Laat me raden
Click op de foto om te zien wat ik denk te raden
Tegen de zin van het hotelpersoneel in, had ons reisgezelschap van zes dagen Moskou en Sint Petersburg, zich in een grote kring rond twee tafels gesitueerd, om op onze laatste avond in Rusland gezellig samen nog een drankje te drinken.
Dat onze bestelling nog heel wat voeten in aarde had, valt terug te lezen in mijn verhaal “Russische drankjes serveren vraagt om gedegen administratie.”* Buiten ons gezelschap was er een tafeltje met laat etende hotelgasten bezet. Een man en vrouw, die zichtbaar niet door het huwelijk aan elkaar waren verbonden.
Het kwam mij voor, dat de daad al vóór het avondmaal had plaats gevonden, want veel interesse toonde Boris niet meer voor zijn tafeldame. Terwijl hij in een hoge moyenne vodka’s naar binnen sloeg, zat de lichtekooi al hikkend met lange tanden, beetje voor beetje haar bord leeg te scheppen. Daarbij hing zij aan tafel als een half opgeblazen opblaaspop.
Boris werd luidruchtiger en toonde ons graag, dat hij al lang van het communistisch denken afscheid had genomen. Met twee duimen omhoog en een verzopen tekst “Red light Emsterdem, Red Light Emsterdem” liet hij die Hollanders graag weten een man van de wereld te zijn. “Red Light Emsterdem, Red Light.”
Opnieuw, nu wat dichter bij onze tafels, stond Boris enigszins wankel op zijn benen met “Red light Emsterdem “ om aandacht te schreeuwen. Geen van ons zag echter iets vrolijks in zijn gedrag, wat ook heeft te maken met het imago, dat de Russen in zes dagen bij ons hadden opgebouwd. Wij gunde hem geen blik waardig.
. Het “Emsterdem, Red Light, Emsterdem” bleef in het restaurantje nog enige tijd rondzingen, alsof Hazes door een slechte kandidaat van Russia Got Talent ten tonelen werd gebracht. Geen van ons reageerde. Wij hadden veel lol over datgene wij de laatste dagen hadden meegemaakt.
Door ons niet opgemerkt, was Boris van het ene op het andere moment verdwenen. Af door zijdeur, om in zijn hotelkamer zijn roes uit te slapen. Miss Lellebel zat er nog spastisch te zijn, haar bord inmiddels ter zijde geschoven, om nog dieper in haar vodkaglas te kunnen kijken. Ze leek niet geheel vrij van emoties, nu haar liefde-voor-een-uur haar alleen had achtergelaten.
Met een gemarmerd strak gezicht, ontfermde de barjuffrouw zich nu toch enigszins over de vodkagevulde vrouw van onplezier. Na haar uitleg dat mannen eenmaal zo zijn, met natuurlijk nog eentje toe, verliet de tafeldame droog schaatsend het restaurant.
Toen wij de volgende dag onze plaatsen in het vliegtuig naar Amsterdam innamen, zagen wij rechts van ons drie ongure types met een jong meisje plaats nemen. Zij vielen ons niet alleen op, doordat zij de aaneengesloten rij van onze reisgenoten onderbraken, maar ook doordat zij Russisch spraken. Het meisje gedroeg zich als een kind op schoolreis, die naast de meester dan ook bij het raampje mocht zitten.
Hun twee reisgenoten zaten er een rij achter, beiden druk met hun mobiele telefoon in de weer. Verrek, die aan het raam was onze Boris uit het hotel. Mister “Red Light Emsterdem” leek behoorlijk goed opgedroogd. Miss Slettenbak had kennelijk voor dat jonge, enigszins wulps geklede vrouwtje, plaats moeten maken. Het geeft toch te denken, zo’n jong ding met drie ongure kerels op stap, helemaal naar Amsterdam. Zal zij daar écht een goed betaalde baan in de horeca krijgen, zoals haar in Sint Petersburg ongetwijfeld was beloofd?! Maar, vond zij het dan niet gek dat die twee andere ooms ook meegingen?! Ach, wie weet is het naïeve kind voorgehouden dat die ooms toch voor zaken in Holland moesten zijn?!
Hoewel er wel wat extra drankjes werden gehaald, werd het nu gelukkig geen zuippartij, waarvoor hulde aan de KLM. Wel gedroegen de mannen zich behoorlijk macho. In de lucht door blijven sms’en, terwijl het niet meer mocht. Onder elkaar hadden de mannen veel plezier over de inhoud van een beduimeld tijdschrift. Het kwam zelfs tot lachen. Mijn mond viel open van verbazing, Russen die lachen….
Aan de opmaak van het tijdschrift zag ik dat het om kleine advertenties ging, met hier en daar een fotootje. Hun vakblad met contactadvertenties. Dán is het kennelijk wél lachen voor die Russen, alsof hun lachspier met hun genotspier is verbonden.
Het vrouwtje zat weg te dromen in een Glossy Magazine. Eenmaal geland op Schiphol waren zij snel uit ons gezichtsveld verdwenen. Ik weet bijna zeker dat ik dat jonge ding diezelfde avond nog zou hebben teruggevonden.
-o-o-o-
1008
voetnoot:
Dit verhaal is aflevering 4 van hilarische verhalen over onze vakantie in Rusland 2008
Hier lees je deel 1: https://kroondomein.com/het-land-van-de-verbannen-lach/
