Het fotobiertje
Click op de foto voor het dagelijkse ere-biertje.
Na mijn bezoek aan het Amsterdamse Loetje (tuurlijk voor die biefstuk), daarna Hoppe, kon ik de verleiding niet weerstaan om nog effe door te gaan, waarvoor ik met een vriendin een kroeg in de Jordaan uitkoos. Dit keer niet de slokjeswinkel waar ik ooit eerder een genoeglijke avond had beleefd. Hier was het een besloten happening, dus dan maar een paar passen verderop, de harde Jordaanmuziek trotseren.
Juist op de plek waar ik dan graag aanwezig wil zijn, aan de bar, stonden er nog twee krukken uitnodigend onbemand. Om niet direct te amicaal over te willen komen, bestelde ik niet een Amsterdammertje, maar heel Haags een vaasje. En vrij snel natuurlijk nog een.
De muziek was voor zo op z’n tijd, heerlijk Amsterdams, maar vooral knoerthard. Daardoor viel er moeilijk met mijn vriendin een conversatie op gang te brengen. De omgeving moest het ‘m doen. Snakkend naar het waarnemingsvermogen van wijlen Simon Carmiggelt volgde ik alles wat bewoog. En zowaar, er ging mij iets opvallen.
Bij mijn tweede biertje tapte een leuk ogende vrouw minder leuk een nieuw vaasje in. “Doe mij er ook maar een vriendelijk gezicht bij…” , sprak ik haar onaardig toe, wat door de harde Hazes kennelijk niet werd gehoord. Kort daarna was zij achter de bar verdwenen, opgevolgd door een stevige mevrouw die ook niet bepaald alle lol naar zich toetrok. In de buurt van de muziekzuil stond een kastelein hevig zijn best te doen de leuke Jordaantjes auditief aan elkaar te rijgen.
Hij had duidelijk plezier in zijn werk, deed heel vriendelijk naar zijn gasten, maar toch…, toch was er iets. Vooral zijn contact met de biertapster leek niet bepaald op rolletjes te gaan. Zodra zij dichterbij elkaar stonden sprak hij, voor ons nog onverstaanbaar, met stemverheffing terwijl zij, zal het zijn vrouw zijn?, het zich gelaten liet welgevallen. Bij mij kwam de situatie enigszins grimmig over. So what! Ik verkeerde in goed gezelschap, er werd Amstel getapt en de muziek werd steeds gezelliger. “Doe mij nog maar een vaasje!”
Mijn waarneming bleek faliekant fout te zijn. Hier kwam ik achter, nadat mij een foto opviel waarbij een biertje was neergezet. De DJ-kastelein kwam op mijn wenken naar mij toe en gaf uitleg: “Dat is mijn vader die in july overleed. Toen brood en brood mager, terwijl hij enkele maanden daarvoor nog een stevige vent was. Wacht maar even…” Terug uit de keuken kwam hij met foto’s aan die de aftakeling van zijn vader zichtbaar maakte. Met een snik in zijn stem gaf hij er uitleg aan.
“Het was zijn kroeg, was altijd gezellig en wilde graag altijd zijn mensen om zich heen hebben. Kijk”, hij wees naar de gezette vrouw waar hij ogenschijnlijk onmin mee had, “dat is mijn zuster. Hij daar is mijn zwager en die vrouw,” dat was degene die ik snerend om een vriendelijk gezicht verzocht, “is mijn vrouw. Het is hier echt een familiebedrijf en nu, nu ook, nu mijn vader er niet meer is, blijven wij het saampjes doen. En dan zetten we elke avond een biertje bij papa neer”. Dankbaar dat wij zijn verhaal wilde aanhoren streelde hij heel even onze handen en ging terug naar zijn muziek.
Als ongewenste ervaringsdeskundige hield ik mijn ogen natuurlijk niet droog. En ik maar denken dat er bonje viel waar te nemen. Over de hele kroeg hing er een deken van verdriet. Met die wetenschap keek ik ineens heel anders naar de bazen van dit café. “The Show Must Go ON”. Het was er gezellig genoeg om lekker te blijven zitten.
Bij ons vertrek bleek de sympathie over en weer te zijn (geworden). Zowel broer als zus kusten ons allerhartelijkst een tot ziens. “Je komt toch nog wel een keertje terug, gozer,” heeft lang bij mij nageklonken.
11.11
