Het leven is link in het Brabantse land
click op de foto voor het krantenbericht
“Wat hebben jullie dit weekend uitgespookt?” was de verrassende vraag van ons buurvrouwtje, toen we haar maandagavond begroetten. Even verbaasd als geschrokken zochten mijn vrouw en ik naar een passend antwoord. Omdat ons gezellige weekendje in Brabant geen enkele sensatie bevatte, biechtte ik haar maar eerlijk op dat ik wel zo’n 140 kilometer per uur had gereden. En dat niet eens alleen op de heenweg.
“Tja, misschien verklaart dit het wel…”, was de overpeinzing van haar-van-hiernaast. “Maar het is toch eigenlijk wel gek. Zijn jullie dan niet door de politie aangehouden?” Oprecht ontkenden wij. “Maar hoezo dan?”
Haar relaas volgde:
“Afgelopen zaterdagavond rond 23.00 uur werd er gebeld en stond er een jonge blonde vent met een klein snorretje voor de deur. “Recherche mevrouw, maar schrikt u niet, ik wil iets over uw buren weten: Rijdt uw buurman in een rode Renault 18? Staat deze wagen op een firma in Utrecht? Heeft deze auto recent ook schade gehad? Zou die gestolen kunnen zijn, of zijn geweest? Werkt uw buurman bij dagblad Het Vrije Volk? Zijn uw buurtjes vandaag richting Noord-Brabant vertrokken?” Vragen waarop de Maassluise recherche graag antwoord kreeg.
Naar eer en geweten beantwoordde onze buurvrouw deze ‘intieme’ vragen. “Eigenlijk hadden we misschien meer behoudend moeten antwoorden,” vroeg ons buurtje zich vol twijfels af. Mijn geruststellende opmerking, dat ze niets bijzonders had verteld, stelde haar enigszins gerust. Maar na die simpele vragen werden onze buurtjes wel verbijsterd, vol vragen door oom agent achtergelaten:
Het bleef ze bezig houden. Wat had die politieactie nou te betekenen? Ze komen toch niet zomaar s ’avonds om elf uur aan de deur? Wat is er dan toch met de buurtjes? Het maakte dat ze ons bij het openen van de deur direct met die ene vraag bestookten: Wat hebben jullie in hemelsnaam dit weekend uitgevreten? Natuurlijk wilden ze graag geloven dat er niets aan de hand kón zijn. Maar ja, het was wel ’s avonds om elf uur…”, waardoor de twijfels toch enigszins bleven hangen.
De dag erop zou ik bij de Politie Maasluis om opheldering vragen, waarover ik onze buurtjes zou bij praten. De bereidwillige rechercheur die mij ter woord stond, wist van deze affaire niets af en kon ook niets in de dagrapporten terugvinden. Daarom belde hij de dienstdoende collega van die zaterdag. Met mij terugbellen kwam die politiefunctionaris met een heel raar verhaal:
Nadat ik bevestigend had geantwoord op de vraag of ik in het Brabantse Best foto’s had gemaakt van bepaalde gebouwen, kreeg ik de volgende verklaring: “De Rijkspolitie van Best zag u foto’s maken en vond dit verdacht. Ook al omdat zij constateerden dat mijn auto deels was overgespoten. Daarom wilden zij voor de zekerheid, via het kenteken van de auto, mij natrekken.”
Wat zal het voor hen een teleurstelling zijn geweest dat ze, in hun aangenomen taak als Derrick (een Duitse Krimi), van de Maassluise politie moesten horen dat de vermeende verdachte geen strafblad had. Node was voor hun de zaak afgedaan.
Het bégon toen pas voor mij. Voor mijn gevoel moest ik sowieso mijn buurtjes ervan overtuigen dat er écht niets aan de hand was. Want de politie voelt zich er niet toe geroepen, om nog een keertje aan te bellen, maar dan met “Sorry mevrouw, het was een misverstand.”
Zoekend naar een verklaring van de verdachtmaking, kwam ik op het volgende:
Omdat ik als leek een kleinbeeldcamera had gekocht, wilde ik dit toestel onder toezicht van een kenner uitproberen. Insiders weten dat ik dan logischerwijs bij mijn oom in Best terecht kom. Met hem kocht ik in het winkelcentrum van Best een fotorolletje, terwijl de vrouwen de supermarkt indoken. Het zal niemand verbazen dat wij mannen eerder van de fotozaak terug waren, dan dat de vrouwen Albert Hein hadden verlaten. Daardoor hadden we de tijd om een fotografisch object uit te zoeken.
Ter plekke viel dit niet mee. Het winkelcentrum is aan een centraal, saai plein gelegen. We kwamen dan ook niet verder dan wat try-outjes, instellen van het toestel zonder af te knippen, met wat winkels als onderwerp. En als uiteindelijke actiefoto onze vrouwen bij het verlaten van Appie Heijn.
Kennelijk heeft toen ons ‘cameraatje spelen’ de aandacht van een vlijtige speurneus der Bestse Rijkspolitie getrokken. Deze rijksambtenaar voelde de noodzakelijk om een omvangrijk politieapparaat in te schakelen, om er zeker van te zijn dat dit fotootje maken wel zo onschuldig was, als het ook leek. Foto’s maken in het centrum van een stad, leek hem sowieso verdacht. Van mijn kant veronderstel ik dan dat deze diender een Russische schoonmoeder heeft en hij een variant op naar Siberië verbannen als redelijke straf voor ogen had.
Mijn onschuldig (quasi) fotograferen had evenzogoed gestraft kunnen worden, als wij geen contact met onze buren zouden hebben. Dan had ik niet de mogelijkheid onze naam te zuiveren. Maar uit andere hoek schuilde alsnog dit gevaar. Want, bij mijn volgende bezoek aan mijn Renaultdealer vertelde ik de bijzondere gebeurtenis aan de chef-werkplaats.
“Ik ben blij dat u daar zelf over begint, meneer Kroon”, was zijn verrassende reactie en verhaalde: “In dat weekend werd ik, op mijn verjaarsfeestje nota bene, door de politie Rotterdam gebeld. Zij vroegen naar de chauffeur van de leasewagen, een rode Renault 18. Vanzelfsprekend had ik die informatie niet thuis, dus moest naar de zaak om uw gegevens door te kunnen geven. Natuurlijk vroeg ik mij af wat u op uw kerfstok had, maar ja om u daar naar te vragen….”
Ook mijn oom was verontwaardigd bij de politie Best binnengestapt. Omdat hij op een verklaring bleef aandringen, kwam het hoge woord er uit, waaruit bleek dat de Derrick van Best zich bij zijn collega’s in Maassluis veel te interessant had voorgedaan. Niet hij constateerde verdachte fotografie in het winkelcentrum. Het was de lokale juwelier die de politie had gebeld.
-o-o-o-
n.b.: Mochten mijn buurtjes toch nog hebben getwijfeld, konden zij het ware verhaal in de
gezaghebbende krant Het Vrije Volk van 2 november 1981 lezen.
1022
