Lotta’s ziek tweedaagse
Met spuitpoep over de gehele badkamervloer is mijn aankomende feestdagen ingeluid. Lotta is ziek. Gisterochtend nog was ik onderdeel van haar dagelijkse ritueel. Zij werd wakker in mijn rechterarm, met haar snuitje direct bij mijn gezicht. Hard knorrend.
Bij het ruimhartig uitdelen van heel wat kopjes werd zij gestoord door hartstikkevriend, nickname voor mijn kater Morro. Door bij mij op bed te springen, gaf ook hij te kennen weer blij te zijn met de dag die voor ons lag. Lotta gaf Morro hier alle ruimte voor, door afzijdig op het nachtkastje nog even met de koordjes van het luchtrooster te spelen. Hun aftellen, voor het moment dat ik mijn bed zou uitkomen, was begonnen.
Anders dan normaal liep Lotta niet luid miauwend om haar ontbijt te zeveren. Eenmaal het bordje voor haar neus begon ze toch wel te eten. Ook van haar avondmaal, waarbij de inhoud niet uit een zakje maar uit een blikje komt, begon ze weliswaar ingetogen te eten. Maar, eigenlijk at ze bijna niets. Mogelijk de eerste alarmering.
Ook anders dan het ochtendritueel, kwam de volgende ochtend nu alleen mijn kater op bed preuvelmiauwend mijn nieuwe dag inluiden. Lotta was nog niet uit haar mandje gekomen. Haar begroeting was dit keer niet meer, dan met het tonen van haar lieve snuitje te laten weten, dat ook haar nieuwe dag was aangebroken.
Voor eten kwam zij haar mandje niet uit. En, in geen geval wilde zij nog worden aangehaald, deed zij weer schuw, zoals zij ooit voor ons is geweest. Het idee dat ik de aankomende feestdagen haar dierenarts niet kon consulteren baarde mij zorgen. Tot aan de middag heb ik dit aangekeken en haar met de lekkerste dingetjes tot eten geprobeerd te verleiden. Lotta is toch echt te ziek.
Telefonisch heb ik de dierenartsassistente uitgelegd dat Lotta een ‘Stichting Zwerfdierpoesje’ is, die niet valt op te pakken. Die, veertien jaar geleden, na twee dagen pas in een mandje kon worden gelokt, om bij ons haar nieuw leventje te beginnen. Die, na het overlijden van mijn Truus, er acht maanden (!) over heeft gedaan, mijn schoot als alternatief te accepteren om er knus op te gaan liggen. Toen wel het liefst de meeste uren van de dag, wat ik dan weer niet leuk vond. Met wederzijdse concessies hebben wij elkaar daarin uiteindelijk heel goed weten te vinden.
Het bleek ijdele hoop te zijn, dat katten ook met een soort paracetamol weer een beetje kunnen opknappen. Van de dierenarts kreeg ik pilletjes mee, als de diaree weer terug zou komen. Was dát het maar, maar na de spuitpoep is Lotta niet meer af geweest. Ook kreeg ik een soort astronautenvoedsel mee, met de boodschap dat Lotta móet eten. Tja?!
Nu, zo’n vier uurtjes verder, zijn er kleine gebeurtenissen die mij weer wat hoop geven. Lotta verliet eventjes haar rieten huisje om, dertien meter verder in huis, bij mij op schoot te kruipen. Er genoeglijke stapjes maakte om zich daarna neer te vleien. Voor mij een heel waardevol kwartiertje. Van het tartaartje, waar zij altijd op afvloog, heeft zij twee hapjes genomen. Ook van haar normale avondeten heeft zij een paar hapjes genomen.
Inmiddels staat haar mandje omringd met een poezenrijsttafel, in de hoop dat zij toch nog meer gaat eten.
Lotta’s Update:
Doordat Lotta de laatste twee dagen maar niets wilde eten of drinken, maar zielig in haar mandje bleef liggen, kon ik moeilijk de slaap vatten. Daardoor sliep ik vanochtend rond 8:30 uur nog als een blok, totdat ik door een onbestemd, eigenlijk wel vertrouwd geluid, wakker werd. Luid knorrend lag Lotta dicht tegen m’n hoofd aan. Haar manier om even te melden dat ze aan het beteren is. Tien minuten later werd ik, door een bescheiden miauwtje uit bed gelokt, om voor d’r eten te moeten zorgen.
Mij bleek dat zij gedurende de nacht van het speciale a/d-voedsel, een soort astronautenvoer voor dieren (volgens de dierenarts), nauwelijks had gegeten. Maar van de knabbeltjes, een gratis zakje Royal Canin Sensitivity control, had zij zowaar een paar brokjes op. Maar ja, om dan direct maar haar traditionele Whiskas 7+ ontbijt neer te zetten, vond ze te veel van het goede. Het werd niet aangeroerd. Lotta toonde echter wel belangstelling in alles wat ik aan het doen was.
Nu weer een paar uur verder heeft zij, weliswaar kleine beetje, gegeten en van het water gedronken. Ik heb er alle hoop op dat zij straks bij onze visschotel om lekkere hapjes staat te hengelen. Want, ondanks dat Lotta ruim 15 ½ jaar oud is, lijkt zij gelukkig weer aan de beterende poot te zijn.
Wat heeft zij via FaceBook veel poeslieve duimpjes en reacties gekregen. Namens haar is daarvoor iedereen hartelijk bedankt. Zo is het toch weer een jofele Kerst geworden, wat ik iedereen ook van harte toewens.
1215
