Kijk nou
Om klokslag 8.00 uur leverde ik mijn € 80. = in, om vervolgens de oogheelkundige molen in te gaan. Een wat strenge jonge mevrouw, die mettertijd mogelijk zelf oogarts wordt, liet mij mijn kin op kushoogte plaatsen, terwijl zij tegenover mij plaats nam. Tot kussen kon het echter niet komen, omdat er tussen ons geheel volgens plan, een apparaat was geplaatst, wat het midden hield tussen een verrekijker en een dia-apparaat.
Ik loerde aan de ene kant hoopvol haar kant op, terwijl zij aan de andere kant heel pragmatisch allerlei metingen verrichtte. Dit spelletje, wat achter wachtkamer 1 zich heeft afgespeeld, werd met wisselende contacten achter wachtkamer 2 tot en met 4 herhaald, waarvoor door een aardig typie, minder aardig mijn ogen werden ingedruppeld. Het verbaasde mij overigens wel, dat de strenge mevrouw mijn kennis van de Nederlandse taal aan een diepgaand onderzoek onderwierp. “Leest u eens de bovenste regel, mijnheer Kroon” Ik deed wat ze zei, maar raakte daarover toch wel licht geïrriteerd.
Alsof ik moest inburgeren: “Zoek eerst maar eens uit of die meneer Kroon Nederland al als zijn vaderland mag beschouwen, let daarbij vooral op zijn tongval tijdens het oplezen van de geprojecteerde letters. Suggereer vooral dat de onwillekeurige volgorde aan letters normale Nederlandse volzinnen vormen. Doe daarna dan nog eens een tolerantietestje en vraag hem onverwachts, als onbepaalde tijd na het indruppelen van zijn ogen is verstreken, om precies na twintig minuten op de deur van de onderzoekkamer te kloppen”.
Bijna viel ik toen door de mand, door een ikkeniebegrijpen houding aan te nemen. Hautain kreeg ik te verstaan dat die twintig minuten voorlopig nog niet om waren, maar toen ik heel geciviliseerd haar meldde, dat ik de reeds verstreken tijd niet kan inschatten en dus ook niet precies na 20 minuten op de deur kan kloppen, veranderde zij volledig van tactiek, paste zij haar ziekenfondspatiënthouding naar mijn status aan en kon ik door naar de volgende ronden. Het consult bij de oogarts.
Al snel bleek dat ik bij de oogarts terecht was gekomen, die financieel het minste profijt van mij kon hebben. Hij was namelijk uiterst gespecialiseerd in het laseren van ogen, waarvoor alléén mijn linkeroog in aanmerking komt. De aantrekkelijkste klus, waarbij een implantaat in mijn rechteroog moet worden geplaatst, moet hij node aan zijn collega overlaten, die op dit terrein juist zijn sporen heeft verdiend. Manmoedig trad hij met zijn confrère hierover in overleg. En dan blijkt wederom dat veel van mijn organen sterk van het prototype afwijken, met als gevolg dat voor een eventuele behandeling, ook hier een plenaire vergadering van Oogarts Nederland aan vooraf dient te gaan.
Ging mijn scan de gehele wereld rond, alvorens er KNO-ingrepen werden verricht, aankomende week wordt er tijdens het Nationale Oogartsen Congres bepaald, op welke wijze mijn rechteroog weer in het kijkproces kan worden opgenomen. Dit keer is het niet, “zullen we ‘m nog eens opereren”, want daarvoor is al vastgesteld dat ik een uiterst geschikte kandidaat ben, waarbij de verwachtingen van het eindresultaat hoog gespannen zijn. De vraag is meer op welke wijze ze van mijn rechteroog weer een kijker zullen maken. “Uw rechteroog is in prima staat”. Logisch, het heeft 54 jaar lang vertikt gezellig mee te kijken. “Alleen, voor het normaal plaatsen van een implantaat, tussen lens en hoornvlies, is net wel of net niet voldoende ruimte…”.
Ruimte, ruimte, net wel of net niet de ruimte…??? Ze zeiden ook al dat ik een kleine voorhoofdholte heb??!! Wat hebben ze dán, tijdens míjn schepping, in hemelsnaam in die grote kop van mij gepletterd? Dit verongelijkte gevoel wist ik echter kranig te onderdrukken, zodat de oogarts onverstoord doorging met uitleg van zijn overwegingen. “Een goed alternatief zou kunnen zijn om de eigen lens te vervangen door een kunststoflens, zoals dat dagelijks bij staaroperaties gebeurt. En omdat beide ingrepen z’n voor’s en z’n tegen’s kennen, zal dat in een groter collectief, jawel Oogarts Nederland, worden besproken”.
Na aankomende week verneem ik voor welke optie het Congres heeft gekozen. Een aardige bijkomstigheid hierin kan zijn dat er dan sprake is van een medische indicatie. Of beter nog, zelfs van een Medische Congres Indicatie. Dan valt niet uit te sluiten, dat er toch iets aan vergoeding van de verzekering tegen over komt te staan. In meerdere opzichten is het dus: We zullen zien!
0405
