Moor, de basknor
Het was zo vanzelfsprekend dat je er was. Dag in dag uit vonden wij jou, bij thuiskomst bij de deur, om ons te begroeten. Al jouw eigenaardigheden waren voor ons vanzelfsprekend; maar toch typisch Moor. Elke dag rond half zes hypnotiseerde je het vrouwtje om je eten te krijgen. Elke dag kreeg je jouw “bakkie”, waarbij je je”lippies” aflikte, alleen al als je het woord bakkie hoorde. 
Als het vrouwtje naar de WC ging, was het altijd Moortje die de WC-deur met zijn pootjes dicht hield. Dit spelletje heb jij al die jaren gedaan, dat hoorde zo bij Moor. Jouw wau, wau, wau, wau, prrrr, was je steevaste gezegde, zo mauwpraatte je altijd tegen ons aan. We vonden je altijd zo’ n gezellige ouwehoer. De pratende kater was je voor ons. Want riepen wij Moortje, of je nu lag te slapen of niet.. of zaten wij gewoon tegen je aan te praten, wau, wau wau was altijd jouw antwoord. En hoe gek was je niet met ons? Altijd kwam je bij mij zitten. Of ik nu wilde of niet, Moor moest en zou op schoot, nadat jij mij altijd, rijkelijk van “koppies” voorzag. “Koppies die haast door je heen gingen. O ja Moor, koppies gaf je maar al te graag. Geef een koppie, was voor jou geen opdracht, maar het moment om jouw liefde voor ons te laten blijken. Dat deed je maar al te graag; daar was je altijd mee bezig. En dan dat mooi liggen van jou Moor. Of dat jij je steeds weer opnieuw aan ons wilde verkopen. Moor, je lag mooi als geen ander. Jij hebt je aan ons verkocht en goed ook, want wij waren veel meer dan aan je verknocht.
Altijd was je speels. Leeftijd speelde voor jou geen rol. Was het niet met ons, dan was het wel met Jansen, waarmee je aan het dollen was. Daagde Jansen jou niet uit, dan daagde jij Jansen uit. Want vrolijk, monter en speels ben jij altijd geweest en gebleven. En dan die knor! Toen je bij ons kwam is die basknor van jou aangegaan en tot en met het moment dat wij jou ziek naar de dokter moesten brengen, heb jij jouw knor laten ronken. Al te graag liet je weten dat je het ontzettend naar je zin had. Maar dan die avond. Wij komen thuis en jij ligt doodziek onder tafel. Dit was de eerste keer dat Moortje ons niet aan de deur begroette. Dan is Moor wel heel erg ziek. Want van zijn gewoonten was hij niet af te houden. Maar dan toch met knorren laten weten hoe blij je was, dat wij er weer waren en ondanks dat je niet in staat was aandacht aan ons te besteden, praatte je met jouw staart. Ja, dat deed je wel. Want trouw bleef je ons tot in de dood.
Wij moesten je wel naar de dokter brengen, we wilden je immers weer beter zien. Moor, wat is het anders gelopen dan wij ook maar ooit konden vermoeden. Je moest blijven Moor, je was heel erg ziek. Volkomen van slag hebben wij jou in den vreemde gelaten, in hoop op beterschap. En. dan. zegt de dokter dat het beter is om je in te laten slapen. Maar dan houden wij ons weer aan die ene strohalm vast. “Dokter, alsjeblieft laat hem nog even leven, want wie weet?” Vele uren van spanning en valse hoop volgden, tot het moment dat wij moesten horen, dat je uit je zelf bent dood gegaan.
Moortje ik heb die beslissing niet kunnen nemen, ik gaf niet de opdracht tot jouw dood. Als of je dit hebt begrepen, heb jijzelf toen de beslissing over jouw dood genomen. Ons liet je dat schuldgevoel niet houden, jij stierf uit eigener beweging. Wie weet deed je dit voor ons. Moortje, jij was ons “allessie”. Al jouw fijne gewoonten zullen wij ons leven heugen. Met etenstijd, bakkietijd en speeltijd zullen wij steeds weer aan je denken. In bed blijven wij jou op bed verwachten. De linnenkast zal altijd voor jou openstaan. Maar niets, helemaal niets mag meer baten.
Moor je bent meedogenloos van ons afgenomen, wij zijn jou nu voor altijd kwijt. Maar, jouw geest zullen ze nooit kunnen afnemen, want er was maar één Moor, die wij nimmer meer zullen vergeten. Moor, je ging te jong van ons heen. Jaren hadden wij nog van je willen genieten. Jaren hadden wij je nog veel goeds willen geven. Maar het is voorbij en daaraan moeten wij geloven.
Moor rust zacht, je was altijd onze fijnste vriend.
