis in functie was, terwijl zijzelf twee katten hebben, konden zij Morro geen overnachting aanbieden. Dan hem voor de deur maar loslaten? Nou nee, dat is zielig, dachten zij.
Zij waren ervan overtuigd dat mijn kater aan de andere kant van het water thuishoort, dus namen ze de moeite om over het bruggetje Morro in een andere wijk los te laten. Dan vindt hij zelf zijn huis wel weer terug, was hun redenering. Niets was minder waar. Daarbij komt dat mijn 17-jarige kater in die andere wijk heg noch steg weet. Had de dierenambulance nou wél gekomen, zou de chip dán zijn uitgelezen, dan hadden ze bij Stichting Zwerfdier uitgekomen en had ik de dag er op een belletje van Zwerfdier gekregen, dat mijn leasekat weer was gevonden. Ja Leasekat, want ondanks dat ik al 16 jaar met Morro optrek, is hij nooit mijn eigendom geworden.
Nu kwam ik terecht in de digitale wereld van vermiste katten. Wat een ontzettend medeleven. Zelfs veel meer dan dat. Direct werd mij hulp aangeboden. Een aantal vrouwen gingen dagen achter elkaar op zoek. Vanzelfsprekend zocht ik ook heel wat wijken ’s middags, ’s avonds, zelfs ’s nachts af. Een aantal keren de weg gewezen, door de meldingen dat Morro, of een kat die aan alle omschrijvingen voldoet, ergens was gesignaleerd. Vanaf de derde dag kreeg ik het aanbod om samen te gaan zoeken. Deze heldin ontpopte zich min of meer als mijn personal coach. De keer dat ik ’s nachts heb gezocht, gaf ze mij op de dag vrijaf, waarbij zij alleen 45 ‘vermist-posters’ op ging hangen.
De zesde dag zat ik er eigenlijk helemaal doorheen en kon niet geloven dat Morro op z’n oude dag al die hittedagen zou hebben overleefd. Ik kwam maar niet in beweging. In de wetenschap dat sowieso mijn heldin nog zou gaan zoeken, begon ik mij tegen de avond schuldig te voelen. Wie weet zou ik rond Morro’s etenstijd nog een kansje maken. En dat zag ik goed, héél goed. Want, met het openen van de buitendeur vloog er een zwarte schim naar binnen. “Whaaat?!,” begin ik nu ook al te hallucineren? “Nee baasje, je zei het zelf: etenstijd.”
Alsof er niets was gebeurd was Morro weer thuis. Eén dagje nam hij nauwelijks eten van de zes gerechtjes die ik hem had voorgeschoteld. Hij kreeg ook behoorlijk de diarree. De tweede dag thuis was het weer als vanouds. Meer dan dat, want op een gegeven moment lag Morro in zijn mand wild pootje te knijpen van genoegen. En nog steeds, de tiende dag er na, blijft Morro strikt in zijn tuin en komt hij een paar keer per dag een knuffel halen.
Ik geloof nog steeds dat Morro de kater van het jaar gaat worden. Met dank aan heel veel Alkmaarse dierenvrienden.
-o-o-o-
0718
* Zie het eerste verhaal over zijn verdwijning:
In gotische stijl | Bedkrukje
Het is zo’n vertederend verhaal.
Ik heb intens meegeleefd.
In dezelfde tijd vond ik een poesje voor mijn deur, die van niemand bleek te zijn? ??
Ik wist niet dat er zoveel sites zijn voor gevonden of vermiste poezen.
Geweldig wat die mensen allemaal doen, respect.
Het aanlooppoezenmeisje heeft een prima huis gekregen overigens.