Door hun zegeltjes van Shell gewonnen
achter de rug van de loper was een Shell station gepland
click op de foto en zie de uiteindelijke ‘frommel-plek’
Nog maart kort met een Marketingstudie bezig wist ik er direct al profijt uit te halen. Dit had alles met de zogenaamde Shellzegeltjes te maken. Zelfs mijn hele straat, de Jeroen Boschstraat in Maasluis, kon hiervan meeprofiteren.
Ik verklaar mij nader. Zelf woonde ik daar op numero 3 en door ons zijraam keek ik uit op de in- en uitvalsweg Laan 1940-1945. Een pracht plek om te wonen. Ik was daar de baas van de straat. Nou ja, voorzitter van de Vereniging van Eigenaren.
Vanuit het niets viel er een dreigend bericht in de brievenbus van die 55 woningen. Aan de kop van de flat komt er een Shell benzinestation. Aan de kop? Da’s precies onder ons geprezen zijraam. Daar is helemaal geen plek; hoe kan dat nou? Er volgde een lange strijd, die door tussenkomst van de Gemeente, tegen Shell werd gevoerd.
We hadden het geluk dat één van onze bewoners Gemeenteraadslid was, waardoor we heel wat Inside-Information kregen. Wat bleek, ergens in de jaren vijftig maakte de Gemeente Maassluis met Shell de deal dat er aan de Gemeentegrens op Laan 1940-1945 een tankstation mocht komen.
Boerenslimheid van het desbetreffende Gemeentebestuur, want Laan 1940-1945 was een Provinciale weg, waarover de Gemeente totaal geen zeggenschap had. Tja, totdat de Provincie het eigendom aan de Gemeente Maassluis overdeed. De benzine-cowboys stonden toen direct bij de Burgermeester op de stoep.
Er was langs Laan 1940-1945 nauwelijks ruimte voor een benzinestation. Er moest worden in gefrommeld en dat werd dus onder ons zijraam, met alle bezwaren van dien. Wel moest het bestemmingsplan hiervoor worden aangepast, waartegen de bewoners vanzelfsprekend protest konden tekenen. Kortom, in een coördinerende rol kon ik als voorzitter VVE aan de bak.
Heel cynisch was Laan 1940-1945 het strijdtoneel. Op juridische gronden viel echter tegen de Gemeente Maassluis niet te winnen, dus werd het uiteindelijk de Raad van State. Onder het motto “Verzin een list Tom Poes” (Olivier B. Bommel) moest ik verrassende argumenten bedenken om de Raad van State op onze hand te krijgen.
Mijn Marketingstudie van dat moment was mij hierin erg behulpzaam. In gedachte ging ik terug in de tijd van de deal met Shell. Die Nederlands/Britse oliehandel was toen al een multinational, terwijl de Gemeente Maassluis toen nog geen duizend inwoners had én voornamelijk door amateurs werd bestuurd. Hierin zag ik kansen.
Opnieuw hadden we mazzel, want bij de Raad van State kwam ik tegenover mr. Toxopeus (voormalig advocaat) maar belangrijker nog, ooit een populaire minister van Binnenlandse Zaken te staan. “Stel u voor, de Gemeente Maassluis was in de tijd van de deal met multinational Shell niet groter dan het huidige (1986) dorpje Rijpwetering. Het toenmalige Gemeentebestuur bestond voornamelijk uit amateurs, die dat besturen er een beetje bij deden.
Natuurlijk konden zij toen niet bedenken dat hun deal pas in kon gaan op het moment dat Maassluis ruim 30.000 inwoners zou hebben, die helemaal niet op nóg een benzinestation zat te wachten.” “Ja, maar geen Shell-station,” bracht de advocaat van Shell in. “Ja, daar heeft de advocaat wel een punt,” moest de voorzitter van de Raad van State bekennen.
“Niet echt, meneer de voorzitter, ging ik hiertegen in. “Benzine is benzine en daarvoor bestaat bij de consument totaal geen merkenvoorkeur.” “Nee meneer Kroon, dat klopt niet, ik tank áltijd Shell,” meende de oud VVD-minister mij op een fout te betrappen. Mijn repliek, “Maar het gaat u niet om de Shell benzine, maar om hun zegeltjes waarop u voor gratis handdoeken kunt sparen,” deed hem knikkend glimlachen.
Na de zitting gingen we in hun kantine nog even een kopje koffiedrinken. Daar kwam de advocaat van Shell mij nog even de hand schudden. “Die zegeltjes voor gratis handdoeken was een slimme zet van u,” complimenteerde hij mij sportief.
Shell heeft die plek onder mijn zijraam niet gekregen.
0123
