Mijn eerste virtuele vriendinnetje

Bij het kruisje was onze ontmoeting. (Click op de foto om Claim en Fironi te ontmoeten)

Nog maar kortgeleden schreef ik er aforisme over, Digitale vrienden zijn een toegevoegde waarde in je leven. Vooral doordat zij heel anders ‘bij je binnen’ zijn gekomen. En dan heb ik nu plots het verlies van mijn allereerste digitale vriendin te betreuren.  Clementine Blok, voor vrienden Claim, een fantastische kunstenares in woord én beeld. Ergens in 2004 kregen wij contact met elkaar, doordat ik voor de rubriek Kroon op het Werk van mijn Kroondomein kandidaten aan het werven was. Met Claim had ik direct een topper te pakken.

Niet alleen wonderlijk mooie kunstwerken hing zij in mijn digitale expositieruimte, zij verraste mij ook nog eens met pentekeningen van Ikkie Rikkie, uit een door haar geschreven en geïllustreerd boek over de avonturen van een bereisde kater. Met ditjes en datjes bleven we per e-mail contact met elkaar houden. Begin 2011 werd ons contact weer wat intensiever, doordat haar Engelse Setter een zware operatie moest ondergaan. Door een onverklaarbaar toeval kon ik 2 april met eigen ogen zien hoe goed Fironi uit die operatie was gekomen.

Met de zon hoog aan de hemel vertrok ik uit de Sporthal de Wielewaal in Hardinxveld-Giessendam om de 20 kilometer Merwedewandeltocht te lopen. Ik had nog maar een paar kilometer gelopen, toen ik boven aan een dijk, onder mij een prettig opvallende vrouw zag lopen, met een hond aangelijnd en een kleuter in de kinderwagen. “Dat lijkt wel… dat zal toch niet… doorlopen maar… of nee toch niet….” “Clementine Blok?!” schoot door mijn hoofd. Die geweldige kunstenares, gek op dieren, die binnen mijn kroondomein een digitale expositie houdt. “Ach hoe kan dat nou?!…” Trouwens Claim woont in Sliedrecht, bevestigde ik mijzelf de onmogelijkheid, toen niet wetende, dat ik daar juist op de grens van Hardinxveld-Giesendam-Sliedrecht liep.

Het bleef mij bezighouden, en ik was te verbouwereerd om van dát bijzondere moment een foto te schieten. Hoe kan dat nou, Claim?!, ik ken haar alleen van foto’s op internet. Trouwens, er zijn wel meer vrouwen die zich kleurrijk, een beetje extravagant kleden. Maar ja, dan die hond, ook een Setter?! Ach wat, laat ik lekker doorlopen. Tien passen verder weigerde mijn pas als dat van een ezel. Je laat zo’n uniek moment toch niet zomaar aan je voorbijgaan?! Nog steeds stond zij vol in beeld en riep mij zonder dat zelf te beseffen.

Ik liet mij van de berm zakken en riep haar aan: “Mevrouw….” Zij hield stil en keek mij vragend aan. Nu wist ik het zeker, dit is Clementine. “Ben jij Claim?” “Ja,” was haar verbaasde antwoord. Nadat ik mij bekend had gemaakt, kuste zij mij allerhartelijkst, heel vriendschappelijk, links rechts links. In ons geanimeerde gesprek, alsof we elkaar In Real Life al jaren kennen, kwam natuurlijk ook haar hond Fironi ter sprake, terwijl ik hem over zijn vriendelijke kop aaide. De vreselijke dure operatie was maar net op tijd, waarmee Claim voor een tweede keer haar Setter het leven heeft gered. Fironi drukte nog eens zijn natte snuit dankbaar in mijn hand, alsof hij in het taalgebruik van Claim wilde zeggen: “Wafjewel.”

“Het lijkt wel of het zo moest zijn…,” poogde Claim verder onze toevallige ontmoeting te rationaliseren. Mijn kuiten riepen me tot de orde, er moest worden gewandeld. Voor de laatste keer aller tijden volgde er nog één keer een links-rechts-links.

Trouw las zij toen al bijna dagelijks mijn toenmalige blog Knetter, las natuurlijk ook over onze heel bijzondere ontmoeting, maar las meer. Las over de trieste situatie van mijn Truus, waarop zij reageerde: “Arnold, we kenden elkaar digitaal vanaf ongeveer 2004 zonder elkaar ooit ontmoet te hebben. Groot was dan ook de verrassing, zeg maar verbijstering, je zo’n 2 maanden geleden per toeval (?) te ontmoeten. Me nooit afgevraagd of je getrouwd was of zo, dat paste helemaal niet in ons contact. En nou heb ik dus met tranen in m’n ogen je blog zitten lezen.”

In onze e-mailconversatie werd nadien veel over Truus gesproken. Truus las dit ook met plezier. Ook een dag voor haar laatste verjaardag: “Lieve Truus, morgen is je geboortedag. Je zult nooit vergeten worden en ik hoop dat je morgen een fijne verjaardag hebt, in de wetenschap dat het helaas (waarschijnlijk) wel je laatste zal zijn, maar ook de mooiste, want jij gaat alle kadootjes aan liefde uitdelen.” Wij beiden waren geroerd, hoe treffend en meelevend het door Clementine kunstig was neergeschreven.

Op het juiste moment, rond het overlijden, brandde mijn digitale vriendin ook een kaarsje voor Truus. “Het is een ‘droomkaars’  die ik alleen voor bijzondere momenten aansteek. Wierook erbij en dan blaas ik wat geurende, troostende rook jullie kant uit. Jullie, ja, naar jou en naar Truus.” Nadien volgden er nog veel troostende mailtjes, mooie woorden, alsof het met penseel was neergeschreven. Zoals: ”Wat binnenkomt is nou gewoon het belangrijkste voor je; adem het in en laat het als pleistertje je ziel omarmen. Zet jezelf ‘AAN’ en je zult haar aanwezigheid voelen.” Claim liet mij mijn Truus intenser voelen dan ooit.

1 November schreef zij haar verdrietige, algemene bericht dat Fironi aan kanker was overleden.  Nog geen twee maanden na mijn Truus. Van haar verslag trokken de rillingen over mijn lijf: ”Het is goed, je mag gaan, ga nou maar. Poot in m’n hand, arm om hem heen, z’n bolletje vasthoudend. En met een zuchtje en kuchje was het over.”

Negen dagen nadien kwam zij daar nog heel persoonlijk met prachtige woorden op terug: ”Jouw muzieknummer voor je zo geliefde Truus, ik heb het met tranen gehoord, mijn liedje voor Fironi, jij hebt het met tranen gehoord. Nou zitten we dus allebei te janken, eenzaam maar niet alléen, hé, samen. Laten we elkaars hand vasthouden, elkaar steunen in ons verdriet. Een hond is geen mens en een mens is geen hond, dat kun je onmogelijk met elkaar vergelijken. Maar de liefde, die diepe liefde die de dood voorbijgaat, wél. Jij zei het zo mooi, Truus laat hem daarboven nou wel uit. Ik moest er zelfs ff om glimlachen. Arnold ik hou je hand vast, jij ook de mijne, we gaan samen door groot verdriet wat we nog niet helemaal beseffen.”

En zoals dat altijd met goeie vrienden gaat, je hoort een tijdje niets van elkaar. Beiden bezig om het leven weer te herpakken. Pak ikzelf ook nog even een kankertje mee en net als ik uit het ziekenhuis ben ontslagen overleed Claim, mijn liefste digitale vriendinnetje plotseling en veel te jong in haar slaap. Rust zacht lieve Clementine, jij zal in Real Life, uhh In Real Heaven, in mijn Truus ook echt jouw vriendinnetje vinden.

 

n.b. Haar digitale expositie vind je in mijn kroondomein:
https://kroondomein.com/kroon-op-het-werk-clementine-blok-claim/

0914

Antennepiraat Van de Rem | Blauw, grijs, in het midden