Extra illusie door FlashBack
Letterlijk en figuurlijk loop ik soms met m’n kop tegen de muur. Bij wijze van babbelen, dat wel maar het ellendige gevoel is er niet minder om. Geen arts, 7 operaties en dito specialisten konden daar iets aan veranderen. Ook het alternatieve circuit, vaak door mijn zusje aangejaagd, bracht geen verlichting.
Toch leek er nog een ontzettend klein lichtpuntje te zijn. Mijn huidige KNO arts had zich niet door mijn medische dossier laten ontmoedigen. Zelfs niet toen ik geen (noodzakelijke) symptomen van hyperventilatie vertoonde. Een ‘stoornis’ waarvoor er nog een sprankeltje-hoop/kuur zou bestaan.
Ik mij dus bij een Logopediste aangemeld om me tenminste 10 weken lang aan haar trainingen te onderwerpen. Het werd eens per week videobellen, waarbij ik de lippen moest sluiten, de kaak laten zakken om dan zachtjes, ietsje harder, normaal en veel harder moest zoomen, om maar een oefening te noemen. Ook het alfabet kwam in allerlei klinkerwisselingen voorbij, waarna er korte zinnetjes moesten worden gemaakt. En ja, dit allemaal vol in beeld.
“Dag mevrouw Van Voort,
Heeft u het al gehoord?
Hendrik Haan
uit Koog aan de Zaan
heeft de kraan open laten staan.
Uren, uren stond ie open.
Heel de keuken is ondergelopen.
Denkt u toch es even!
Tss. Tss, tss.
Waarna dit verhaal ook aan de dames van Doren en Van Wal werd doorverteld.
Omwille van die oefeningen werden de zinnen, tot aan het prinsesje Tierlantijn aan toe, steeds langer. Na enkele weken werd de LaxVox stemtraining er aan toegevoegd. Bij velen bekend onder de Dreetje Hazes-bubbelmethode, waarin hij door een slangetje luchtbelletjes in een flesje water blaast.
Soms doe ik in m’n luie stoel Dreetje nog eens na, omdat ik het lekker ontspannen vind. Maar helaas heeft de trainingen verder niets geholpen. M’n laatste illusie armer.
Ik moet het voornamelijk van zoveel mogelijk afleiding hebben. En da’s niet altijd eenvoudig. Gelukkig ben ik wel gezegend met een zonnige inborst, overigens geen verdienste, maar ook een overdosis aan gevoel voor humor.
Maar rottige momenten blijven komen. Recent met plots een FlashBack naar mijn tienertijd:
Ik was 12 jaar oud en lag met hoofdgriep in bed en kon geen straaltje zonlicht velen. We woonden toen slechts een jaar boven de motorenzaak van mijn vader op de Haagse Delftselaan. Voor de deur zou de Ronde van de Delftselaan worden gereden, een dikke banden wedstrijd waaraan ook mijn één jaar oudere broer meedeed.
Edward reed wekelijks redelijk succesvol zulke wedstrijden, had zich inmiddels al bij een wielervereniging aangemeld en kreeg daardoor, heel stoer, een masseur tot zijn beschikking. Nadat zijn benen warm waren gezet, hoorde de masseur dat ik met hoofdgriep op bed lag.
“Laat mij maar even zijn hoofd masseren,” stelde hij twee halen, één betalen voor. Met een wijds gebaar opende hij na mijn hoofdmassage de gordijnen. Geen centje pijn. Als op een eretribune kon ik de gehele wedstrijd volgen.
Met dat verhaal terug in gedachte heb ik nu een afspraak voor hoofd- en drukpuntmassage gemaakt.
0522
