Het indiaantje en de non
Alsof het niet nog vreemder kon, was er een hechte
vriendschap, tussen een indiaantje en een non.
Daags voor Valentijn kregen zij de geest en snakten
samen naar lol maken, op het dorpse carnavalsfeest.
Getooid met een nieuwe veer, toog het indiaantje,
met de non in haar nieuwe habijt, naar de kroeg
voor de carnavaleske jolijt.
Van dansen, zingen en gehos, was er geen sprake.
Hooguit van een biertje pakken, om ‘m eens lekker
te raken. Het indiaantje en de non hoorden daar
eigenlijk niet bij en vielen alleen maar op, door
hun vreemde kledij.
Toen een dagje later iedereen zich verkleedde,
keken het indiaantje en de non, vanaf hun terras,
alleen nog maar beteuterd naar beneden. Nu kozen
zij niet voor de gein, maar bleven samen genieten
van een heerlijk flesje droge, witte wijn.
Hoe vreemd kan het lopen, voor het indiaantje
en de non. Volgend jaar kijken ze wel beter uit,
naar het feest wat dit keer één dag voor hun te
te laat begonnen.
1118
